เรื่อง...ราวระหว่างทางหลังเรียนจบ...ตอนที่ 1

ในระหว่างทางที่นั่งรถเราลองคิดดูว่า....เราคิดถูกแล้วใช่ไหม? ที่ตัดสินใจแบบนี้ไม่ใช่ไม่อยากตอบแทนบุญคุณน่ะอยากอ่ะอยากอยู่แต่กว่าจะได้รับปริญญาก็ตั้งปีหน้าเลยน่ะ.....เราเลยลองเข้าแอปแอปหนึ่งเป็นแอปหางานเราเลยลองหาแต่มันแค่ไม่มีงานที่เราเรียนจบมาเท่านั้นเอง....ตอนนั้นท้อน่ะ.....เราเลยตัดสินใจหยุดคิด...เพราะเวลาที่เราคิดมากเราจะตัดพ้อตัวเองแล้วก็จะปวดหัวเราเลยตัดสินใจหยุดคิด...เราหยิบหูฟังพร้อมกับเปิดเพลงสายตาของเรามองออกไปนอกหน้าต่างจนเราเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้.....เราไม่รู้ตัวจริงๆน่ะว่าหลับไปตอนไหน...หรือเป็นเพราะแอร์ในรถเย็นๆด้วยมั้งเลยทำให้หลับได้ง่ายบวกกับเพลงที่เราฟังด้วย...

จนกระทั้งเรารู้สึกตัวเองอีกทีก็ตอนที่ถึงปลายทางแล้ว.....เท้าสองข้างของเราได้ยืนอยู่บนพื้นดินที่เราเคยเกิดที่นี้เราสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของดินได้สัมผัสลมจากธรรมชาติที่พัดมาให้รู้สึกเย็นๆแสงแดดร้อนๆท้องฟ้าที่กว้างมากมองไปทางไหนก็มีแต่ต้นไม้.....อยู่ๆมันก็ทำให้รู้สึกดีฮ่ะ.....จริงๆอยู่ที่นี้ก็ดีเหมือนกันน่ะไม่ได้กลับมาอยู่นานแล้ว....อยู่แต่ในเมืองมีทั้งรถมีทั้งตึกโรงงานเวลาไปเรียนต้องนั่งรถเบียดๆแสงแดดก็ร้อนบวกกับไอจากควันพิษด้วยอยู่นี้ก็ดี....นี้ไม่ใช้การตัดพ้อแต่คือความรู้สึกที่ออกมาจากข้างในจริงๆ....แม่ให้เรามาอยู่ที่นี้เพื่อดูแลย่า....ตอนที่เห็นย่าอยู่ๆย่าก็ร้องไห้แกดีใจที่เห็นเรา....เราเองก็ดีใจดีใจจนลืมเรื่องที่คิดมาตั้งแต่ต้น....นานมากเลยน่ะที่ไม่ได้อยู่กับธรรมชาติแบบนี้เราเองก็หลงอยู่กับเมืองกรุงมานานมากแล้วเหมือนกันพอมาสัมผัสกับธรรมชาติมันโคตรดีเลยฟินด้วย.....