'เมื่อไรถึงจะเก่ง'

นิยามความพอใจของเราอย่างไร? สำหรับคนที่กำลังศึกษาอย่างเรา ก็ไม่พ้นถูกโดนเปรียบเทียบ ไม่ว่าจะเป็นเพื่อน ครู/อาจารย์ เพื่อนบ้าน ครอบครัวหรือพ่อแม่เอง หรืออาจแย่ที่สุดคือตัวเราเอง เปรียบเทียบทำไมล่ะ? แน่นอนว่าโลกใบนี้มีคนเก่งและย่อมมีคนไม่เก่ง แล้วทำไมคนไม่เก่งอย่างเรามักโดนเปรียบเทียบ? การที่เราไม่เก่งแล้วสมควรโดนทำร้ายจิตใจอย่างนั้นหรือ?

เปล่าเลย การที่เราไม่เก่ง ‘ไม่ใช่ความผิด’ การที่เราไม่เก่งก็ไม่สมควรถูกใครทำร้ายจิตใจด้วย คนเรามีระดับความถนัดหรือความเก่งไม่เท่ากัน ฉันจะเล่าเหตุการณ์ที่ประสบเมื่อไม่นานมานี้ พวกเราเป็นนักศึกษาที่เลือกจะไปเรียนต่อนอกประเทศ บวกกับสถานการณ์โรคระบาดเข้ามา เลยเลือกที่จะกลับประเทศเพื่อตั้งหลักและดูสถานการณ์ต่อไปเผื่อดีขึ้นแล้วจะบินกลับไปเรียนต่อ ส่วนตอนนี้ก็เรียนแบบออนไลน์กันไปเรื่อยๆ แต่การเรียนออนไลน์บางคนอาจจะชอบแต่ไม่ใช่กับเรา มันค่อนข้างอธิบายยากว่าทำไม แค่จะบอกว่าฉันไม่ชอบมันเลย เอาล่ะ กลับมาที่เรียนกันต่อ ในฐานะที่เป็นนักเรียนต่างชาติที่ค่อนข้างมีปัญหากับภาษาบ้านเขา แน่นอนก่อนไปเรียนก็ทำใจเรื่องนี้แล้ว แต่พอเจอเข้าจริง ก็มีเซกันบ้าง

ถ้าเครียดมากลองหาอะไรทำไปก่อน ที่ไม่ใช่งานที่อาจารย์สั่ง เช่น หาเรื่องให้สมองเลิกคิดถึงงานด้วยการดูละคร หนัง หรือซีรีย์ แต่เรานี่หาที่ระบายความเครียดค่อนข้างแปลก ด้วยการจับไม้กวาด ถูบ้าน ล้างจาน จัดห้อง แม่ชอบเวลาฉันเครียดมากๆ มันทำให้บ้านสะอาด ยังจำคำพูดแม่ได้เลย ‘เครียดบ่อยๆน่ะลูก’ แม่!! ฮ่าฮ่าฮ่า ก็รู้หรอกว่าท่านไม่ชอบเวลาเราเครียด เห็นได้จากการที่ท่านถวายอาหารถึงในห้อง ทำเมนูที่เราอยากกิน หรือแม้กระทั้งไม่กล้าพูดคุยด้วยกลัวขัดสมาธิ ท่านได้แต่เปิดประตู ยืนมอง แล้วก็เดินออกไปเงียบๆ

ต่อให้เครียดยังไง อย่าลืมพวกท่านที่ยังเป็นห่วงพวกเราอยู่นะ

ภาพโดยนักเขียน