เรื่องของปิงปอง สมาชิกสี่ขาในบ้าน

เมื่อไม่กี่วันมานี้ ฉันเพิ่งได้คุยกับเพื่อนคนหนึ่งที่มีหมาเป็นสัตว์เลี้ยงตัวโปรด เขาเล่าให้ฟังว่าเจ้าเพื่อนยากของเขาถูกงูเขียวกัด ต้องพาไปรักษาที่โรงพยาบาล เล่นเอาเหนื่อยเพลียไปทั้งวัน ไม่ว่าเขาจะคุยกับเพื่อนกลุ่มไหน  เขาก็คงต้องเอาเรื่องเจ้าตูบของเขามาเป็นส่วนหนึ่งของการสนทนา ทั้งความฉลาดเป็นกรด เป็นเพื่อนแท้ สัตว์เลี้ยงตัวนี้คงมาเติมเต็มชีวิตของเขา ให้หายว้าเหว่จากสังคมที่เต็มไปด้วยการแข่งขันในปัจจุบัน สำหรับฉันเองก็เคยมีหมาเป็นสัตว์เลี้ยงในบ้าน แต่สัตว์เลี้ยงบ้านฉันไม่ได้เป็นลักษณะเดียวกับหมาของเพื่อน ที่บ้านเลี้ยงหมาแบบหมาเฝ้าบ้าน เลี้ยงแบบคนไทย ๆ อยู่ร่วมกันแบบสมาชิกในครอบครัวก็จริง แต่ไม่ถึงกับเอาไปไหนมาไหนด้วย คือ มอบหน้าที่เฝ้าบ้านให้ เลี้ยงดูไม่ให้ขาดแคลนอาหารการกิน

แนะนำชื่อกันสักหน่อยค่ะ หมาตัวนี้เราตั้งชื่อว่า ปิงปอง จำไม่ได้ว่ามีที่มาอย่างไร เป็นหมาเพศผู้ มันมาอยู่กับเราตั้งแต่ยังเล็ก น่าจะหย่านมแล้ว มาโตที่บ้าน ยายของฉันเป็นคนเลี้ยงดูเจ้าปิงปอง ให้อาหาร ให้ความรักความเอ็นดู เอาใจใส่ ไม่มีการดุว่า มันจึงเป็นหมาที่มีอารมณ์เย็น ใครผ่านหน้าบ้านไม่ได้เห่าขู่แบบหมาบางบ้าน ปิงปองเป็นหมาตัวไม่โต ออกจะเตี้ยสักหน่อย สีออกน้ำตาลจาง ๆ ดูเป็นหมาไทย ที่สำคัญมีลักษณะพิเศษคือ เป็นหมาขาสิงห์ จริง ๆ นะคะ หมาตัวนี้มีลักษณะขาที่แปลกจากที่เคยเห็นมาเลย ขาเหมือนสิงโตทั้ง 4 ขาเลยค่ะ ตอนแรกก็ไม่ได้สังเกตกัน เพราะเห็นมาตั้งแต่ตัวยังเล็ก ๆ ก็พอดีมีแขกมาเยี่ยมบ้าน เขาเห็นเข้าเขาก็ทักว่า เอะ นี่มันหมาขาสิงห์นี่ ก็เลยเพิ่งมารู้ว่าเจ้าปิงปองมีลักษณะพิเศษตรงนี้ นอกจากขาทั้งสี่ข้างแล้ว ปิงปองเป็นหมาที่รู้ภาษาคนดี แบบแทบจะคุยกันได้เลย

ปิงปองก็คงคิดว่ามันเองก็มีธุระจะต้องไปทำกับเขาบ้าง เราทุกคนในบ้านก็ไม่ได้ห้ามปรามมันค่ะ แต่ปีนั้นช่วงน้ำท่วมปิงปองรีดตัวออกไปหาหมาตัวเมีย น้ำก็ท่วม แต่ปิงปองก็ว่ายน้ำออกไป แล้วก็ว่ายน้ำกลับมาเข้าบ้าน ธุระนอกบ้านของปิงปองทุกคนในบ้านก็ไม่ได้ติดตามค่ะ มันทำธุระเสร็จมันก็กลับมาบ้าน แต่ครั้งนั้นปิงปองเกิดไม่สบาย ทุกคนในบ้านก็วุ่นวายกับธุระส่วนตัวของแต่ละคน น้ำก็ท่วมหน้าบ้านค่อนข้างสูงอยู่ประมาณเข่าค่ะ แต่ไม่ได้เข้ามาในบ้านเพราะที่บ้านยกพื้นสูงกว่าถนน แต่ก็มีความลำบากในการเดินทางไปทำงาน ทั้งไปและกลับ แต่ละคนเหน็ดเหนื่อยจนไม่ได้ใส่ใจกับปิงปอง มันซุกตัวนอนป่วยอยู่บริเวณใต้ม้าหินอ่อน ก็นึกว่าคงไม่เป็นไร ตอนนั้นอายุมันก็ได้สัก 5-6 ปีเห็นจะได้ค่ะ แล้วในที่สุดมันก็ลาจากไปค่ะ

ปิงปองจากไปครั้งนั้น ลึก ๆ ในจิตใจของสมาชิกในบ้านทุกคน ก็คิดถึงชีวิตช่วงที่มีมันมาอยู่ร่วมด้วยค่ะ ว่าเราเคยได้ให้ความสนิทสนม ได้ให้ความรักความเอ็นดูมัน และได้รับความซื่อสัตย์จากมันอย่างไรบ้าง แล้วก็ส่งจิตให้มันไปสู่ภพภูมิที่ดีขึ้น มันคลุกคลีกับคนมาก และไม่สร้างความเดือนร้อนวุ่นวาย มันก็น่าจะได้ไปเกิดในที่ ๆ ดี เราคิดเช่นนั้นค่ะ ฉันเคยได้ยินบางคนซึมเศร้าเมื่อต้องจากสัตว์เลี้ยงแสนรัก เปลี่ยนความเศร้าความสูญเสียให้เป็นความทรงจำที่ดีที่เคยมีในช่วงที่สัตว์เลี้ยงยังมีชีวิตอยู่นะคะ แล้ววันเวลาจะช่วยเยียวยาค่ะ ขอบคุณที่ติดตาม แล้วพบกันใหม่ค่ะ

รูปปก ขอบคุณ congerdesign

ภาพประกอบ 1 / 2 / 3