หมาวัดสตอรี่ : เป็นหมาวัดมันเหนื่อย 

สวัสดีครับ ผมชื่อแฮรี่ ผมเป็นหมาวัดโดยกำเนิด ตอนแม่ผมเด็ก ๆ แม่ไม่ได้เล่าว่าแม่มาจากไหน แต่ที่รู้ ๆ คือแม่ก็มาอาศัยข้าวก้นบาตรในสำนักสงฆ์แห่งนี้กินอยู่ จนวันหนึ่งพ่อผมซึ่งเป็นหมาป่าอยู่บนเขาลักลอบลงมากุ๊กกิ๊กกับแม่ผม จนมีผมและพี่ ๆ น้อง ๆ เป็นหมาวัดครึ่งหมาป่า

ด้วยลักษณะที่น่ารักของพวกเราเลยเตะตาพวกญาติโยมที่มาทำบุญ เขาก็เลยขอแบ่ง ๆ ไปช่วยกันเลี้ยง เหลือผมกับแม่ ที่หลวงพ่อท่านบอกว่าเลี้ยงไว้เห่างูเงี้ยวเขี้ยวขอ และเผื่อมีคนแปลกหน้าเข้ามาอย่างน้อยก็มีเสียงของผมและแม่คอยสกัดกั้นเอาไว้ในชั้นหนึ่งก่อน แต่พูดเลยนะผมนี่ไม่ชอบเห่าเลย ไม่รู้เป็นไง อาจจะเพราะเส้นเสียงผมไม่ดีมั้ง ผมเลยเห่าเท่าที่จำเป็น คนแปลกหน้าที่จะมาวัดผมจะว่าไปมันก็แปลกทุกวันหล่ะครับ ถ้าจะเห่าทุกคนที่ผมไม่รู้จักน่าจะเหนื่อยพอสมควร

รุ่งเช้าเราก็ทำการย้ายสำนักสงฆ์ เราในที่นี้รวมผม แม่แอ๊บเปิ้ลและอีเหมียวด้วยนะครับ แต่อีเหมียวมันไม่ยอม พอกินข้าวที่วัดใหม่เสร็จ มันก็หนีกลับมานอนที่เก่า พอนาน ๆ ไปมันก็หายไปเลยไม่ไปหาผมที่วัดใหม่เลย สำนักสงฆ์หรือเราเรียกติดปากว่าวัด อยู่ไม่ห่างจากที่เดิมที่เราอยู่ การย้ายเราแค่เอารถอีแต๊กมาแล้วก็ขุดหลุมรอบ ๆ กุฏิแล้วก็ใส่รถอีแต๊กยกไปเลย เช้าวันนั้น หลวงพ่อท่านได้ทำพิธีเบิกธรณี และทำพิธีถวายที่ดินอยู่ในที่ดินแปลงใหม่ ให้ยายกองกรวดน้ำลงที่ดินเพื่อบอกเทวดาและเจ้าที่ดินแปลงนั้นให้อนุโมทนาบุญในการที่จะสร้างที่ดินแปลงนี้ให้เป็นสำนักสงฆ์ต่อไป

การไฝว้กันตามวิถีหมาๆ

ชีวิตหมาวัดอย่างผมก็อยู่อย่างสงบสุขต่อไป นาน ๆ จะมีเรื่องให้ตื่นเต้น อย่างวันนี้ มีงานที่เรียกว่างาน “ยกเสาเอกศาลาหลังใหม่” หลวงพ่อเจ้าคณะอำเภอท่านมาทำพิธียกเสาเอกให้ วัดเราไม่มีไฟฟ้าใช้นะครับ เวลาจะพูดเสียงดัง ๆ ต้องใช้กล่องขยายเสียงที่ชาวบ้านเอามาจากข้างนอก ผมได้ยินหลวงพ่อเจ้าคณะอำเภอบอกว่า “วัดเนี่ยนะถ้าจะเป็นวัดได้ต้องมีพื้นที่ 6 ไร่ติดกัน แล้วก็เจ้าของกรรมสิทธิ์ที่ดินจะต้องไปหนังสือสัญญาตกลงยกที่ดินให้สร้างวัดกับนายอำเภอ และเจ้าหน้าที่ที่ดินด้วย  แล้วก็ต้องห่างจากวัดอื่น 2 กม.ด้วยนะ แต่เราก็ทำเท่าที่กำลังมี” ผมนอนเอาขาหลังเกาหูฟังหลวงพ่อเจ้าคณะอำเภอคุยกับหลวงพ่อผมอยู่ใต้ถุนกุฏิ วันนี้ผมเหนื่อยเพราะตื่นแต่เช้าพวกโยม ๆ เขามาทำบุญกันแต่เช้า จริง ๆ ก็มาตั้งแต่เมื่อวานมาเตรียมข้าวของ มาไม่มาเปล่าพาหมามาได้ด้วย ทั้งไอ้หมีที่บังอาจข้ามป่าสวนยางมาไฝว้กับผมในโรงครัวจนแม่กองเขวี้ยงไม้หน้าสามใส่จนวงแตก  รวมทั้งไอ้แพนด้าลูกรักของตาเป็ดที่นั่งอีแต๊กมาเย้ยผมถึงใต้ถุนกุฏิ จนอดใจไม่ไหวว่าจะจัดให้กลางงานเสาเอก เผอิญอ้ายกั้งตาไวเลยจัดการแยกวงพวกผมออก ในฐานะหมาวัดอาวุโสโดยกำเนิดอย่างผมขอแนะนำไว้เลยนะครับ ใครจัดงานวัดควรมีผู้จัดการแผนกหมาไว้เป็นคณะกรรมการจัดการอาหารเครื่องดื่ม และไล่หมาอันธพาลที่ไม่ได้รับเชิญออกนอกพื้นที่ ใจจริงเราก็ไม่อยากไฝว้อะไรกันเท่าไหร่ แต่มันเป็นศักดิ์ศรีของหมาที่ต้องไว้เชิงกัน ส่วนใครจะไปงานวัดก็ช่วยสืบ ๆ หน่อยว่าที่วัดมีหมามั้ย เกรงใจผมบ้างอะไรบ้าง ไม่ต้องพามาทุกงานก็ได้ มันอารมณ์เสีย !

แต่ที่ถูกใจหมาวัดอย่างผมที่สุดก็คือทุกครั้งที่มีงานบุญ ชาวบ้านมักจะพากันออกมาช่วยกันทำนั่นนี่คนละไม้ละมือ (ถึงแม้จะมีหมาพ่วงมาด้วยก็เถอะ) แต่ก็จะทำให้มีของกินเหลือเฟือมาถึงผม และบางทีก็มีการตั้ง “โรงทาน” ที่มีของกินแจกกันกินฟรี ๆ ผมหล่ะแปลกใจจริง ๆ คนหมู่บ้านผมไม่รวยนะครับ แต่เวลาทำบุญทีไร มีโรงทาน มาแจกจ่ายอาหารและน้ำดื่มเยอะแยะทุกครั้ง เอ้อ แล้วที่แปลกอีกอย่างคือคนที่เอากระดาษมาอยู่ในซุ้มโรงทาน ผมก็นึกว่าเขาเอามาแจก แต่เขาเอามาขายนะครับ และถึงเขาจะขายก็ยังมีคนซื้ออยู่ดีท่าทางจะขายดีเสียด้วย

ช่วงฤดูฝน มีคุณยาย ๆ ใส่ชุดขาวล้วนมานอนวัด ตอนกลางคืนก็สวดมนต์กันยาว ๆ ตอนเช้าก็ตื่นแต่เช้ามาสวดมนต์ คุณยาย ๆ ทั้งหลาย จะมาในวันที่หลวงพ่อเรียกว่า “วันพระ” เท่านั้น ผมมารู้ทีหลังว่าคุณยายชุดขาวเหล่านั้นเรียกว่า “แม่ออกขาว” แม่ออกขาวจะมาถือศีลแปด โดยรับศีลกับหลวงพ่อผมในช่วงสายของวัน แล้ววันนั้นทั้งวันก็จะกินข้าวแค่มื้อเช้า กับมื้อก่อนเที่ยง การมาถือศีลของแม่ออกขาวทำให้ผมและเหล่ามาปลื้มเปรมพอสมควร เพราะการที่คนมาเยอะก็แปลว่าของกินก็ย่อมเยอะตามไงครับ แม่ออกขาวมาอยู่วัดก็จะมีกิจกรรมต่าง ๆ เช่น การเอาไม้ไผ่มาไขว้แล้วพันด้วยด้ายสลับสีต่าง ๆ เรียกว่ “ตุง” เอาขึ้นแขวนประดับในศาลา

ตุงใยแมงมุมฝีมือตามกำลังศรัทธาของคุณยายแม่ออกขาวทั้งหลาย

พอช่วงท้ายฤดูฝน แม่ออกขาวก็ทำของแปลก ๆ อีก เรียกว่าต้นธูปต้นเทียน  ต้นธูปนั้น ทำด้วยกระดาษหนังสือพิมพ์ตัดเป็นแผ่น ๆ ห่อม้วนด้วยสมุนไพรหอม ๆ ผมไม่รู้ว่ามีอะไรบ้างหรอก ได้ยินนายแม่ฟังการสาธยายจากพวกยาย ๆ ต้นธูป ต้นเทียนพวกนี้ เขาจะเอาไว้จุดถวายพระในวันออกพรรษา คล้าย ๆ ธรรมเนียมไหลเรือไฟ หรือลอยกระทง แต่ที่นี่เราอยู่บนเขา จึงไม่มีการลอยกระทง แต่จะทำ “ฮ้านประทีป” โดยเอาผลไม้เปลือกหนา เช่น มะตูม หรือมะละกอมาหั่นกลาง วางไส้ด้วยเชือกฝั้นชุบเทียนสำหรับจุดเป็นประทีบพร้อม ๆ กับต้นธูปและต้นเทียน นอกจากพวกการทำ “ฮ้านประทีป” ยังมีการทำกระทงซึ่งก็ทำง่าย ๆ โดยเอาขวดมาตัดครึ่งใส่ทรายประดับด้วยดอกไม้ ธูป และเทียน จะมีก็ของนายแม่ผม ที่ใช้ใบตองเย็บเป็นกระทงใบตองที่ปกติจะเอาไปลอยน้ำ แต่คราวนี้จะเอาไปวางไว้ที่ “ฮ้านประทีป” แทน การทำฮ้านประทีป และต้นธูป เทียน นี้ทำขึ้นเพื่อถวายเป็นพุทธบูชาในงานออกพรรษาของวัดเรา และพอตกค่ำชาวบ้านก็มาชุมนุมที่วัดไหว้พระเสร็จแล้ว ก็มาที่ฮ้านประทีป ทำการเวียนเทียน 3 รอบ ก่อนที่จะนิมนต์หลวงพ่อผมเป็นประธานจุดไฟที่ต้นธูป และต้นเทียน และจุดไฟที่ฮ้านประทีปด้วย จากนั้นพวกชาวบ้านก็จะเอากระทงที่ตัวเองทำมาวางและช่วยกันจุดไฟที่ฮ้านประทีปต่อ พอเสร็จแล้วสิ่งที่ชาวบ้านสนุกแต่ผมทุกข์ก็คือการจุดประทัด และดอกไม้ไฟ เสียงมันดังจนผมต้องวิ่งไปหลบใต้ถุน ส่วนพวกหมาตัวอื่น ๆ อย่างพวกไอ้แซมโง่นั่นเหรอคับ ถ้าไม่อยู่ในคอกคาดว่ามันคงวิ่งหางจุกตูดไปหลบในถ้ำใดถ้ำหนึ่งในเขาแล้ว อย่าว่ายังงั้นยังงี้เลยครับใครก็ได้ถ้าจะจุดประทัดช่วยจุดเบา ๆ หน่อย หมาอย่างผมหัวใจจะวายครับ

ต้นเทียนฝีมือคุณยายแม่ออกขาว

ต้นธูปและฮ้านประทีบ ฝีมือคุณแม่ออกและพ่อออกทั้งหลาย

ดอกไม้บูชาพระคืนนี้

ต้นธูป ส่วนประดับฮ้านประทีบคืนนี้

ตีนกา คือด้ายฝั้นชุบเทียน เอาไว้จุดบูชาพระ

เรื่องไม่ชอบใจผมอีกเรื่องก็คือการฉีดยา แต่เดิมผมเผลอทีไรมักจะโดนจับฉีดยาไล่หมัดเห็บ หลวงพ่อเคยบอกผมว่า “เจ้าอย่าไปเล่นซนในป่าในเขา มันมีเห็บหมัดเยอะ เดี๋ยวเจ้าจะเป็นโรคพยาธิเม็ดเลือด อายุไม่ยืนเหมือนหมาตัวอื่นเขา หรืออาจจะเป็นขี้เรื้อนก็ได้ อีกอย่างเห็บหมัดนี่ ถ้ามากัดคนก็ทำให้คนเป็นโรคได้เหมือนกัน” ดีหน่อยช่วงนี้หลวงพ่อยุ่ง ๆ กับกิจการงานวัดเลยไม่มีเวลามาไล่เรียงอะไรกับพวกหมา ๆ อย่างผม ผมก็เลยนอนเหงาให้หมัดและเห็บแทะตัวอยู้ใต้กุฏิได้สบายฉ่ำ และช่วงนี้ผมไม่รู้เป็นไงรู้สึกไม่ค่อยดี ร่างกายไม่ค่อยมีเรี่ยวแรง ผมไม่อยากทำอะไร ไม่อยากเห่าหรือไฝว้กับหมาตัวไหน อาหารอันแสนโอชะแต่ละมื้อช่างไม่มีความหมายต่อผม จนสุดท้ายแล้ว ผมรู้สึกว่าชีวิตของผมคงจะหมดสิ้นในไม่นานนี้ ผมจึงออกเดินจากวัดไปที่เชิงเขาอันที่ที่เคยเป็นที่มาของผม ที่ที่พ่อและแม่ของผมเคยรักกัน ผมหมดแรงนอนลงใต้ต้นลำไย หายใจช้า ๆ รวยรินอยู่ ณ ที่นั้นนั่นเอง ก่อนที่สติของผมจะดับไป ได้ยินเสียงคนคุยกันว่า “ใช่หมาวัดที่หลวงพ่อถามหาหรือเปล่า หมาปลอกคอใหญ่ ๆ ขนปุย ๆ” อีกคนก็ตอบว่า “น่าจะใช่นะ มันตายหรือยัง” … ผมรับรู้เพียงแค่หลวงพ่อให้คนมาตามหาผมหลังจากที่ผมหายออกไปจากวัดได้สองสามวันหลังล้มเจ็บ หลวงพ่อรู้ว่าผมป่วยและพยายามที่จะเอาผมไปรักษา แต่ผมเลือกแล้วที่จะเป็นแบบนี้

ผมก็ตายในฤดูหนาวปีที่ 3 ของการสร้างวัด แม้ร่างกายสังขารผมจะไม่ดี และถึงกาลที่ต้องผลัดเปลี่ยนตามคำสอนของหลวงพ่อ ผมก็ไม่ได้หวาดกลัวหรือกังวล ผมเชื่อว่าความดี ความศรัทธา และความสามัคคีของชาวบ้านที่มีต่อกันนั้น จะทำให้โลกนี้น่าอยู่ ผมไม่มีห่วงอะไรให้ต้องกังวล ผมได้หลับใหลอย่างเป็นสุขและเฝ้ามองการเติบโตของวัดและผู้คนบนดาวหมาอันไกลโพ้น

เรื่องและภาพโดยผู้เขียน