การพายเรือโดยใช้เท้าเป็นเอกลักษณ์ของชาวอินทา ชาวประมงในทะเลสาบอินเล ช่วงเวลาหาปลาคือตอนเช้ามืด ทำให้นักท่องเที่ยวที่ตื่นเช้ายังคงมองเห็นพวกเขา เริ่มขึ้นด้วยแสงอาทิตย์ยามเช้า มองเห็นขอบเทือกเขาและผืนน้ำ ยังมีหมอกปกคลุมจาง ๆ เห็นเงาตะคุ่มของคนกับเรือ พอเรือแล่นเข้าไปใกล้ จึงได้เห็นชัดว่าพวกเขากำลังยืนโดยใช้เท้าพายเรือ ส่วนมือก็ง่วนอยู่กับอุปกรณ์จับปลา ยามเช้าชาวประมงอินเลกำลังหาปลา จับปลาอย่างไรให้โลกจำ แม้ว่าภาพของการยืนบนเรือจับปลา จะออกมาดังประโยคดังกล่าว แต่ทว่านี่คือความเป็นธรรมชาติของพวกเขา เป็นภูมิปัญญาท้องถิ่น จนกลายมาเป็นเอกลักษณ์ของการท่องเที่ยวของทะเลสาบอินเล ปัจจุบันชาวประมงในทะเลสาบก็ยังปฏิบัติเช่นนี้ อย่างเป็นปกติของพวกเขา ปลาที่ได้มาก็จะนำไปขายที่ตลาด ปลาที่จับได้ นำมาขายในตลาดสด นอกจากอาชีพประมงจับปลา พวกเขายังทำการเกษตรแบบลอยน้ำ ช่วงฤดูท่องเที่ยว บางคนนำเรือไปรับจ้างพานักท่องเที่ยวชมสถานที่ต่าง ๆ คนที่สามารถใช้ภาษาอังกฤษได้ จะมีความได้เปรียบ ในการสื่อสารกับนักท่องเที่ยว ที่ใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษากลาง ทะเลสาบอินเลอยู่ในอาณาบริเวณของรัฐฉาน สำหรับคนเฒ่าคนแก่ที่นี่ เขารู้จักคนไทย ในนามของชาวโยเดีย ซึ่งมีคนไทยหลายคนอาจจะรู้สึกงงไม่เคยรู้มาก่อนว่าตนเองคือชาวโยเดีย ความรู้สึกเป็นมิตรกับคนไทย เป็นสิ่งที่น่าประทับใจ นั่นมาจากว่าไม่ว่าอดีตหรือปัจจุบัน ในความรู้สึกของเขา ชาวโยเดียไม่ใช่ศัตรู แต่เป็นมิตรที่มีความใกล้ชิดกันตั้งแต่บรรพบุรุษ บ้านของคนเรือนำเที่ยว ในการพาชมวิถีชีวิตของพวกเขา คนขับเรือของเราแม้จะสื่อสารภาษาอังกฤษได้น้อย แต่มีความเป็นมิตร เขาได้พาแวะที่บ้านของเขาเอง ไปเจอกับญาติพี่น้อง การต้อนรับของเขาดุจดั่งการได้พบปะกับญาติมิตร เขาพาไปดูที่หลับที่นอน ไปดูห้องครัวดูภาพถ่าย ต้อนรับขับสู้ด้วยมิตรไมตรี วิถีชีวิตชาวเรือของผู้คนที่อินเล นกนางนวลอินเลโบยบิน ท่ามกลางผืนน้ำและขุนเขากลางทะเลสาบอินเล ขากลับเรายังจะได้อีกบรรยากาศ ยามเช้าเห็นภาพชาวประมงจากม่านหมอก ส่วนยามเย็นหลังอาทิตย์อัสดง ได้มีฝูงนกนางนวลบินฉวัดเฉวียน คนเรือแนะนำให้โยนขนมปังขึ้นโปรยขึ้นไป เหมือนเป็นเกม นกจะโฉบเข้ามาคว้าขนมอย่างร่าเริง รู้สึกว่าช่วงเวลาสั้น ๆ นี้ช่างมีความสุข แม้ว่าความเป็นมนุษย์จะถูกทำให้ตัวเล็กนิดเดียว