สวัสดีครับ วันนี้ผม Mr. Nosy Parker มานำเสนอบทความหนึ่งที่จะพาคุณไปกับการค้นหา "ความเห็นแก่ตัว" ที่ซ่อนอยู่ภายในตัวของเรา ผ่านเงื่อนไขของการ "ตัดสินใจ" แต่ผมขอบอกก่อนว่าจะไม่มีการบีบบังคับใดๆ ดังนั้นผมเลยเผื่อ "ทางเลือก" ให้กับพวกคุณเสมอ ทุกการกระทำต่อจากนี้คือการตัดสินใจโดยตัวของคุณเอง คุณจะต้องผ่านบททดสอบการวัดจิตใจผ่านมุมมองของตัวเกม เพื่อให้เห็นถึงมุมมองของการคิด วิเคราะห์ ผ่านความคิดของคุณเอง เป็นอะไรที่ท้าทายและสนุกนะครับว่าไหม? อีกอย่างถ้าจะมานั่งเขียนบทความเชิงวิชาการก็คงน่าเบื่อแย่เลยทำเช่นนี้แทน เอาเป็นว่าผมขอไม่เจาะลึกเกี่ยวกับตัวเกมไปมากกว่านี้ ไม่อย่างนั้นคงไม่สนุกเป็นแน่ อีกอย่างนี่ก็เสียเวลาไปมากแล้ว ถ้าไม่อยากเสียเพิ่มงั้นมาเริ่มกันเลยดีกว่าครับ... ก่อนจะเริ่มผมขออธิบายกฎของเกมนี้อีกสักเล็กน้อยนะครับ เพื่อจะได้เข้าใจว่าเล่นอย่างไรถึงจะเรียกว่าสนุก... เดินหน้าอย่างเดียวห้ามถอยหลัง เพื่อรับภารกิจพิชิตการตัดสินใจในแต่ละด่าน ซึ่งเกมนี้มีทั้งหมด 4 ด่านด้วยกัน 2. จากข้อ 1 ห้ามถอยหลังเป็นอันขาด เพราะถ้าเลือกที่จะถอยหลังจะถือว่าสิ้นสุดเกมทันที โดยที่คุณจะไม่ได้รับคำอธิบายใดๆ นั่นก็คือให้กดออกจากบทความนี้ได้เลย 3. ถ้ารู้สึกกดดันในระหว่างทำภารกิจหรืออยากยกเลิก (ไม่เล่นต่อแล้ว) สามารถออกได้ทุกเมื่อ โดยใช้ประตูทางออกซึ่งเปิดอยู่ทางด้านขวามือ : ประตูจะเปิดทุกครั้งที่เริ่มบททดสอบและจะปิดหลังผ่านบททดสอบ ซึ่งถ้าคุณเลือกเส้นทางนี้ ให้อ่านย่อหน้าซึ่งเขียนหมายเลข " 4. " เอาไว้ในส่วนของบทความนี้ได้เลย 4. เมื่อเกิดเหตุการณ์ที่ต้อง "เลือก" โดยมีตัวเลือกมาให้ ขอให้เลือกแค่ตัวเลือกเดียวที่คิดว่าดีที่สุด ห้ามเลือกมากกว่า 1 ข้อเป็นอันขาด 5. ทุกอย่างที่คุณเลือกจะถูกสรุปเป็น "ผลลัพธ์" ในย่อหน้าสุดท้าย 6. โปรดทำตามกฎอย่างเคร่งครัด เพื่ออรรถรสในการเล่นเกมครั้งนี้ (ผมแนะนำว่าควรทำอย่างนั้นจะดีที่สุด) เอาล่ะ ในเมื่อเข้าใจกฎทั้งหมดแล้ว ผมจะขอพูดอะไรกับคุณอยู่สองอย่าง อย่างแรกผมขอย้ำอีกครั้ง ว่าจะไม่มีการบีบบังคับไม่ว่าจะอยู่สถานการณ์ใดก็ตาม ทุกการกระทำนั้น "คุณ" จะเป็นคนตัดสินใจเอง "ทั้งหมด" ดังนั้น ไม่ว่าผลลัพธ์จะออกมาเป็นเช่นไร คุณจะโทษผมไม่ได้นะครับ... อย่างที่สอง ในเกมนี้จะมีบททดสอบทั้งหมด 4 ด่านและทุกบททดสอบขอให้คุณตัดสินใจให้ดี เพราะมันส่งผลต่อผลลัพธ์ "ทางความคิด" ของคุณได้ เอาล่ะ เกริ่นมาเยอะแล้ว ผมขอพาคุณเข้าสู่โลกของบททดสอบ ณ บัดนี้ บททดสอบที่หนึ่ง... ก่อนจะเริ่มบททดสอบ ผมอยากให้คุณจินตนาการว่า ณ ตอนนี้คุณกำลังฝันอยู่ แล้วในฝันคุณยืนอยู่บนพื้นไม้สีซีดอันแสนจะธรรมดากับผนังที่บีบอัดตัวคุณทั้งซ้ายและขวา ผมขอบอกก่อนว่านี่ เป็นแค่เพียง "บททดสอบ" เท่านั้น ดังนั้นอย่าได้กังวลไป ส่วนคนที่เป็นโรคกลัวที่แคบหรือความอึดอัดล่ะก็... ผมคงจำเป็นต้องพูดอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ว่า "ผมรู้ดีว่าคุณกำลังรู้สึกแย่ แต่โปรดช่วยอดทนเสียหน่อยนะครับ" แต่ผมก็ไม่ใจร้ายจนเกินไป เลยเพิ่มแสงไฟจากโคมไฟสีขาวตรงเพดานให้ส่องเป็นทางเดินยาวเอาไว้ เพราะผมเกรงว่าจะมีคนกลัวในที่มืดร่วมอยู่ด้วย... เอาเป็นว่าหน้าที่ของคุณคือ เดินไปข้างหน้าและฟังสิ่งที่ผมกำลังจะพูดแค่นั้นพอ... คุณเดินไปตามทางที่เรียบง่าย ไร้เสียงและหน้าต่างแต่อย่างใด มีเพียงเสียงเท้าของคุณเท่านั้นที่แทรกผ่านความเงียบ ตอนนี้ผมกังวลอยู่อย่างว่าจะมีคนกลัวที่เงียบอีกหรือไม่ ความรู้สึกล่ะ เฉื่อยชา น่าเบื่อ เรียบเฉยหรือวิตกกังวล แล้วคุณล่ะรู้สึกอย่างไร? ในระหว่างที่ผมพูด คุณกลับเดินจนสุดทางซึ่งดูเหมือนไม่มีทางไปต่อ คงเป็นเรื่องเศร้าและแย่เอามากๆ เพราะยังไม่ทันได้เริ่มอุปสรรคก็มาซะแล้ว งั้นขอถามหน่อยสิครับว่าคุณคิดจะทำยังไงต่อ? เพราะสิ่งที่เห็นก็ไม่มีอะไรอื่นนอกจากพื้นและผนังที่ว่างเปล่า หรือว่าความโล่งทำให้คุณคิดอะไรออก? แต่ถ้าให้เดา คุณคงคิดที่จะหาทางไปต่ออยู่ใช่ไหม? แต่ก่อนที่คุณจะได้ทันคิดอะไร ประตูสีเทาก็ปรากฏขึ้นต่อหน้า ก่อนจะค่อยๆ เปิดออกอย่างช้าๆ พร้อมกับมืออันซีดเทา ยื่นจิ๊กซอว์สีแดงสดซึ่งต่อเป็นรูปหัวใจมาให้ ดูเหมือนว่ามือนั่นจะยื่นบางสิ่งให้กับคุณนะ ก็อยู่ที่ว่าคุณจะตัดสินใจอย่างไร แต่ถ้าเป็นผม ผมคิดว่า... ไหนๆ ก็เข้ามาแล้ว ไม่รับก็ยังไงอยู่นะครับ แต่ทุกอย่างอยู่ที่การตัดสินใจของคุณ แต่ในระหว่างนี้ คุณเคยคิดสงสัยบ้างหรือไม่ ว่าทำไมจู่ๆ ถึงมีประตูปรากฏต่อหน้าทั้งที่ตอนแรกไม่มี แล้วที่น่าแปลกยิ่งกว่า คือการที่มีมือประหลาดยื่นสิ่งที่คล้ายหัวใจให้ มือนั้นมาจากไหน แล้วทำไมถึงต้องยื่นให้คุณ? จะว่าไป ถ้าให้ตอบก็คงจะง่ายไป ว่าไหม? คุณเคยคิดไหม ว่าคนเราในบางครั้งมันก็เกิดอาการที่เรียกว่า "ทางตัน" ขึ้นมา ซึ่งมันทรมานพอตัว แต่แล้วจู่ๆ ก็มีโอกาสที่คุณสามารถ "ไปต่อ" ได้ โผล่เข้ามา เหมือนกับประตูบานนี้ โดยที่คุณ ก็ไม่แน่ใจว่าอนาคตหลังประตูบานนี้จะส่งผลดีหรือร้ายกับคุณเช่นไร แถมยังต้องโอบอุ้ม "ตัวตน" ของคุณไว้อีก เป็นคุณๆ จะเลือกไหมครับ? แต่เอาเถอะ... ผมว่าผมพูดมากเกินไปแล้ว กลับมาที่ตัวเกมดีกว่า คำถามง่ายๆ "เป็นคุณๆ จะเลือก... ? " รับมาโดยไม่พูดอะไร : ให้ไปที่หมายเลข " 1. " คุณไม่รับของสิ่งนั้นจากมือปริศนา : ให้ไปที่หมายเลข " 2. " 1. คุณรับมาโดยไม่พูดอะไร : ก่อนที่มือจะหายเข้าไปในความมืดและบานประตูก็เปิดออกอย่างเต็มที่ เชื้อเชิญให้คุณเข้าไปข้างใน ถ้าคุณเลือกข้อนี้ ให้ไปย่อหน้าที่มีหมายเลข " 3." ได้เลย 2. ถ้าคุณไม่รับของสิ่งนั้นจากมือปริศนา : คุณกังวลใช่หรือไม่? ถ้าใช่ก็ไม่ต้องรับหรอกครับ เอาเป็นว่าประตูทางด้านขวาเปิดรอคุณอยู่ ขอแค่คุณ "ทำตามกฎ" ที่่ว่าไว้ก็พอ... 3. ถ้าคุณเลือกที่จะรับมาโดยไม่พูดอะไรล่ะก็ ผมขอปรบมือให้นะครับ เพราะว่าคุณได้พิชิต "ความกล้าและท้าทาย" ต่อตัวเองเป็นอย่างมาก ต่อไปก็แค่ให้คุณเดินถือสิ่งที่ได้รับมา เข้าหลังประตูบานนี้ไป ฟังดูอาจน่ากลัว ไม่น่าไว้ใจเท่าไร เพราะมันทั้งมืดและวังเวง แต่อย่าได้กังวลไปเพราะมันจะ "มืด" อย่างนี้ ไม่นานหรอกครับ ... เมื่อเข้ามาแล้ว ผมก็ไม่อยากให้คุณอยู่นานหรอกครับ ผมเลยเตรียมบททดสอบขั้นต่อไปมาให้ ตั้งใจฟังให้ดีๆ ล่ะ… บททดสอบที่สอง... เอาล่ะทีนี้ ผมได้ทำการเปิดไฟเพื่อให้กลับมาสว่างเหมือนเดิมจะได้ไม่รู้สึกอึดอัด แล้วถ้าคุณสังเกตดีๆ จะเห็นพื้นไม้สีซีดกับผนังที่บีบอัดเช่นเดิม... ใช่! คุณกำลังยืนอยู่ที่เดิมและตำแหน่งเดิม แปลกใช่ไหมครับ? แต่ถ้าเป็นผมคงไม่คิดอย่างนั้นนะ... สิ่งหนึ่งที่ผมจะบอกกับคุณนั่นก็คือ ถ้าคุณสังเกตดีๆ คุณจะเห็นความแตกต่างที่ไม่เหมือนเดิม ที่ซึ่งตอนแรกมันไม่เคย "มีอยู่" เลย... คุณลองเดินไปตามทางดูสิครับ บนเส้นทางเดิมที่จะต้องเจอกับทางตันและประตูสีเทาบานเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิม นั่นก็เพราะมีข้อความหนึ่ง ถูกเขียนบนบานประตูสีเทาเอาไว้อย่างหยาบๆ ว่า ถ้าอยากผ่านต้องแลกชิ้นส่วนหัวใจกับหน้าต่าง คุณลองหันกลับไปดูที่ผนังสิ แล้วจะพบว่ามีบานหน้าต่างถูกเพิ่มเข้ามา 3 บาน จากที่ตอนแรกไม่มี แล้วถ้าคุณลองมองดีๆ คุณจะพบความแตกต่างของสามบานนี้อย่างชัดเจน ซึ่งนั่นก็คือบททดสอบที่คุณจะต้องเจอ ผมขออธิบายสั้นๆ เกี่ยวกับลักษณะของหน้าต่างทั้งสามบานนี้นะครับ อย่างแรก : หน้าต่างทุกบานมีลักษณะเหมือนกันหมด ดังนั้นคุณไม่จำเป็นต้องพิจารณาถึงลักษณะของมัน อย่างที่สอง : หน้าต่างทุกบานถูกเขียนด้วยข้อความๆ หนึ่ง ซึ่งมีลักษณะใจความที่แตกต่างกัน เป็นข้อความที่เรียบง่าย เข้าใจง่าย ทำให้ตัดสินใจได้ง่าย? บานแรกถูกเขียนด้วยหมึกสีแดงสดว่า : "ความรักเป็นสิ่งที่น่าค้นหาและดึงดูด" บานที่สองถูกเขียนเอาไว้ด้วยหมึกสีดำว่า : "ความอยากได้ เป็นพื้นฐานของมนุษย์ " บานที่สามถูกเขียนด้วยหมึกสีเทาว่า : "ความสนุก มันช่างหอมหวานและเย้ายวน" อ่านแล้วรู้สึกอย่างไรครับ? ถูกใจหรือตรงใจกับบานไหนมากที่สุดจนอยากแลกชิ้นส่วนหัวใจให้? ถ้าชอบบานไหนก็ให้แลกกับบานนั้น แต่แค่บานเดียวนะครับ ขอให้ทำตามกฎด้วย แต่ถ้าอ่านแล้วไม่ได้รู้สึกจนอยากจะแลก ก็อย่างที่บอกครับ ประตูทางด้านขวาเปิดรอคุณอยู่เสมอ แต่ขอให้คุณตัดสินใจให้ดีๆ นะครับ เพราะผมอาจไม่มาเตือนเช่นนี้บ่อยๆ แล้วถ้าคุณคิดไม่ออกว่าจะเลือกบานไหนดีหรือควรจะทำอย่างไรดี ผมแนะนำให้คุณได้ ซึ่งหลักการของผมในการตัดสินใจนั้นง่ายมาก แค่คุณ "ใช้สัญชาตญาณในการตัดสินใจก็พอ" คุณอาจใช้ความคิดหรือหลักการอื่นร่วมก็ได้นะครับ แต่ผมเกรงว่ามันอาจจะปรุงแต่งจนบิดเบือนตัวตนที่แท้จริงของคุณ เพราะทั้งสามตัวเลือก ล้วนมาจากสัญชาตญาณของความต้องการอยู่แล้ว ถ้าคุณไม่อยากคิดเยอะและทั้งสามตัวเลือกก็ตรงตามที่คุณต้องการจริงๆ ล่ะก็ คุณก็ไม่จำเป็นต้องคิดให้เสียเวลาเลย แต่ก็นั่นแหละ ทั้งหมดขึ้นอยู่กับคุณว่าจะเลือกเช่นไร แต่ถ้าคุณตัดสินใจที่จะแลก ก็ขอให้คุณยื่นชิ้นส่วนหัวใจที่คุณได้มาให้กับหน้าต่างบานนั้น ก่อนที่ข้อความจะสลายไปเหลือเพียงหน้าต่างที่ไร้รอยขีดเขียนกับประตูสีเทาที่เปิดออก รอให้คุณได้ก้าวผ่านไปเช่นเดิม แล้วก็เหมือนเดิม โปรดรอใน "ความมืด" สักครู่นะครับ เพราะผมกำลังเตรียมความพร้อมสำหรับบททดสอบถัดไป... บททดสอบที่สาม... น่าแปลกที่เมื่อลืมตากลับพบว่ายังอยู่ที่เดิม พื้นและผนังที่ยังคงสภาพเดิม แต่ที่แปลกยิ่งกว่า นั่นก็คือทำไมคุณถึงยังคิดที่จะวนลูป ซ้ำแล้วซ้ำเล่า? แต่เอาเถอะ ผมคงถามมากเกินไป ถ้ายังไงมาเริ่มบททดสอบกันเลยดีกว่า... คุณเดินไปตามทางเหมือนเดิมอย่างที่เคย ก่อนจะมีเสียงประหลาดดังขึ้น เสียงเหมือนมีอะไรบางอย่างทุบกับผนังดังกึกก้องไปทั่ว คุณอาจจะรู้สึกแปลกใจแต่สำหรับผมกลับไม่รู้สึกเช่นนั้น... เสียงทุบยิ่งได้ยิน ก็ยิ่งดัง ยิ่งรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ จนผมคิดว่าถ้าคุณลองหาทางที่จะระงับเสียงทุบนี้ได้คงจะดีไม่ใช่น้อย ซึ่งก็แน่นอน ว่าเมื่อคุณเดินจนสุดทางคุณจะพบกับประตูสีเทาที่อยู่สุดทางเดิน แต่สิ่งที่ถูกเพิ่มเข้ามานั่นก็คือข้อความ ซึ่งถูกเขียนบนประตูเอาไว้ว่า ความรัก หรือ อำนาจ ดูทรงคงจำเป็นต้องเลือกนะครับ เพราะเสียงที่ทุบดูท่าจะกดดันไม่หยุดแถมดังขึ้นเรื่อยๆ อีกต่างหาก เหมือนกับความกดดันของผู้คนรอบข้างและสภาพแวดล้อมภาพนอกที่ผมเคยเจอเลย ความรู้สึกไม่ต่างกัน แต่ถ้าคุณเลือกที่จะหาทางออกที่ง่ายที่สุด ผมขอแนะนำเช่นเดิม ประตูทางด้านขวาเปิดรอคุณอยู่เสมอ อย่าได้กังวลหรือกลัวอะไร ถ้ามันเป็นตัวเลือกที่ควรจะตัดทิ้งแล้วล่ะก็ ก็สมควรครับ แต่ถ้าคุณ "เลือก" อย่างใดอย่างหนึ่ง ประตูสีเทาที่อยู่ตรงหน้าก็จะค่อยๆ เปิดออก ก่อนจะมีมือที่คุ้นเคยในตอนแรกยื่นมาหาอีกครั้ง แต่คราวนี้ดูจะขอมากกว่าให้นะครับ มาถึงตรงจุดนี้แล้วอย่าได้ลังเล โปรดให้เสี้ยวหัวใจไปเถอะครับ เสียงทุบบ้าๆ นี่จะได้หยุดซะที แล้วคุณก็จะได้ผ่านบททดสอบนี้ด้วย เมื่อคุณให้เสี้ยวหัวใจแก่มือที่ยื่นมาแล้ว มือนั้นก็ค่อยๆ หายเข้าไปในความมืดอีกครั้ง ก่อนที่ประตูจะเปิดอ้าออกอย่างเต็มที่ เชื้อเชิญให้คุณเข้าไปสัมผัสมันอีกครั้งเป็นครั้งสุดท้าย... บททดสอบที่สี่... ขอแสดงความยินดีด้วย คุณมาถึงบททดสอบสุดท้ายแล้ว ผมขอเกริ่นก่อนว่า บททดสอบสุดท้ายนี้ เป็นการวัดใจคุณมากที่สุด ผมคงไม่มีอะไรจะพูดนอกจากขอให้คุณตัดสินใจให้ดีๆ เพื่อตัวของคุณเองนะครับ... แล้วก็อีกเช่นเคย คงไม่ต้องเดาแล้วใช่ไหมครับ ว่าคุณจะมาโผล่อยู่ที่ไหน ใช่ครับ ที่เดิมตำแหน่งเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิม คือคุณมาอยู่ตรงหน้าประตูสีเทาเลย อย่าเพิ่งแปลกใจไป ผมแค่เห็นว่าคุณกล้าที่จะแลกอะไรต่อมิอะไรมากขนาดนี้ ผมเลยซัพพอร์ทคุณโดยการให้คุณอยู่ตรงนี้ซึ่งง่ายกว่ามาก เหมือนซื้อสิทธิลัดทาง เพื่อให้ไปได้ไกลกว่า ดีไหมครับ? ไม่อยากพูดอะไรไปมากกว่านี้ งั้นผมขออธิบายบททดสอบนี้ก่อนนะครับ ซึ่งก็ไม่มีอะไรยาก แค่ให้คุณถือชิ้นส่วนหัวใจที่คุณยังเหลืออยู่ไว้ให้มั่น ก่อนจะค่อยๆ เดินตรงไปที่ประตูสีเทาซึ่งกำลังเปิดรอคุณอยู่ แต่ทันใดนั้น จู่ๆ พื้นก็สั่นคลอน ก่อนจะเกิดการยุบตัวของพื้นที่อยู่ตรงหน้าอย่างรวดเร็ว คุณที่กำลังจะก้าวข้ามก็ต้องหยุดชะงัก ก่อนจะรีบถอยหลังอย่างรวดเร็ว เพราะไม่อย่างนั้นคุณคงได้ตกลงไปในหลุมนั้นแน่ เพราะพื้นที่ทรุดเป็นหลุมมีขนาดใหญ่และลึก ทำให้ไม่สามารถข้ามผ่านไปได้ แถมยังขวางทางระหว่างคุณกับประตูนั่นอีก เหมือนอุปสรรคขนาดใหญ่ที่คอยขัดขวางไม่ให้ไปต่อ ดูเหมือนหมดหวังแล้วใช่ไหมครับ? ยังหรอก ผมมีตัวช่วยให้กับคุณเสมอ นั่นก็แค่ให้คุณมอบเสี้ยวหัวใจที่เหลืออยู่แก่ผม เหมือนที่คุณเคยให้ในบททดสอบที่ผ่านมาไง ไม่ยากเย็นอะไรใช่ไหมครับ? แล้วผมจะช่วยซ่อมแซมพื้นให้กลับมาเหมือนเดิม คุณจะได้ไปที่ประตูสีเทาได้ ดีไหมครับ? เพราะคนเราก็ชอบจ่ายหรือแลกเปลี่ยนเพื่อสิ่งที่ต้องการอยู่แล้ว ผมเห็นว่าคุณยอมแลกสิ่งที่ "มีค่า" ให้ซะขนาดนั้น เพื่อแลกกับการ "ได้ไปต่อ" ผมก็ไม่เห็นว่าจะติดขัดหรือลังเลตรงไหน แต่ถ้าคุณอยากเปลี่ยนใจกะทันหัน เช่นเดิมครับ ประตูทางด้านขวาเปิดอยู่เสมอ ไม่มีการบีบบังคับแต่อย่างใด "ตัดสินใจเลือก" ให้ดีๆ นะครับ ประตูทั้งสองบานเปิดรอคุณอยู่ "เลือก" แล้วเดินเข้าไปได้เลยครับ 4. ถ้าคุณอ่านตรงจุดนี้แสดงว่าคุณเลือกที่จะออกทางประตูขวา... ถ้าอย่างนั้นผมขอถามคุณได้ไหมครับ ว่าตอนนี้คุณรู้สึกอย่างไร เมื่อเลือกที่จะออกมา? โล่งใจ เสียใจ ปลดปล่อย หรือเสียดาย? แล้วทำไมคุณถึงเลือกที่จะออกมาล่ะ? เหนื่อย หมดความอดทน น่าเบื่อหรือรู้สึกแย่? เอาเป็นว่าไม่ว่าคุณจะคิดอย่างไร ผมไม่อยากให้คุณเก็บคำตอบไว้ในใจนะครับ ในเมื่อคุณกลับสู่โลกความเป็นจริงแล้ว มีสิ่งหนึ่งที่อยากจะถามคือ... ตอนนี้จิ๊กซอว์หัวใจยังอยู่ดีใช่ไหมครับ? คุณเคยสังเกตบ้างหรือเปล่า? ว่าทำไมการผ่านในแต่ละด่าน ถึงต้องใช้ชิ้นส่วนหัวใจในการแลกเพื่อให้ได้ไปต่อ... คุณ "เลือก"ที่จะให้ส่วนที่สำคัญที่สุดนั่นก็คือ "หัวใจ" หรือ "ตัวตนของคุณเอง"กับการแลกบางสิ่งตามที่คุณปรารถนา ถึงจะเป็นแค่จิ๊กซอว์ก็ตาม... คนเรายอมสูญเสีย "ตัวตน" ไปมากเท่าไรเพื่อแลกกับสิ่งที่ต้องการ บนความทะเยอทะยานที่พร้อมจะเผชิญกับสิ่งกีดขวางทุกขณะ เหมือนบททดสอบที่เกิดขึ้นในแต่ละครั้ง วนลูปไม่มีที่สิ้นสุด ผมถึงได้ย้ำอยู่เสมอ ว่าทุกทางเลือกขอให้ตัดสินใจ "ให้ดี" เพราะมันส่งผลต่อตัวคุณ "ทั้งหมด" ถ้าให้พูดง่ายๆ ก็คือ ถ้าคุณยอมสละหัวใจมากเท่าไร ก็จะยิ่งสูญเสียตัวตนมากเท่านั้น การที่คุณเดินออกมา ไม่ได้หมายความว่าคุณเป็นคนไม่กล้าตัดสินใจอะไร ตรงข้ามผมกลับอิจฉากับความคิดคุณด้วยซ้ำ ว่ากล้ายุติเรื่องราวอันน่าอดสู ที่จำต้องวนลูปอยู่อย่างนั้นจนกว่าจะผ่านไม่ว่าต้องแลกกับอะไรก็ตาม ซึ่งในชีวิตจริงคงหาน้อยมากที่จะ "หลุด" จากลูปได้ แล้วถ้าคุณมาถึงตรงจุดนี้ได้ ก็แสดงว่าคุณยังมีเสี้ยวของ "หัวใจ" หลงเหลืออยู่บ้าง ซึ่งบ่งบอกความเป็น "คุณ" และ "มนุษย์" คนนึงที่พอจะมีได้... ซึ่งผมขอยอมรับโดยสัตย์จริง ว่าคุณช่างเป็นคนที่กล้าหาญ เด็ดเดี่ยวและมีความคิดเป็นตัวของตัวเอง ดังนั้นผมเลยไม่แปลกใจ ถ้าคุณกล้าที่จะ "เลือก" อย่างไรต่อไปและผมก็คงไม่ถามว่าเพราะอะไร เอาเป็นว่า ครั้งหน้าคุณสามารถเจอผมได้ถ้าอยากทดสอบอะไรอีก แต่วันนี้ผมสนุกมากและหวังว่าคุณจะสนุกเช่นกัน ผม Mr. Nosy Parker ขอตัวลาก่อน สวัสดีครับ... เอาล่ะ ในเมื่อมาถึงตรงจุดนี้แล้ว ก่อนอื่นผมขอแสดงความยินดีด้วย ที่คุณผ่านบททดสอบนี้และกลับสู่โลกความเป็นจริงซะที ทุกอย่างย่อมมีจุดเริ่มต้นและเลิกรา คุณว่าจริงไหมครับ? พอยิ่งคุณผ่านบททดสอบจนครบหมดแล้วด้วย... ผมก็ยิ่งคิดว่าที่คุณตัดสินใจจนถึงตอนนี้ มันถูกต้องหรือไม่? แต่ถ้าวัดตามความจริงแล้วมันก็ไม่แปลก เพราะคนเรามักเอาชนะอยู่เสมอ แต่ผมก็ขอชื่นชมคุณนะครับที่มาถึงตรงจุดนี้ได้ คุณช่างกล้าหาญมาก คุณกล้าจนถึงขั้นยอมสละส่วนที่สำคัญที่สุดในชีวิตอย่าง "หัวใจ" นั่นก็คือตัวตนของคุณเอง เพื่อแลกกับ "สิ่งที่ต้องการ" อย่างไม่มีเงื่อนไข... คุณยอมแลก เพื่อให้ตัวเอง "รอด" และผ่านด่านต่อๆ ไป ทั้งที่คุณก็สามารถ "ยุติ" โดยการออกประตูที่อยู่ทางด้านขวาได้เสมอ แต่คุณก็เลือกที่จะปฏิเสธ ถึงตรงนี้อย่าได้โกรธผมที่หลอกคุณมาเล่นเกมนี้ เปล่าเลย... ผมไม่ได้หลอกอะไรคุณ เพราะอย่างที่บอกตั้งแต่ต้นว่าผมจะไม่บีบบังคับคุณแม้แต่น้อย ตรงข้าม ที่ตลอดทางผมกลับหวังดีและเตือนคุณครั้งแล้วครั้งเล่า ในทุกๆ ครั้งที่มีการทดสอบเพื่อ "ตัดสินใจ" มีแต่คุณที่ "เลือก" ด้วยตัวของคุณเอง ผมแค่เพียงแนะนำก็เท่านั้น... คุณดำเนินมาถึงจุดสิ้นสุดก็แค่มาฟังผมพูดว่า คุณขายความเป็นตัวตนของคุณจนหมดสิ้น... ถึงแม้เกมนี้จะมีแค่เพียง 4 ด่าน แต่ชีวิตจริงที่คุณกลับไปน่ะ คงวนลูปเป็นด่านๆ ไม่มีที่สิ้นสุด ครั้งหน้าคุณสามารถเจอผมได้ถ้าอยากทดสอบอะไรอีก แต่วันนี้ผมสนุกมากและหวังว่าคุณจะสนุกเช่นกัน ผม Mr. Nosy Parker ขอตัวลาก่อน สวัสดีครับ...