อื่นๆ
วิญญาณตามมา
รูปปกที่มา:https://www.flickr.com/98179361@N03/16099981955
ย้อนกลับไปตอนผมอายุ9ปี
ซึ่งตอนนั้นผมเป็นเด็กที่ค่อนข้างจะดื้อชอบหนีแม่ออกไปเล่นข้างนอกเสมอแล้วกลับมาก็โดนด่าจนกลายเป็นกิจวัตรประจำวันของผมกับแม่ในทุกๆวันเลย
แต่แล้ววันหนึ่งความดื้อของผมก็ทำให้เจอประสบการณ์ที่น่าขนลุกเข้าจนได้
วันนั้นผมกับลูกพี่ลูกน้องแอบนัดกันว่าจะไปเล่นเกมที่ร้านๆหนึ่งไม่ไกลจากบ้านเราเท่าไหร่โดยวางแผนกันไว้ว่าจะให้พี่มารับตอนประมาณ8โมงกว่าๆเพราะเวลานี้แม่ของผมไปทำงานแล้ว
แต่แผนก็ดำเนินเร็วขึ้นเมื่อวันนั้นแม่ออกไปทำงานก่อนเวลาผมจึงรีบโทรตามพี่ให้มารับอย่างไว
ผมกระโดดขึ้นรถมอเตอร์ไซค์อย่างรวดเร็วเมื่อลูกพี่ขับรถมาจอดหน้าบ้านผม อย่างกลัวว่าพี่สาวจะมาเห็นแล้วนำไปฟ้องแม่
ร้านเกมที่ผมกำลังจะไปนั้น จะต้องขี่ไปทางถนนเส้นใหญ่และก็ต้องผ่าน ทาง 3 แยก
Advertisement
Advertisement
ซึ่งคนในระแวกนี้รู้กันดีว่า
ทาง 3 แยกแห่งนี้ มีคนเกิดอุบัติเหตุตายไปหลายสิบคนแล้ว
เมื่อพี่ผมกำลังจะขี่ถึงทาง3แยก ก็ได้ยินเสียงหว่อรถโรงพยาบาลดังมาแต่ไกล
"ข้างหน้ารถชนกันว่ะ ขี่ผ่านได้ไหมเนี่ย"
พี่ชายหันมาบอกผมที่กำลังชะเง้อมองผู้คนเดินเพ่นพ่าน
"ได้มั้งพี่....แต่ว่าเราลงไปดูดีไหม"
ผมถามพี่
"พ่อมึงอ่ะ กูไม่ไปหรอกกูกลัว"
พี่ผมพูดขึ้น ผมคิดในใจ
"ลูกผู้ชายอ่ะเขาไม่กลัวเรื่องพวกนี้หรอกครับแค่นี้ก็ไม่กล้า โห่..."
ผมมาดแมนเดินลงไปแหวกวงล้อมไทยมุง
ก่อนจะหันไปยกนิ้วโป้งให้พี่ชายประมาณว่า คนจริงต้องแบบนี้
พี่ผมพยักหน้าให้พร้อมกับเบ้ปากหมั่นใส้ความกวนบาทาของผม
ผมเดินเข้าไปใกล้ๆเศษซากของรถปิกอัพที่กระโปรงหน้ารถพังยับเยิน
"เห้อ... ไม่น่าเลย...ตายทั้งครอบครัวเลยว่ะ พ่อ, แม่, ลูก"
ผมได้ยินเสียงพึมพำของหนุ่มกู้ภัยที่กำลังนำผ้าขาวมาห่อศพ
Advertisement
Advertisement
โดยศพนั่นผมมองไม่เห็นสภาพศพเพราะกู้ภัยมัดผ้าเสร็จแล้ว
"... มีอุบัติเหตุรถบรรทุก6ล้อชนดข้ากับรถปิกอัพ... มีผู้เสียชีวิต3คนตายคาที่... และคนขับรถบรรทุกได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย"
ผมยืนแอบฟังกู้ภัยที่คุยกัน
และผมก็กวาดตาไปมองไปรอบๆถนนกว้าง
ผมเห็นร่างของผู้ชายอายุน่าจะประมาณ40กว่าเป็นคนตัวใหญ่สวมเสื้อยืดกางเกงขาสั้นซึ่งน่าจะเป็นพ่อ นอนหงาย กระโหลกศรีษะเปิดเห็นมันสมองเลือดไหลเจิ่งนองเต็มท้องถนนและข้างๆกันเป็นศพของเด็กผู้หญิงผมเปียนอนคว่ำหน้าแขนขาบิดงอผิดรูป เลือดสีแดงสดไหลเต็มข้างทาง
ผมที่ยืนอยู่ตรงนั้นได้กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งผสมกับกลิ่นน้ำมันเครื่องจนผมรู้สึกมวนท้องอยากจะอ้วกมันสะอย่างงั้น
ผมเป็นเด็กเพียงคนเดียวที่เข้ามายืนดูภาพอุบัติเหตุสยองเกินกว่าที่เด็กวัย9 ขวบจะมาเห็น
ผมตัดสินใจเดินเลี่ยงออกมาหาพี่ชาย
Advertisement
Advertisement
รู้สึกสงสารและก็รู้สึกสะเทือนใจมากกับเหตุการณ์ในครั้งนี้
หลังจากนั้นผมและลูกพี่จึงเปลี่ยนใจพากันไปเล่นเกมที่บ้านของพี่เขาแทน เพราะไม่อยากผ่านทาง3แยกตรงนั้น
เมื่อมาถึงที่บ้านของพี่แล้วผมจึงเดินเข้าไปเสียบปลั๊กเปิดคอมเล่นเกม โดยผลัดกันเล่น
เล่นไปได้ซักพักพี่ผมปวดท้องจะเข้าห้องน้ำให้ผมเล่นคนเดียวในห้องไปก่อน ผมก็โอเค เพราะไม่ได้กลัวหรือคิดอะไรอยู่แล้ว
เสียงประตูห้องปิดลงผมจึงหันมาจับเมาส์เล่นเกมอย่างเมามันส์
ตึง!!!!
เสียงขวดน้ำตรงโต๊ะหน้าต่าง ตก
ในหัวผมก็ยังไม่คิดอะไร เพราะมันเป็นธรรมดา ลมอาจจะพัดตกก็ได้เพราะเปิดหน้าต่างเอาไว้
ผมก็ไม่สนใจจึงกดเข้า เกมซามูไร
เกมนี้เราจะต้องเล่นเป็นซามูไรคอยฟันพวกที่มาขัดขวางเรา
ผมก็เล่นไล่ฟัน ผมเห็นเลือดของตัวละครในเกมที่โดนผมฟันจนเลือดสาด ทำให้ผมนึกถึงอุบัติเหตุที่ผมไปเห็นมา
แล้วตอนนี้กลิ่นคาวของเลือดก็ยังคงติดจมูกของผมราวกับว่าผมอยู่ใกล้ๆกับศพตลอดเวลา
เมื่อเล่นไปซักพักผมรู้สึกปวดหัวแต่ผมก็ยังคิดว่าอาจจะเพราะจ้องหน้าคอมมากเกินไปจึงปิดคอมและจะไปหาพี่ให้ไปส่งบ้าน
ตอนที่ผมลงบันไดไม้ ผมก็รู้สึกเหมือนมีคนเดินตามหลังผมมาติดๆ เพราะบันไดไม้เวลาก้าวเดินลงมันจะยวบ ผมจึงหันไปมองเพราะคิดว่าอาจจะเป็นพี่ผมก็ได้ที่เดินตามหลัง แต่ปรากฏว่าไม่มีใครเดินตามหลังมาซักคน จะว่าเป็นแมวก็ไม่ใช่เพราะบ้านนี้เขาไม่มีสัตว์เลี้ยง
ผมเหงื่อแตกผลั่กแต่ก็พยายามทำใจแข็ง ๆ บางทีผมอาจจะระแวงไปเองก็ได้
วึ้บ!!!!
ผมรู้สึกเหมือนลมผ่านหน้าผมไป ตัวผมขนลุกซู่
.ทั้งๆที่แดดร้อนขนาดนี้ผมกลับขนลุกเพราะลมหนาว
"อ่า...ผมต้องป่วยแน่ๆ "
ผมที่เป็นคนไม่ค่อยเชื่อเรื่องภูติผีเลยมักจะชอบคิดเข้าข้างตัวเองเพื่อไม่อยากให้ตัวเองกลัว
แต่ผมก็ไม่ได้ปริปากบอกใครว่าผมเจออะไรรู้สึกยังไงเพราะผมรู้สึกว่า มันเป็นเรื่องไร้สาระ จนผมกลับถึงบ้าน
แม่ยังไม่กลับจากที่ทำงานผมก็ค่อนข้างโล่งใจเพราะผมจะได้ไม่โดนด่าอีก
จึงเดินเข้าไปอาบน้ำเป็นปกติ
ตอนที่ผมอาบน้ำอยู่ก็ได้ยินเสียงคนเรียกผมอยู่หลายครั้งตอนนั้นก็คิดว่าคงเป็นพี่สาวเรียกใช้เลยตอบกลับไป
"ครับบบบ"
ไร้ซึ่งเสียงตอบกลับผมจึงตัดสินใจวิดน้ำขึ้นมาราดตัวแบบรวกๆแล้วแต่งตัวรีบลงไปหาคนที่เรียกผม
เมื่อผมลงมาก็เห็นพี่สาวกำลังดูทีวีอย่างสบายใจ
"เมื่อกี๊พี่เรียกผมเหรอ"
พี่ผมขมวดคิ้วทำหน้าสงสัย
"ฉันไม่ได้เรียก "
ยิ่งทำให้ผมงงหนัก
"เอ้า!!! ถ.. ถ้างั้นใครเรียกล่ะ"
ผมถามไปอย่างไม่เชื่อว่าจะไม่มีใครเรียก มั่นใจในหูของตัวเองมากเพราะได้ยินเสียงเรียกชื่อชัดเจน
"ฉันนั่งอยู่ข้างล่างถ้าใครเรียกก็ต้องได้ยินสิ"
พี่ผมทำสีหน้าจริงจังเพราะมันไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาจะต้องแกล้งเรียกผมจริงไหม แล้วถ้าพี่โกหกผม มันก็ต้องสื่อทางแววตาแต่นี่พี่ผมพูดจริงไม่โกหก
ผมหน้าซีดเผือดเพราะผมเริ่มจะกลัวสิ่งลี้ลับขึ้นมาหน่อยแล้ว
"เอ้อ..เดี๋ยวนี้แกมีแฟนแล้วหรอ"
ผมขมวดคิ้ว งงกับที่พี่ผมพูด
"ก็ฉันเห็นแกเดินมากับ... เด็กผู้หญิงผมเปียอ่ะ.."
"ฮั่นแน่... ร้ายไม่เบา"
ขนแขนผมลุกตั้งชัน
"ด.. เดี๋ยวนะ เด็กผู้หญิงผมเปีย"
ผมได้ยินจึงรีบลนลานวิ่งเข้าไปหาพี่อย่างกลัวสุดขีด
และเล่าเรื่องทั้งหมดให้พี่ฟัง
พี่ผมก็ตกใจขนลุกไม่ต่างจากผมเพราะเธอเห็นจริงๆ และไม่คิดว่าเด็กหญิงผมเปียคนนั้นจะเป็นคนเดียวกับที่เกิดอุบัติเหตุจนเสียชีวิต
เราสองคนพี่น้องจึงเล่าเรื่องนี้ให้แม่ฟังตอนท่านกลับ
ซึ่งโชคดีที่แม่ของผมเชื่อ
และเข้าใจเลยพา ผมและพี่ไปทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้กับครอบครัวที่ตายไปนั้น
ส่วนที่ว่าทำไมเขาถึงตามผมกลับมาบ้าน หลวงพ่อวัดที่ผมไปทำบุญ ก็บอกว่า เป็นเพราะผมยังเด็ก จิตอ่อนทำให้ดวงวิญญาณสามารถเกาะตามมาได้และดวงวิญญาณที่ตายนั้นก็ยังไม่หมดอายุขัยภายในโลกนี้ แต่เพราะกรรมตัดรอนจึงทำให้เขาเสียชีวิตไปก่อนวันอันควร
หลังจากเหตุการณ์ที่ผมเจอนั้นทำให้ผมเชื่อเรื่องผีเรื่องดวงวิญญาณและเรื่องเวรกรรม
ทำดีย่อมได้ดี ทำชั่ว กรรมนั้นก็จะสนองคืน ไม่ช้า ก็ เร็ว
ความคิดเห็น