สิ่งที่ได้เรียนรู้จากการขึ้นแสดงคอนเสิร์ต ผู้เขียนนี้จัดได้ว่าเป็นบุคคลที่ขี้อายมากคนหนึ่ง การที่จะให้ขึ้นไปแสดงโชว์บนเวทีเป็นสิ่งสุดท้ายที่เคยคิดว่าจะสามารถทำได้ บางทีการปีนเขาสูงชันอาจจะยังง่ายกว่าการเป็นจุดสนใจท่ามกลางสายตานับร้อยนับพัน ทว่ากระนั้นแล้วด้วยความที่ผู้เขียนใกล้จะสำเร็จการศึกษาในปริญญาตรีโดยไม่เคยเข้าร่วมกิจกรรมแสดงคอนเสิร์ตของคณะเลยอาจทำให้ไม่ได้เรียนจบด้วยความรู้สึกเต็มร้อยนัก ในช่วงฤดูการที่การรับสมัครทีมนักร้องและเล่นดนตรีมาถึงผู้เขียนจึงสมัครไปด้วยทีม ‘ที่มีแค่คนเดียวคือผู้เขียน’ และทั้ง ๆ ที่เล่นดนตรีไม่เป็นรวมถึงร้องเพลงไม่เพราะจึงได้คิดมากอยู่ช่วงหนึ่ง คอรเสิร์ตนี้ถูกจัดขึ้นในชื่อ La steth ซึ่งมาจากคำว่า Stethoscope หรือหูฟังตรวจร่างกายของแพทย์ เป็นกิจกรรมที่ถูกจัดขึ้นทุกสิ้นปีในคณะแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ มีจุดประสงค์เพื่อพัฒนาศักยภาพนิสิต รวมถึงผ่อนคลายความเครียดจากการเรียนและฝึกงานมาทั้งปี เปิดโอกาสให้นิสิตได้แสดงความสร้างสรรค์ ร้องเพลง หรือแม้กระทั่งเล่นดนตรีอย่างเต็มเปี่ยม ด้วยความกลัวจับใจผนวกกับความไม่พร้อมหลายอย่างจึงได้คิดว่าไปยกเลิกเสียเลยดีกว่า ทว่ากว่าจะรู้ตัวอีกทีแผ่นประกาศผู้แสดงคอนเสิร์ตก็ได้รับการกระจายไปทั่วทุกสารทิศเสียแล้วซึ่งนั่นหมายความว่าผู้เขียนไม่สามารถยกเลิกในกิจกรรมนี้ได้... ต้องลุยหน้าอย่างเดียว !รูปภาพเพื่อโปรโมตงาน ได้รับการอนุญาตเพื่อนำภาพมาประกอบบทความแล้ว สามเดือนก่อนงานคอนเสิร์ตจะเริ่มผู้เขียนซ้อมเล่นคีย์บอร์ดอย่างหนักร่วมกับฝึกเปล่งเสียงเกือบทุกวันจนกระทั่งวันงานมาถึงอย่างรวดเร็วรูปภาพโดยผู้เขียน ช่วงเวลาแห่งความกลัวได้เริ่มต้นขึ้นแต่อย่างไรก็ตามเมื่อได้จรดนิ้วลงบนแป้นคีย์บอร์ดเปล่งเสียงกังวาลตามที่ได้ฝึกฝนมาช่วงเวลาราวกับถูกหยุดเหลือเพียงผู้เขียนคนเดียวที่ยังคงขยับตัว ผู้ชมในห้อง Theater ส่งสายตาร้อยคู่มายังบนเวที ผู้เขียนเห็นนิสิตแพทย์ทุกชั้นปีและอาจารย์แพทย์ทุกท่านเป็นภาพพร่าเลือน และแล้วบทเพลงที่ถูกเล่นและแสดงนี้ก็จบลงรูปภาพโดยผู้เขียน บทเพลงถูกเล่นจบด้วยความอิ่มเอมใจพร้อมกับเสียงปรบมือที่ดังก้องพร้อมกับเสียงร้องตะโกนจากผู้ชมด้วยความสุข ผู้เขียนแอบน้ำตาซึมด้วยความซาบซึ้งขณะที่อาจารย์แพทย์กล่าวชมว่าเป็นบทเพลงที่มีอินเนอร์สูงมากและไพเราะจับใจ ผู้เขียนได้กลับมาวิเคราะห์ถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดเพื่อที่จะตกตะกอนว่าตนเองได้เรียนรู้สิ่งใดบ้างจนพบว่าสิ่งที่ข้าพเจ้าได้ซึมซาบมาคงไม่มีวันจะได้ค้นพบเลยหากไม่ได้ลงสมัครเล่นคอนเสิร์ตในครั้งนี้ 1. ความกลัวเป็นนามธรรมที่มีอานุภาพรุนแรงทว่าทุกคนสามารถก้าวผ่านไปได้ด้วยการลงมือทำเพื่อเอาชนะความกลัวในจิตใจ หลายคนอาจมีสิ่งที่ไม่กล้าลองมาตั้งแต่เด็กและคิดว่าตนเองไม่สามารถทำได้ แต่ขีดของมนุษย์มีได้ไม่จำกัดขอเพียงลงมือทำแล้วทุกอย่างจะผ่านพ้นไป 2. ผลแพ้ชนะไม่สำคัญแต่ประเด็นหลักอยู่ที่กระบวนการทำ ในการแสดงคอนเสิร์ตครั้งนี้ผู้เขียนไม่ได้ชนะได้รับรางวัลใด ๆ หากแต่สิ่งที่ผู้เขียนได้พยายามฝึกฝนมากลับมีค่ามากกว่านั้น หลังจากการแสดงเล่นคีย์บอร์ดและร้องเพลง... คีย์บอร์ดไฟฟ้าที่กลายเป็นเครื่องดนตรีคู่ใจผู้เขียนอย่างแนบแน่นถูกฝึกอีกหลายเพลงเพื่อเล่นให้เพื่อน ๆ นิสิตแพทย์ได้ฟังผ่อนคลายกันรูปภาพโดยผู้เขียน และสุดท้ายนี้ 3. ผู้เขียนได้เติมเต็มชีวิตในการอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัยอย่างเต็มที่ การเรียนแม้สำคัญแต่กิจกรรมก็ไม่ได้ด้อยค่าไปกว่ากันเลย การทำกิจกรรมจะฝึกฝนนิสิตนักศึกษาให้มีความแข็งแกร่ง สามารถปรับตัวได้ในสถานการณ์ต่าง ๆ จำลองการใช้ชีวิตจริงที่เมื่อทุกคนจบการศึกษาไปจะต้องเผชิญ สิ่งต่าง ๆ ที่ผู้เขียนได้รับล้วนเป็นสิ่งที่หาไม่ได้จากในตำราเรียนทว่าได้มาจากการทำกิจกรรมที่ต้องเอาชนะความกลัวในจิตใจอย่างเต็มที่... และสิ่งที่ได้มานั้นช่างล้ำค่านัก รูปภาพและบทความ : นิสิตแพทย์ชั้นคลินิก