แววตาสุดท้าย....

เราเป็นคนชอบเลี้ยงหมา...เราได้ลูกมาพันธ์ผสมมาเลี้ยง มันเพิ่งเกิดได้หนึ่งสัปดาห์ ตามันยังมั่วๆสีขาวขุ่นเราเลี้ยงเหมือนเด็กทารก ต้องป้อนนม ทุกสามชั่วโมง เอามานอนกอดเพราะมันเพิ่งเกิดจะร้องหาแม่ตลอดเวลา ประคบประหงม จนมันอายุได้สามเดือนกำลังน่ารักซุกซน เหมือนเด็กเล็กๆ ตัวมันอ้วนกลม กินเก่ง นอนก็จะนอนด้วยกันมันชอบมานอนซุกตรงคอ ด้วยความผูกพันที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่วันแรกที่เจอ และความที่เราไม่รู้ ว่าลูกหมาต้องกินนมแม่เพื่อสร้างภูมิคุมกัน เราเองก็ไม่เคยพามันไปฉีดวัคซีนอะไรเลย หมาก็กินแต่นมกระป๋อง วันนึงมันป่วยและป่วยหนักเพราะตัวมันไม่มีภูมิคุ้มกัน เราพามันไปหาหมอ หมอบอกว่ามันเป็นลำไส้อักเสบแบบเฉียบพลัน และอาการหนักพอควร เราดูแลมันอย่างดีทั้งคืน ในใจมีความหวังว่ามันจะหายดี........

จนเช้า....เราตื่นมา มันนอนมองเรา เราก็คิดว่ามันน่าจะไม่เป็นอะไร ตอนเย็นจะพาไปหาหมอ เพราะหมอนัดตรวจ เราจึงแต่งตัวเพื่อไปโรงเรียน ก่อนเราออกจากบ้าน เราหันไปมองมัน มันนอนมองเราด้วยสายตาอ้อนวอนเหมือนไม่อยากให้เราไปไหน เราบอกกับมันว่า เดี๋ยวเย็นนี้เจอกันนะ.....แล้วเราก็ปิดประตู สายตาของมันยังคงจ้องมองเราตลอดเวลาไม่ลดละ..... เรามาเรียนตามปกติ จนเวลา 10 โมงกว่า ขณะที่เรานั่งเรียนอยู่ มีลมพัดใส่หน้าเราวูบนึงพร้อมกลิ่นที่เราคุ้นเคย
มันเป็นลมวูบเดียวที่ไม่น่าจะมีลมอะไรพัดใส่หน้าได้ และกลิ่นนั้นคือกลิ่นตัวของหมาเรา มันเป็นความรู้สึกเหมือนกับว่า หมาเรามันมาอยู่ข้างๆใกล้ๆเรา ใจเราสั่น วิตกกังวล และอยากกลับไปหาหมาเราเป็นอย่างมาก เพราะมีลางสังหรณ์แปลกๆ พอเลิกเรียนเรารีบไปซื้อไก่ย่างเพื่อจะเอาไปฝากมันและรีบกลับบ้านทันทีแต่.......

ขอบคุณภาพประกอบจาก

https://vetchick.com/

https://goldenhearts.co/

https://board.postjung.com/