ใต้เงา "เกาหลีเหนือ" : คนในอยากออก คนนอกอยากเข้า

เกาหลีเหนือ ประเทศที่คนในอยากออก คนนอกอยากเข้า มีหลายคนที่สนใจประเทศนี้อาจจะเคยรับรู้เรื่องราว

ไม่ว่าจะเป็นทั้งทางโลกโซเซียล หรือจากบันทึกประสบการณ์ของคนที่ได้มีโอกาสเข้าไปท่องเที่ยวในประเทศแห่งนี้

ข้อมูลอาจจะมีซ้ำบ้าง หรือเลือนลางบ้าง แต่สำหรับคนที่กำลังสนใจประเทศนี้ถ้าลองได้อ่าน

หนังสือเรื่อง "ใต้เงาเกาหลีเหนือ" ที่แมวเหมี๊ยวหยิบมาเล่านี้ อาจจะเป็นข้อมูลอีกมุมหนึ่ง

ซึ่งเราอาจจะยังไม่เคยรับรู้ หรือยังไม่เคยอ่าน หรืออาจจะเคยได้ยินผ่านๆ และจะทำให้เราได้รู้จักประเทศนี้มากขึ้น

และอาจจะคลายข้อสงสัยบางอย่างที่เราอยากรู้ หรือสงสัยก็ได้

(ภาพประกอบ : แมวเหมี๊ยวบนกองหนังสือ)

ใต้เงาเกาหลีเหนือ :  Nothing to Envy: Real Lives in North Korea  เขียนโดยบาบาร่า เดมิค

นักข่าวสาวของลอสแอนเจลิส ไทมส์ ซึ่งในช่วงปี 2001 เธอได้มีโอกาสไปประจำกรุงโซล มีหน้าที่รายงานข่าว

(ภาพประกอบนักเขียน Barbara Demick's : standard.co.uk)

หมอต้องปีนเขาเก็บสมุนไพรมาทำยา

(ภาพประกอบ : pixabay)

หมอชาวเกาหลีเหนือ ต้องทำงานรับใช้ประชาชนโดยไม่นึกถึงตนเอง

เพราะเครื่องเอ็กซเรย์ขาดแคลน พวกเขาเลยใช้เครื่องตรวจดูอวัยวะภายในซึ่งใช้รังสี และทำให้เขาได้รับรังสีในระดับสูง

หมอชาวเกาหลีเหนือที่อายุมากมักจะเป็นต้อกระจก และพวกหมอต้องบริจาคเลือดและเนื้อเยื่อของตัวเองให้กับคนไข้

แม้กระทั่งต้องออกไปปีนเขาเพื่อออกไปหาสมุนไพรมาปรุงยา และหมอที่อยู่ในเขตที่อบอุ่น

ก็จะปลูกฝ้ายเพื่อทำผ้าพันแผลเอง "หมอแต่ละคนถูกกำหนดให้เก็บสมุนไพรให้ได้ตามกำหนด และต้องนำมัน

ไปที่แผนกยาของโรงพยาบาลเพื่อชั่งน้ำหนัก หากนำหนักไม่ถึง พวกเขาต้องไปหาอีกครั้ง"

กิจกรรมฆ่าเวลา

(ภาพประกอบ : pixabay)

การสอดแนมเพื่อนร่วมชาติถือเป็นกิจกรรมฆ่าเวลาของที่นั่น จะมีทั้งอาสาและเพื่อนบ้าน

พวกเขายังคอยจับตาดูคนที่ฝ่าฝืนกฎการแต่งตัว คือห้ามใส่กางเกงยีนส์หรือเสื้อยืดที่มีอักษรโรมัน

เพราะแสดงถึงความมัวเมาในทุนนิยม หรือห้ามไม่ให้ผมยาวเกินไป

ผู้ชายไม่ควรให้ผมยาวตั้งแต่กระหม่อมยาวเกินห้าเซนติเมตร แต่มีข้อยกเว้นสำหรับคนหัวล้านที่ไว้ผมยาวได้เจ็ดเซนติเมตร

และยังมีหน่วยตำรวจเคลื่อนที่ ที่จะเดินตามถนนหาคนทำผิด และพวกเขาสามารถจับคนพวกนั้นได้โดยที่ไม่ต้องบอกล่วงหน้า

คนที่ใช้ไฟเกินอัตรากำหนด ใช้หลอดไฟที่มากกว่า 40 วัตต์ หรือใช้เตาอุ่นอาหาร หรือหม้อหุงข้าว

และตำรวจเคลื่อนที่มักจะโผล่มาตอนเที่ยงคืนเพื่อดูว่ามีแขกไม่ได้รับเชิญมาพักค้างคืนตามบ้านเหลังไหนหรือเปล่า

ไม่ใช่แค่ตำรวจหรืออาสาเท่านั้นที่คอยสอดแนม แต่ทุกคนมีหน้าที่เช่นนั้น เพราะประเทศไม่มีพลังงานสำรองพอ

ที่จะใช้เครื่องมือสอดส่องดุแลระบบอิเล็กทรอนิกส์ หน่วยความมั่นคงสามธารณะจึงใช้คนสอดแนมที่เป็นพวกขี้ฟ้อง

บางครั้งก็มีการเสนอข่าวเด็กกล้าหาญ ที่รายงานความผิดของพ่อแม่ หรือการที่เพื่อนบ้านฟ้องเพราะ

ว่าร้ายต่อระบอบ ... นี่คือเรื่องปกติ ...

ภาวะขาดแคลนอาหาร เทคนิคและการเอาตัวรอด

(ภาพประกอบ : pixabay)

การอดทนต่อความหิว กลายเป็นส่วนหนึ่งของความรักชาติ

ป้ายโฆษณาในกรุงเปียงยางขึ้นคำขวัญ "จงกินสองมื้้อต่อวัน" และโทรทัศน์รายการเกาหลีเหนือ

ได้มีสารคดีเกี่ยวกับชายคนหนึ่งที่ท้องแตกตายเพราะกินข้าวมากเกินไป

พวกแม่บ้านที่นั่นเก็บวัชพืชและหญ้าไว้ใส่ซุปเพื่อหลอกตาว่าเป็นผัก ข้าวโพดเลยกลายเป็นอาหาร

หลักแทนข้าว แต่คนก็ใส่ทั้งเปลือก ก้าน และซังข้าวโพดลงไปด้วย เพื่อเพิ่มปริมาณ แน่นอนมันไม่มีผล

ต่อผู้ใหญ่ แต่มันมีผลต่อการย่อยของท้องเด็ก หมอทำได้แค่แนะนำว่า "ถ้าจะใช้หญ้าหรือเปลือกไม้

ต้องบดให้ละเอียดและต้มให้นานๆจนนิ่ม"

ภาวะเช่นนี้กระทบไปถึงในโรงเรียน โรงอาหารของโรงเรียนปิดตัวลง เพราะขาดแคลนอาหาร

เด็กๆได้รับคำสั่งให้นำข้าวกล่องมาจากบ้าน แต่เด็กหลายคนมามือเปล่า แต่มีเด็กที่ไม่มีอาหารกลางวัน

ครูมักจะขอแบ่งอาหารจากเด็กคนอื่นคนละช้อนเพื่อให้เด็กได้กิน ทำให้ผู้ปกครองบางคนไม่พอใจ

"บ้านฉันไม่ได้มีอาหารเหลือที่พอจะแบ่งให้หรอกนะ"

(ภาพประกอบ : pixabay)

ครูจึงปลูกข้าวโพดหลังจากนั้นข้าวโพดจะถูกขูดออกจากซัง และต้มจนเนื้อพองเหมือนป๊อปคอร์น

นี่คืออาหารว่างบรรเทาทุกข์ของเด็กยามหิวโหย  ตลอดระยะเวลาสามปี เด็กเริ่มเหม่อลอย นอนหลับตลอดช่วงพัก

หลังจากนั้นก็หยุดเรียนโดยไม่บอกกล่าว จากเก็กห้าสิบคน เหลือเพียงสิบห้าคน เกิดอะไรขึ้นกับเด็กเหล่านั้น ?

ชาวเกาหลีเหนือรู้จักที่จะข่มศักดิ์ศรีตัวเอง และกลั้นใจทำสิ่งที่น่ารังเกียจ

ชาวบ้านจะหยิบเม็ดข้าวโพดที่ไม่ย่อยในมูลสัตว์ในไร่นา  คนงานในอู่ต่อเรือจะขูดเศษอาหารเหนียวๆ

ที่ติดตามพื้นโกดังถึงกลิ่นจะเหม็น แต่เวลาเอาไปตากแดดก็จะแยกเมล็ดข้าวเล็กๆ หรืออะไรที่พอกินได้

พวกผู้หญิงแลกเปลี่ยนเคล็ดลับการทำอาหาร เวลาบดแป้งข้าวโพด อย่าทิ้งเปลือก วังข้าวโพด

หรือก้านข้าวโพด แต่ให้ใส่ทุกอย่างลงเครื่องบด

แม้จะไม่มีคุณค่าทางโภชนาการ แต่ก็อิ่มท้อง ต้มบะหมี่ก็ต้องต้มนานๆให้เส้นอืด ใส่ใบหญ้าลงในน้ำซุป

เพื่อให้ดูเหมือนมีผัก เอาแป้งที่ได้จากด้านในของต้นสนมาทำเค้ก

อาหารกลางวันคือความฟุ่มเฟือย พวกเขาจะหลับเอาแรงแทน ... แต่สุดท้ายก็ยังไม่พอ

(ภาพประกอบ : แมวเหมี๊ยวบนกองหนังสือ)

นี่แค่เศษเสี้ยวหนึ่งที่หยิบยกมาจาก หนังสือใต้เงาเกาหลีเหนือ บันทึกเรื่องราวชีวิตในเกาหลีเหนือ

ประเทศที่ซ่อนเร้นลึกลับ กับชีวิตของผู้คนในเกาหลีเหนือ ยังมีเรื่องราวอีกมากที่พอรู้แล้วก็รู้สึกแปลกประหลาดใจ

และก็รู้สึกหดหู่ในเวลาเดียวกัน ไม่มีใครรู้อะไรดีเท่าคนใน แต่คนนอกก็อยากเข้าไปสัมผัส

เพียงแต่สิ่งที่สัมผัสมา อาจจะยังตอบคำถามถึงความสงสัยเกี่ยวกับประเทศนี้ไม่จบไม่สิ้นสักที

แต่อย่างน้อยการเพิ่มความรู้สักนิด ก็ยังดีกว่าไม่รู้อะไรเลย

แม้ว่าหนังสือเล่มนี้จะออกมานานแล้ว แต่พอได้หยิบมาอ่านทีไรก็รู้สึกว่า ชีวิตเราโชคดีที่สุดแล้ว ว่าไหม ...