มองไม่เห็น

เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง   ผมเป็นนักศึกษาอยู่ที่มหาลัยแห่งนี้ วันนั้นผมมีเรียนตอนเวลาห้าโมงเย็น เป็นตึกวิทยา มีอยู่แปดชั้น ชั้นที่สามมีไว้สำหรับเก็บเด็กดอง

โดยวันนี้ผมต้องไปเรียนที่ชั้นสาม ถ้าเดินออกมาจากลิฟท์ ด้านซ้าย จะมีพวกโหลที่ไว้สำหรับเก็บเด็กดอง และพวกอวัยวะดอง และข้างๆกันจะมีโต๊ะสำหรับให้นักศึกษามานั่งทำงานกันที่มุมด้านซ้ายเป็นทางยาว

ผมเดินขึ้นมาถึงตึกนี้คนเดียว ก็ได้โทรหาเพื่อนว่าอยู่ที่ไหนกันแล้ว เพื่อนก็บอกว่าอยู่ชั้นสามกันหมดแล้ว เหลือแค่ผมที่ยังไม่ขึ้น​  ผมก็เลยรีบเดินขึ้นลิฟท์ไป

แต่พอถึงชั้นสาม ผมกลับไม่เห็นเพื่อนมากันเลยสักคน

ที่โต๊ะก็ว่างไม่มีใครนั่ง

เมื่อไม่เห็นใคร

ผมก็เดินไปกดลิฟท์ แต่มีความรู้สึกว่า วันนี้อากาศเย็นมาก เย็นกว่าปกติ และเงียบมาก ให้ความรู้สึกอึดอัดและเงียบเหงาแปลกๆ​ พอเดินเข้าไปก็ยังไม่เห็นใครเลย  สงสัยว่าเพื่อนน่าจะอยู่ชั้นสี่กัน ผมจึงเดินกลับเข้าไปในลิฟท์ แต่ปรากฏว่ากดลิฟท์ไม่ติด ผมจึงกดย้ำๆจนลิฟต์ค่อยๆปิดและเคลื่อนไปยังชั้น​4

"มึงอย่าอำนะเว้ย"

ผมพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

"เอ้า​ กูจะโกหกมึงเพื่ออะไร"

" ถ้ามึงไม่เชื่อมึงไปดูกล้องวงจรปิดเลยไป   กูไม่ได้กระดิกตัวไปไหนเลย"

ผมยืนนิ่งอย่างไม่อยากจะเชื่อและเหตุการณ์​ในวันนั้นจนถึงทุกวันนี้ผมก็ยังหาคำตอบไม่ได้เลยว่า​ เพราะอะไรทำไมผมถึงมองไม่เห็นพวกมันที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะนั้นตั้งแต่แรก​ จะว่าผมเมาก็ไม่ใช่เพราะไม่ได้ดื่มแอลกอฮอล​์หรือเสพยาเสพติดเลยสักนิด​

แล้วคุณล่ะ​  คิดว่าเป็นเพราะอะไร

โปรดใช้พิจารณา​ญาณของท่านในการอ่าน.