ณ เวลาตีห้า “หนูไม่รู้หรือจ้ะ ว่าห้อง 203 ที่หนูเพิ่งย้ายมาอยู่หน่ะ…อะเอิ่ม!!ป้าว่าป้าไปกวาดบันไดดีกว่าเนาะ” ป้าคนหนึ่งที่อาการดูเลิ่กลั่ก กำลังหันหลังพร้อมกับถือไม้กวาดกวาดตรงบันได มิ้นที่เพิ่งย้ายมาอยู่ได้ยินดังนั้นด้วยความสงสัยในสิ่งที่ได้ยินจึงเอ่ยถาม “เอ่อ..ป้าคะ สรุปยังไงคะห้องหนูมีอะไร” ป้าหยุดกวาดและหันมาส่งยิ้มพร้อมตอบไปว่า “ป้าเป็นแม่บ้านประจำหอพักนี้ มีอะไรเรียกป้าได้24ชม. ห้องป้าอยู่ชั้นหนึ่งตรงบันไดทางขึ้นนะ” พร้อมกับรีบเดินลงบันไดไป ปล่อยให้มิ้นยืนงง โดยไม่ได้รับคำตอบ มิ้นคิดในใจ “คงไม่มีอะไรหรอก” และเดินเข้าห้องพักไปด้วยความเหนื่อยล้าจากการทำงานวันแรก สองทุ่มครึ่งมิ้นต้องรีบออกหอเพื่อเดินทางไปทำงานให้ทันสามทุ่ม ขณะที่เดินระหว่างทางเดินหอนั้น มิ้นสังเกตเห็นถึงความเงียบสงบ ไม่มีใครเดินเพ่นพล่าน เดินผ่านแต่ละห้องดูมืดอาจจะเพราะปิดไฟนอนกันหมดแล้ว รวมถึงห้องป้าแม่บ้าน “คนที่นี่เข้านอนเช้าจัง” มิ้นพึมพำกับตัวเอง เมื่อเดินถึงที่จอดรถขณะกำลังจะสตาร์ทรถนั้นมิ้นก็เหลือบเห็นเงาบางอย่างลาง ลางด้านหลัง ตรงราวบันไดผ่านกระจกมองข้าง มิ้นรีบหันไปดูแต่ก็ไม่เจออะไร!มิ้นจึงรีบสตาร์ทรถออกไป ถึงอย่างนั้น ขณะทำงาน มิ้นได้แต่คิดวนเวียนเกี่ยวกับสิ่งที่ป้าแม่บ้านทัก และเงาลางลางที่เจอ ทำให้มิ้นอดคิดไม่ได้ว่าหอพักที่มิ้นเพิ่งย้ายไปอยู่ มีอะไรกันแน่ แต่อีกใจนึงก็ปลอบตัวเองว่าหาหอถูกกว่านี้ไม่ได้แล้วนะ มิ้นย้ำเตือนเองว่าเพิ่งเรียนจบ ได้งานทำต้องตั้งตัว อดทนหน่อยนะ ที่หอคงไม่มีอะไรหรอก ตอนอยู่ในห้องก็ไม่มีอะไรนี่!!! “อื๊ด อื๊ด…” เสียงแจ้งเตือนไลน์จากป้าเจ้าของหอถึงมิ้น “มิ้นจ้ะ ห้องข้างล่างแจ้งมาว่าสามสี่ทุ่มมิ้นเดินเสียงดังมาก ขอให้เดินเบาหน่อยจ้ะ” มิ้นตกใจเล็กน้อย เพราะช่วงเวลานั้นมิ้นมาทำงานแล้ว แต่มิ้นก็ไม่ตอบอะไร เพราะงานยุ่งและทำงานต่อณ เวลาตีห้า มิ้นเลิกงาน ขณะที่มิ้นกำลังเดินไปยังห้องพักของตัวเอง มิ้นมองไปยังป้าแม่บ้านที่กำลังกวาดทางเดินหอพักหน้าห้องมิ้น“ขยันจังเลยนะคะป้า ตื่นเช้าเชียว” มิ้นกล่าวทักทายป้าแม่บ้าน ป้าแม่บ้านหยุดกวาดและเงยหน้าขึ้นมาตอบ “มันเป็นหน้าที่หน่ะหนู” จากนั้นก็ไม่พูดอะไรก้มหน้ากวาดต่อไป“ค่ะ งั้นมิ้นเข้าห้องก่อนนะคะ” มิ้นตอบพร้อมกับเสียบกุญแจที่ลูกบิดและมิ้นก็ต้องหยุดชะงักกับคำถาม“หนูจะไม่ถามเกี่ยวกับห้องหนูหรอจ้ะ” ป้าแม่บ้านที่หันหลังกวาดพื้นอยู่นั้นเอ่ยขึ้น ด้วยความเหนื่อยและเริ่มหงุดหงิดของมิ้นจึงตอบไปอย่างห้วนๆ “ทำไมคะ ห้องหนูมีผีหรอคะ?? ป้าจะพูดอะไรก็พูดเถอะค่ะ ไม่ต้องทำให้สงสัย” ป้าหยุดกวาดและหันมาขอโทษด้วยน้ำเสียงแข็งทื่อ“ป้าก็แค่เหงาหน่ะ อยากหาเรื่องคุย ถ้ามันรบกวนหนูมาก ป้าก็ขอโทษด้วยนะจ้ะ” และเดินจากไป มิ้นถอนหายใจเบาๆ แล้วเข้าห้องไป ขณะที่มิ้นกำลังล้มตัวนอนนั้น ลมพัดอ่อน อ่อน ตรงหน้าต่างบานเกล็ด ทำให้ผ้าม่านสั่นไหว ความเย็นจากลมที่เพิ่มขึ้น มิ้นนอนห่มผ้าและเริ่มคิดวนเวียนถึงบทสนทนาของป้าแม่บ้าน “หรือว่าห้องนี้มีอะไรจริงจริง” มิ้นคิดในใจพร้อมหันไปมองผ้าม่านที่สะบัดพัดแรง “ทำไมลมแรงจัง” มิ้นพึมพำพร้อมกับลุกจะไปปิดบานเกล็ด แต่!!! เมื่อเดินไปถึงกำลังเอื้อมมือหวังจะปิดบานเกล็ดนั้น มิ้นก็ต้องสะดุด เสียงหัวใจเริ่มเต้นแรง อุณหภูมิร่างกายเริ่มสูงขึ้น เหงื่อเริ่มออก หายใจไม่เป็นจังหว่ะ รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างอยู่หลังม่าน!!!เยื้องไปด้ายซ้ายของมิ้น และบานเกล็ดก็ไม่ได้เปิดไว้!!! แต่ม่านยังคงสะบัดแรงและแรงขึ้นเรื่อยๆ ลมมาจากไหน มิ้นเริ่มตัวชา…“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” เสียงเคาะประตูดังขึ้น มิ้นตกใจและหันหน้าไปทางประตูทันที“มิ้นจ้ะ นี่ป้าเจ้าของหอเอง” มิ้นโล่งใจ รีบตั้งสติและรีบวิ่งไปเปิดประตู“อ้าว มิ้นเป็นอะไร ออกกำลังกายอยู่หรอจ้ะเหงื่อท่วมตัวเชียว” ป้ากล่าว“เปล่าค่ะ ป้ามีอะไรหรือเปล่าคะ” มิ้นตอบ“อ๋อ มิ้นต้องเก็บของไว้ในห้องนะจ้ะ ทางหอไม่ให้เอาของไว้หน้าห้อง” ป้ากล่าวพร้อมกับยื่นไม้กวาดให้มิ้น!!! มิ้นปฎิเสธ พร้อมกล่าว“ไม่ใช่ของมิ้นนะคะ เป็นของป้าแม่บ้าน”“ฮะ อะไรนะ หอนี้ไม่มีแม่บ้านนะมิ้น” ป้ากล่าวและสีหน้าเริ่มซีดมิ้นจึงตอบกลับด้วยเสียงสั่นเครือ และชี้นิ้วที่กำลังสั่นไปด้านหลังป้าเจ้าของหอพร้อมกล่าว “แล้วที่ยืนอยู่หลังป้าหล่ะคะ เป็นใคร”ป้าแม่บ้านที่ยืนด้านหลังนั้นแสยะปาก และส่งยิ้มให้มิ้นที่กำลังช็อกอยู่ จบ…เนื้อเรื่องโดย ผู้เขียน เครดิตภาพ ภาพปกปรับแต่งโดยผู้เขียนภาพประกอบ1 ภาพโดย PublicDomainPictures จาก Pixabayภาพประกอบ2 ภาพโดย Quang Pham จาก Pixabayภาพประกอบ3 ภาพถ่ายโดย Lennart Wittstock จาก Pexelsภาพประกอบ4 ภาพถ่ายโดย Lisa จาก Pexelsภาพประกอบ5 ภาพถ่ายโดย Aidan Roof จาก Pexelsเปิดประสบการณ์ความบันเทิงที่หลากหลายสุดปัง บน App TrueID โหลดเลย ฟรี !