รีวิวหนังสือ “1991 ระหว่างเราสูญหาย”

วันนี้ผู้เขียนมีโอกาสได้หยิบหนังสือ “1991 ระหว่างเราสูญหาย” อันที่จริงแล้วนั้นผู้เขียนเคยอ่านหนังสือเล่มนี้มาก่อนรอบนึงแล้ว
เพียงแต่เวลาล่วงเลยไปนานจนลืมเนื้อหาบางตอนในหนังสือไป ที่ยังพอจำได้ก็คงเป็นความรู้สึกหม่น ๆ หลังจากที่เคยได้ลองอ่านหนังสือเล่มนี้
ก็แหงล่ะ แค่ชื่อเรื่องก็พอจะเดาออกแล้วนี่ ก็เลยทำให้รู้สึกอยากกลับมาอ่านอีกครั้ง

โดยหนังสือเล่มนี้จะพาเราไปทราบถึงการมีชีวิตอยู่ท่ามกลางเรื่องเศร้า ๆ ว่าด้วยความสัมพันธ์ที่ชำรุดและบกพร่อง ถูกเล่าเรื่องผ่านโลกของคนเหงา  ซึ่งผู้เขียนนั้นได้แก่ “พิมพรรณ มีชัยศรี” หรือ “พิมประภา” เจ้าของแฟนเพจ “1991” บน Facebook นั่นเอง

หลังจากที่ได้อ่านหนังสือเล่มนี้นั้น ผู้เขียนก็ชื่นชอบการใช้ภาษาเปรียบเปรยภายในแต่ละตอนของหนังสือเป็นอย่างมาก เช่น ประโยค ๆ หนึ่งในส่วนของตอนที่ชื่อว่า จดหมายถึงเนปจูน มีการกล่าวไว้ว่า “ฉันส่งข้อความสู่ห้วงอากาศผ่านคลื่นความถี่ที่มีหน่วยเป็นความเหงา”
สำหรับผู้เขียนนั้นมันช่างรู้สึกได้ถึงความลึกซึ้งของเนื้อหา  เรื่องราวในหนังสือนั้นอบอวลไปด้วยความเหงาและความเศร้า เป็นความอึน ๆ
ที่นำเสนอออกมาในรูปแบบของความเรียงสั้น ๆ และเรื่องราวไม่กี่บรรทัดนั้นก็เต็มไปด้วยภาพของความทรงจำที่ยังชัดเจนถึงความสัมพันธ์ของคนสองคนที่ไม่มีคำนิยาม และได้แยกจากกันก่อนที่จะเจ็บปวดเกินไปกว่านี้ เป็นความรักที่บางครั้งก็มีความสุข บางคราวก็มีความเศร้า และมีความเหงาปะปนกันไป ซึ่งหนังสือเล่มนี้นั้นจะรวม 15 เรื่องสั้น ได้แก่
1) ผู้มาเยือน
2) บุคคลสูญหาย
3) Forget Me Not
4) อันเฟรนด์
5) ทุกวันฉันตาย
6) ฝน
7) จดหมายจากเนปจูน
8) ชาลีถึงรีเบกก้า
9) ควันบุหรี่ ณ รูฟท็อป บาร์
10) อาทิตย์ไม่เคยแผดเผาดวงจันทร์
11) ขอดาว
12) ฝนดาวตกลีโอนิดส์
13) แคคตัส
14) นกนานวล
15) ไม่มีสิ่งใดคงอยู่