...ลางสังหรณ์...

เรื่องมันเริ่มจาก ป้าเพ็ญ ป้าข้างบ้านแกเป็นสาวโสดข้าราชการเกษียณชอบทำบุญ นั่งสมาธิเดินจงกลมที่วัดทุกวันพระวันโกน แกชอบใส่เสื้อผ้าสีสดใส แกจะไม่ใส่ชุดสีดำเพราะแกถือว่าสุดดำเป็นชุดงานศพ... ป้าเพ็ญชอบทำบุญใส่บาตรเป็นประจำ วันนึงเราเห็นป้าเพ็ญแกใส่ชุดสีดำ ไปยืนหน้าบ้านยายสวยซึ่งเป็นเพื่อนบ้านละแวกเดียวกัน เราจึงเดินเข้าไปหาและถามป้าแกว่า "ทำไมใส่เสื้อผ้าสีนี้ล่ะ" ป้าแกไม่ตอบ สีหน้าเรียบเฉยแล้วเดินกลับบ้านไป เรายืน งง...ว่ามันเกิดอะไรขึ้นทั้งๆที่บ้านยายสวยก็ดูปกติดี....พอตกเย็นเรากลับมาจากโรงเรียน

ขณะที่เดินเข้าซอยบ้าน เราได้ยินเสียงเครื่องเสียงบรรเลงเพลง "งานศพ" เราเดินเข้ามาเรื่อยๆก็เห็นบ้านยายสวยจัดงาน เราจึงเข้าไปถามว่าใครตาย คำตอบที่ได้คือ ยายสวย แกเป็นลมล้มหัวฝาดพื้นเมื่อเช้า...คืนนั้นเราไปฟังพระสวด ได้เจอป้าเพ็ญเราจึงถามแกว่ารู้ล่วงหน้าหรอ ว่ายายสวยแกจะตาย ถึงได้ใส่สุดสีดำมายืนหน้าบ้าน ป้าเพ็ญแกยิ้มมุมปากแล้วพูดว่า "อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด อย่าคิดมากเลย" หลังจากวันนั้นทุกครั้งที่ป้าเพ็ญแกใส่สุดสีดำ ต้องมีคนตายแน่นอน ป้าไก่แกเป็นเพื่อนของป้าเพ็ญ แกจะชอบแวะมานอนที่บ้านป้าเพ็ญเป็นประจำ ในเช้าวันนั้นป้าไก่แกแวะมาหาป้าเพ็ญที่บ้านเพื่อมา บอกว่าแกจะไปงานกฐินที่ต่างจังหวัดจึงมาชวนป้าเพ็ญไปด้วย ป้าเพ็ญเงียบไปสักพัก จึงทักห้ามป้าไก่ "ถ้าไปจะไม่ได้กลับมาอีก"

ขอบคุณภาพประกอบจาก

https://www.ejan.co/

https://theworldnews.net/

https://www.matichon.co.th/