บรรยาย ณ เมืองแมรี่โทเฟีย ดินแดนแห่งเวทย์ของเหล่าพ่อมดแม่มดที่อาศัยต่างมิติกับโลกมนุษย์ เมืองนี้มีประตูเชื่อมมิติที่สามารถทะลุไปยังแดนต่างๆได้ แต่พวกเขาไม่เคยรู้เลยว่าประตูอยู่แห่งใด ไม่เคยมีในพบเห็นมัน จนเรื่องราวได้เกิดขึ้นกับเธอแม่มดน้อย “ซาเนีย” ผู้ไขประตูมิติด้วยคำอธิษฐานแห่งรักความรักของเขาทั้งสองจึงเกิดขึ้น! ซาเนีย: “โรมๆ อย่าทิ้งข้าไป ฮึกฮือ ข้ายอมทำทุกอย่าง ได้โปรดอย่าทิ้งข้า ข้ารักเจ้านะโรม โรม: “หึ! รักเหรอ ซาเนีย...ที่รักของข้าเจ้ารักข้าหรอกหรอ(นางเอกพยักหน้าร้องไห้) แต่ข้าไม่ได้รักเจ้า! ที่ผ่านมาคิดซะว่าเป็นความฝันละกันนะ ที่ข้ายอมคบกับเจ้าเพื่อแก้เหงาก็เท่านั้น แต่ตอนนี้ข้ามีคนที่ข้ารักจริงๆแล้วไม่ใช่คนแก้เหงาอย่างเจ้า! ข้าไม่ต้องการเจ้าอีกต่อไป! ปล่อยข้าซะ ปล่อย ปล่อย!(สะบัดมือนางเอกจนหลุดจากขา) ซาเนีย: “ฮือ ๆ…” โรม: “อ่อ แล้วไม่ต้องตามข้ามานะ ข้ารำคาญเจ้าเบื่อเจ้าเต็มที และข้าก็กำลังจะอภิเษกสมรสกับคนที่ข้ารักในเร็วๆนี้ เจ้าอย่าริคิดมาก่อกวนข้าและคนรักข้าอีก จำไว้!!” ซาเนีย: “โรมมมมมมม ฮือๆ… แล้วชีวิตข้าจะอยู่อย่างไรถ้าไม่มีเจ้า ฮือออ” ซาเนีย: “แล้วต่อไปนี้ข้าควรอยู่อย่างไร พวกเจ้าได้โปรดบอกข้าที” (หิรัญเที่ยวบนดอยคนเดียว แบกเป้) หิรัญ: สูดอากาศบริสุทธิ์ “อ่าาา ถึงแล้วเว่ยยย เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย วิวเจ๋งดีว่ะ อย่างงี้ต้องถ่ายรูป” (หยิบมือถือมาถ่ายอย่างสุขใจ วางเป๋า ดูท้องฟ้าจู่ๆก็เห็นดาวตก) “เฮ่ย! ดาวตกนี่หว่าอธิษฐานขอแฟนดีกว่าเผื่อจะมีกับใครเค้าสักที” ฟากนางเอกก็กำลังขอพรเช่นกัน หิรัญ: “ผมขอ” ซาเนีย: “ข้าขอ” พระนาง: “ให้ได้เจอคนที่รักจริงเสียที” เสียงกรุ๊งกริ๊งดังขึ้น! จากนั้นกระจกปรากฏ นางเอกทะลุเจอพระเอก พระเอกตกใจโดดลุก ทำท่าถามนางเอก นางเอกมึนๆมองรอบ ๆ คือที่ไหน ชี้ถามเช่นกันแต่นางเอกอ่อนแรงทำท่าจะล้ม พระเอกวิ่งไปโอบรับนางเอกมองหน้า ปากขยับหน้าสงสัยกระพริบตาใกล้สลบแล้วสลบ พระเอกทำปากเรียกเธอ ๆ เขย่าตัวเล็กน้อย แล้วอุ้มนางเอกกลับไปที่นอน พระเอกเขย่าตัวเรียกอีกรอบแต่ก็ไม่ฟื้น ลองแตะหน้าผากสะบัดมือขึ้นทันทีเพราะร้อน พระเอกไปเอาผ้าเช็ดหน้ากะละมังแล้วมาเช็ดตัวให้นางเอก พอเสร็จก็นั่งมองแล้วอมยิ้มนึกชอบ พร้อมแหงนไปมองฟากฟ้าในค่ำคืนนี้ พระเอกก็ไปพิงต้นไม้จะนอนก่อนจะปิดตาก็มองนางเอกอีกรอบแล้วปิดตาลง ‘ฟ้าสว่าง’ พระเอกตื่นนางเอกยังไม่ฟื้น พระเอกไปแตะหน้าผากยิ้มเพราะดีขึ้นแล้ว จึงเดินไปทำอาหาร สักพักนางเอกก็รู้สึกตัวค่อยๆลุก แต่ไม่ไหวจึงมีเสียงโอ๊ยยพระเอกหันมาเห็นรีบวิ่งมาหา ทำท่าจะช่วยพยุง อธิบายสะบัดมือออกสีหน้าโกรธเคืองไม่พอใจมาถูกตัว ทำท่าร่ายเวทย์ แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพราะเวทย์เขาใช้ไม่ได้ พระเอกงงผสมขำ นางเอกโกรธจึงลุกขึ้นอย่างไว พระเอกทำท่าบอกใจเย็นๆ ซาเนีย: “ที่นี่ที่ไหน แล้วเจ้าเป็นใคร ทำไมข้าใช้เวทย์มนตร์กับเจ้าไม่ได้” หิรัญ: “เวทย์มนตร์! เพี้ยนป่าวเนี่ยมีสักที่ไหนเวทย์มนตร์นี่สลบนานจนสมองกระทบกระเทือนหรือไงครับบคุณผู้หญิง ดูแต่งตัวสิแปล๊กแปลกนึกว่าตัวเองเป็นนางเอกเทพนิยายหรือไง ถามชื่อฉันใช่มั้ย ฉันชื่อหิรัญ เป็นนักดนตรีแต่บางทีร้องเพลงก็ได้นะ ตอนนี้เรา 2 คนอยู่บนดอย” ซาเนีย: “เพลงหรอ ฉันชอบเสียงเพลง” หิรัญ: “งั้นดีเลย ฉันจะร้องเพลงให้ฟัง จะได้หายเพี้ยน” หิรัญร้องเพลงดีดกีตาร์ด้วย นางเอกก็เต้น / ยืนเขิน ระหว่างที่โชว์นี้อยู่ นางเอกใช้เวทย์มนตร์อีกครั้งปรากฏว่าสำเร็จเขาร่ายให้มีหิ่งห้อยออกมาจนพระเอกเชื่อว่าเป็นแม่มดโดยการพยักหน้าปลื้ม” ซาเนีย: “นี่เจ้าจีบข้าหรอ” หิรัญ: “ถ้าเธอเข้าใจอย่างนั้น ก็อยากให้เป็นความจริง” ซาเนีย: “แต่ข้ามาจากดินแดนที่แสนไกล” หิรัญ: “ผมไม่สน ผมขอแค่มีคุณอยู่ด้วยก็พอ แม้จะเป็นที่ไหนก็ตามผมยอม” ซาเนีย: “งั้นเจ้าพร้อมจะไปสู่โลกของข้าหรือยัง” หิรัญ: “พร้อมเสมอ คนรักจากดวงดาวของผม” ซาเนีย: “(ยิ้มให้ปลื้มสุข) นั่นคือที่ ๆ ข้าจากมา” หิรัญ: “งั้นไปกันเถอะ (หิรัญจับมือนางเอกแล้วทะลุเข้ากระจกพร้อมกัน)” กระจกหายไป หิรัญซาเนียกำลังยืนมองกระจกที่หายไปแล้วทั้งคู่มองหน้ากันหัวเราะออกมา พระนางเต้นรำกันอย่างสวีตหวานทำให้วิกาลนี้เต็มไปด้วยความรักอบอวลดวงดาวส่องสกาวสวยงาม แล้วทั้งคู่ก็ครองรักกันอย่างมีความสุขนิจนิรันดร์ เชื่อมั่นในอธิษฐานแห่งรักจะทำให้พวกเขามีความสุขตลอดไป ขอบคุณรูปภาพ รูปปก / รูปที่หนึ่ง / รูปที่สอง / รูปที่สาม / รูปที่สี่ / รูปที่ห้า