มีความคาดหวังอยู่ที่ไหน ความผิดหวังย่อมเกิดขึ้นได้เป็นเงาตามตัว นี่คือสัจธรรมของมนุษย์ ตราบใดที่เรายังไม่บรรลุมรรคผลนิพพาน กิเลสที่เบ่งบานย่อมทำให้เราเจอกับความทุกขเวทนาอยู่เรื่อย ๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องความรัก, การงาน, หรือสุขภาพ ฯลฯ ปฏิเสธไม่ได้ว่ามนุษย์ต่าง "คาดหวัง" ถึงสิ่งที่ดีต่อใจใช่ต่อร่างกายกันทั้งสิ้น! ซึ่งคนทำได้ก็ดีไป แต่คนที่ทำไม่ได้หล่ะ!? ก็ใช่ว่าจะไม่มี! . แล้วก็ไม่ใช่ว่าทุกคนจะรับมือกับ "ความผิดหวัง" ได้เท่ากันหมด! ประสบการณ์ชีวิตบวกกับสภาพแวดล้อมที่เติบโตมา ล้วนส่งผลให้ผู้คนมีวุฒิภาวะที่แตกต่างกัน บางคนเลือกที่จะใช้อารมณ์ในการเยียวยาความผิดหวัง, บางคนใช้การบอกเล่าเพื่อเป็นการระบาย ในขณะที่บางคนก็ใช้เหล้าสุราเมรัยแล้วก็ยาเสพติด ต่างคนต่างวิธีการ! ส่วนวิธีไหนดีกว่ากันนั้นผมคงไม่กล้าที่จะสรุป วันนี้ผมก็เลยมีทริค ๆ หนึ่งมาเพิ่มทางเลือกให้ มันคือแง่งามแห่งชีวิตที่ประยุกต์ขึ้นมา จากการดูถ่ายทอดสด "วอลเลย์บอล" ผ่านจอทีวี ส่วนจะเคลียร์ความผิดหวังออกไปจากใจได้อย่างไรนั้น ต้องมาดูกัน!. 1. วอลเลย์บอลเป็นเกมเร็ว! การนับคะแนนของกีฬาชนิดนี้ คือ ระบบแรลรี่พอยท์ หรือ "แต้มไหล" หมายความว่าทุกครั้งที่ลูกกระทบพื้น จะต้องมีฝั่งหนึ่งฝั่งใดได้แต้ม แต่ละเซ็ทที่ผ่านพ้นไปจึงรวดเร็วมาก! เพราะฉะนั้นในมุมมองของผู้เล่นแล้ว คุณจะมาจมอยู่กับความเสียใจไม่ได้เป็นอันขาด ถ้าคุณเล่นพลาดคุณต้องรีบตัดความผิดหวังนั้นทิ้งในทันที! แต้มใหม่กำลังจะมา! คู่แข่งเขาเสิร์ฟบอลลอยข้ามตาข่ายมาแล้ว ถ้ามัวแต่จมอยู่กับความผิดหวังที่พลาด คุณก็จะเสียแต้ม... เสียแต้ม... เสียซ้ำเสียซาก... จนพ่ายแพ้ไปในที่สุด 2. การเข้าทำต้องเป็นสเต็ป! วอลเลย์บอลไม่เหมือนฟุตบอล ที่จะเลี้ยงดุ่ม ๆ แหวกคู่แข่ง 3 - 4 คน แล้วยิงบอลเข้าประตูได้ กีฬาชนิดนี้จำเป็นจะต้องมีระบบ มีการตั้งบอลแรก, มีการเซ็ตบอลให้นิ่ง, แล้วค่อยโจมตีด้วยการกระโดดตบ! จะเห็นว่าแต่ละครั้งกว่าจะได้แต้มนั้นย่อมใช้รูปแบบ เช่นเดียวกับความผิดหวังพลั้งพลาดของชีวิตเรา มันไม่มีทางที่จะดีเลิศประเสริฐศรีหายดิ่งได้ในระยะเวลาอันสั้น บางครั้งมันก็ต้องให้คนอื่นช่วยบ้าง แล้วก็ต้องเป็นคนที่มองตาแล้วรู้ใจผลสัมฤทธิ์ถึงจะออกมาดี ประหนึ่งลูกวอลเลย์ที่ถูกกระโดดหลอก เพื่อดึงตัวบล็อคคู่แข่งออกไป แล้วเราก็ได้ตบโล่ง ๆ แบบนั้นหล่ะ... แบบนั้นเลย! . 3. ล้มลุกคลุกคลาน เห็นสนับเข่าของพวกนักกีฬาไหม? ไม่มีสักคนที่ไม่ใส่เพราะยังไงทุกคนก็ต้องล้ม! แต่เขาล้มเพื่องัดบอลกลับมา เขากระโดดพุ่งสุดตัวยอมเอาหน้าคะมำพื้น เพื่อหวังว่าอีกไม่นานเราจะได้แต้มนี้! ไม่มีใครไม่เคยผิดหวังหรอกครับ มันทำให้เราเจ็บเสมอนั่นแหล่ะ แต่เราต้องคิดซะว่าเหมือนกำลังเล่นวอลเลย์บอลอยู่ งัดมันขึ้นมา, ตั้งหลักจัดท่า, แล้วก็กระโดดตบให้สุดแรงเกิด! เห็นไหมครับว่าบอลมันพุ่งแหวกอากาศออกไป อย่าไปถือมันไว้ ความผิดหวังเสียใจ ตบมันออกไปไกล ๆ ให้พ้นตัว! . สรุปสุดท้ายก่อนจะจากกันไป ยังไงซะผมก็มองว่ากีฬาทุกอย่างในโลกนี้ ก็คือแบบจำลองของชีวิต มันสามารถให้แง่คิดดี ๆ แก่เราได้ในทุกมิติ อยู่ที่ว่าเราจะเปิดใจมองมันรึเปล่า? "กีฬา" ก็คือ "เกม" ฉะนั้น "ชีวิต" ก็คือ "เกม ๆ หนึ่ง" "เกมชีวิต" เชื่อว่าคำ ๆ นี้ทุกคนน่าจะเคยได้ยิน! เครดิตรูปภาพ : รูปปก / รูปที่ 1 / รูปที่ 2 / รูปที่ 3 / รูปที่ 4