อยู่ในวัด

เมื่อสมัยเป็นเด็ก  คงมีเด็ก ๆ หลายคนที่สนุกกับการได้ติดตามพ่อแม่หรือคนเฒ่าคนแก่ไปทำบุญที่วัด  หรือไม่เช่นนั้นก็เป็นการไปงานบุญเกี่ยวกับวันสำคัญต่าง ๆ ทางพระพุทธศาสนา  วัดสำหรับชุมชนก็เปรียบเสมือนบ้านหลังที่สาม  เป็นที่ประชุม  เป็นที่แลกเปลี่ยนความคิดเห็น  เป็นที่ที่ทุกคนในชุมชนสามารถพบปะพูดคุยกันได้  ในบรรดาสถานที่ต่าง ๆ ในชุมชน  วัดถือเป็นสถานที่ใกล้ชิดและเป็นศูนย์รวมของคนในชุมชนที่สำคัญยิ่งแห่งหนึ่งเลยทีเดียว

มีอยู่ครั้งหนึ่งเมื่อสมัยเป็นเด็ก  เคยได้ตามคุณย่ามางานศพเพื่อนของท่านที่อาศัยอยู่หลังวัด  ภายในงานพิธีเต็มไปด้วยผู้คนที่รู้จักกัน  จำได้ว่าครั้งนั้นเป็นครั้งแรกที่ได้เห็นศพคนตายตอนที่ญาติเปิดโลงให้บรรดาแขกเหรื่อได้วางดอกไม้จันทน์  ศพของคนตายไม่ได้ต่างไปจากคนทั่ว ๆ ไปที่ยังมีชีวิตหรือน่ากลัวอย่างที่คิด  แต่สภาพความแห้งแล้งและความเผือดสีบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าคนคนนั้นสิ้นลมแล้ว

“หมามันเห่าหอนบอกทางคนตายให้มาอยู่กับที่กับทาง  วิญญาณจะได้ไม่เตลิดไปไหน”

ตอนนั้นเรามองไปที่โลงศพซึ่งตั้งอยู่บนแท่นยกสูงของศาลา  แสงไฟประดับที่รูปของคนตายและรอบ ๆ โลงดูน่ากลัวขึ้นเป็นเท่าตัว  คืนนั้นเราหวาดกลัวมาก  กลัวจนอยากกลับบ้านแต่สุดท้ายก็เผลอหลับไปในที่สุด  ตื่นเช้ามาบรรดาญาติ ๆ ที่มานอนเฝ้าศพกันก็ต่างมีเรื่องมาเล่าสู่กันฟัง

“เมื่อคืนฝันเห็นแก”

ทุกคนต่างก็บอกว่าฝันเห็นคนที่ตายไปกลับมาหากันทั้งนั้นรวมทั้งคุณย่าด้วย  ทุกคนพูดคุยสนุกสนานและตีความเป็นเลขต่าง ๆ ตามประสาคนบ้านนอก  ตอนนั้นเรานั่งฟังก็มีแต่ความรู้สึกหวาดกลัว...คิดว่าโชคดีที่ตัวเองไม่ฝันเห็นคนตายมาหา  ใครจะเชื่อว่าวัดอันเป็นสถานที่น่าเคารพศรัทธาในตอนกลางวัน  แต่พอตกกลางคืนกลับมีความน่ากลัวอย่างประหลาด  ทุกวันเรายังจำได้ถึงเสียงสุนัขที่เห่าหอนภายในวัดท่ามกลางบริเวณรอบหมู่บ้านที่เงียบสงัดไม่มีสุนัขรอบนอกเห่าหอนรับแม้แต่น้อย  ในคืนนั้นคุณย่ายังกระซิบบอกกับเราอีกว่า

“ยิ่งหมาหอนดังและนานเท่าไหร่  ผีนั้นยิ่งน่ากลัวหนักเลยนะ!”

ภาพปก  : Free-Photos จาก Pixabay