หมู่บ้านและมิตรภาพของฉัน

สวัสดีค่ะเพื่อนๆพี่ๆน้องๆที่น่ารักทุกคนที่เข้ามาแวะมาอ่าน วันนี้ฉันจะมาเล่าเรื่องเกี่ยวกับหมู่บ้านของฉัน คือหมู่บ้านของฉันเป็นหมู่บ้านเล็กๆไม่ใหญ่มาก แต่ทุกคนก็ช่วยเหลือเกื้อกูลกันมาตลอด มีน้ำใจต่อกัน เวลาตกทุกข์ได้ยากก็คอยปลอบใจและหาวิธีแก้ไขช่วยกัน ถึงหมู่บ้านไม่ใหญ่แต่ก็ไม่แล้งน้ำใจน่ะจ้ะอิๆ😁 เวลามีงานบุญ,งานมงคล เช่น งานแต่ง,งานบวช ทุกคนก็มาช่วยกันดีไม่ว่าจะเป็นการล้างถ้วยล้างจานและการทำกับข้าวหม้อใหญ่ หม้อแกงแต่ก็ไม่ใช่หม้อเล็กๆ แต่ก็ไม่เคยบ่นว่า"โอ้ย ฉันไม่ทำมันเหนื่อย เหม็นควันไฟ🔥"ก็ไม่เคยบ่นเคยว่า แต่ก็จะมีบางพวกแหละ ไม่รู้จักเข้าสังคมดีๆกับเค้าบ้าง แต่ก็ช่างพวกเค้าเถอะ การที่เราจะช่วยเหลือใครซักคนมันไม่จำเป็นต้องประกาศให้โลกได้รับรู้ เพราะมันอยู่ใต้จิตสำนึกของคนเรามากกว่าว่าจะทำมันออกมาหรือเปล่า?ไม่ต้องไปรอให้เขามาเห็นเพื่อที่เขาจะได้ชื่นชม นั้นมันก็แค่แสดงเอาหน้า🙅🙅(จริงป่ะหล่ะ55)

วันพระพวกเราชาวพุทธก็ไปวัดทำบุญตักบาตรสินะ ใช่แล้ว ทำจิตใจให้สงบร่มเย็นเพื่อความสงบสุขแก่จิตใจของตัวเราเอง การทำบุญรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจ เหมือนกับกับว่ากินข้าวมาเต็มท้อง ทำให้ผ่อนคลายดีนะ การทำบุญเนี่ยเราก็ทำไม่เหมือนกันน่ะ เช่น บ้างคนก็ให้อาหารสัตว์ , บางก็ทำบุญที่วัด,และทำบุญกับพ่อแม่ ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเป็นการทำบุญและมีอานิสงส์ที่ดีมาก เลยแหละค่ะ

เป็นยังไงกันบ้างค่ะ กับการอ่านเรื่องหมู่บ้านของฉัน และมีงานประเพณีงานประจำปี การที่เราทุกคนช่วยเหลือเกื้อกูล ก็เป็นอีกแรงที่ช่วยกันแก้ไขปัญหาทุกอย่างไปได้ และจะเจอและประสบความสำเร็จในชีวิต ไม่จำเป็นต้องให้ใครรู้ใน สิ่งที่เราเป็นอยู่ แต่ขอให้รู้สึกว่าเรามีใจช่วยเหลือก็พอแล้ว

ขอบคุณค่ะ

ด้วยความเคารพ

พุธรักษา

(ภาพโดยผู้เขียน)