ไมโล โอเลี้ยง จากหมาจรสู่หมาบ้าน

นานแล้วที่บ้านเราไม่ได้เลี้ยงหมา ราว ๆ 16 ปีได้ เพราะว่าครอบครัวของเราย้ายบ้าน จาก นนทบุรี มาอยู่ที่พิษณุโลก บ้านไม่ได้มีรั้วรอบขอบชิด ถ้าเลี้ยงหมาก็คงจะดูแลได้ไม่ดี อีกทั้งในบ้านยังมีเด็กเล็ก ๆ ให้ดูแลอีกหลายคน

เมื่อไม่นานมานี้ น้องสาวเกิดอยากเลี้ยงหมาขึ้นมา เราปรึกษากันว่า จะหาซื้อหมาพันธุ์ดี มาเลี้ยงสักตัว  ด้วยเหตุผลที่ว่าบ้านเราก็ปลูกสร้างเสร็จเรียบร้อยแล้ว และเราพี่น้องก็ต่างมีงานทำ มีเงินพอที่จะดูแลหมาให้ดีได้

หลังจากที่คุยกันไม่นาน ช่างเป็นความบังเอิญจริง ๆ มีน้อง ๆ ที่ทำงานมาถามกึ่งขอร้องให้เอาลูกหมามาเลี้ยง ความจริงแม่หมามีลูกทั้งหมด 7 ตัว พนักงานหลายคน ช่วยกันแบ่งเอาลูกหมาไปเลี้ยงแล้ว  5 ตัว เหลืออยู่  2 ตัวนี่แหละ ที่ยังไม่มีใครมาเอาไป ถ้ามันยังอยู่กับแม่มันต่อไป มันอาจถูกเอาไปปล่อย ทุกคนก็รู้ดีว่า " ห้ามมีสุนัขในโรงงาน " หากมีเล็ดลอดเข้ามาก็จะถูกกำจัดด้วยการเอาไปปล่อย น่าสงสารลูกหมาตัวน้อย

เวลาผ่านมา 5 เดือน หมาทั้งสองโตเป็นหนุ่มเป็นสาว สาวน้อยไมโล เป็นสาวตาสีน้ำตาล ปากสีน้ำตาล แลดูเป็นสาวลูกครึ่ง ไม่ว่าใครที่ได้มาเห็นเป็นต้องชมว่าตาสวย แต่ก็ดูดุดันในคราวเดียวกัน ท่าทางสุขุม นิ่งเงียบ สายตาแน่วแน่ ทำให้ไมโลดูดุไปเลย หนุ่มน้อยโอเลี้ยง ตากลม ๆ สีดำขลิบ ทำให้ดูน่าสงสาร ปากสีดำ ท่าทางซุกซน หลุกหลิก อยู่ไม่นิ่ง จะว่าไปก็คล้ายสกูปี้ดูเหมือนกันนะ และที่สำคัญ ไม่ชอบอาบน้ำ จะอาบน้ำทีไรเป็นต้องจับอุ้ม อุ้มไม่ไหวก็ลากกันไปเเป็นประจำ

การมีสัตว์เลี้ยงสักตัวมันช่วยเติมเต็มชีวิตของเราได้มากมาย มันซื่อสัตย์ ขี้อ้อน รักเจ้านายเป็นที่หนึ่ง บางครั้งเวลาที่เราทุกข์มันก็นั่งฟังเราบ่นได้อย่างตั้งอกตั้งใจ ทำหน้าตาท่าทางหมือนเข้าใจกัน ผ่อนคลายอารมณ์ไปได้เยอะ มันสร้างเสียงหัวเราะให้กับครอบครัวได้ครึกครื้นกัน ไม่รู้ว่ามันจะอยู่กับเราได้นานแค่ไหน รู้แต่ว่าไมโลและโอเลี้ยง เป็นส่วนหนึ่งของบ้านเรา เป็นสมาชิกสี่ขาเป็นที่รักของทุกคนในบ้าน เป็นความรักบริสุทธิ์และความผูกพันที่มีต่อกัน แม้ว่ามันจะไม่ใช่หมาพันธุ์ดีเหมือนที่ตั้งใจไว้ก็ตาม " ไมโล โอเลี้ยง จากหมาจรสู่หมาบ้าน "

ภาพถ่ายโดยผู้เขียน