นี่มันเกิดอะไรกะฉัน!?!

แต่เด็กแต่เล็กมามันรู้สึกอะไรบางอย่างที่รู้สึกว่ามันแปลกและแตกต่างจากคนอื่น ๆ ไม่ว่าความคิดที่อยู่ ๆ ก็ตกผลึกขึ้นมาเฉย ๆ หลังจากคิดไม่ตกมานาน หรือว่าจู่ ๆ ก็เกิดเหตุการณ์ที่เกินคาดขึ้นมาทั้งกรณีอุบัติเหตุ บังเอิญ หรือแปลกประหลาดเกินคาดคิด หรือบางอย่างที่มาดลจิตดลใจให้ทำยังโง้นยังงี้แม้กระทั่งความคิดสองด้านที่โต้แย้งกันในเสี้ยววินาทีก่อนเกิดเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกินห้ามใจ ทั้งนี้ก็ได้แต่เก็บความสงสัยไว้กับตัวเองพร้อมกับบางเรื่องที่พยายามอ่านเก็บความรู้และเสาะหาจากหนังสือหรือตามสื่อไฮเทคโนโลยีต่าง ๆ บวกกับความเชื่อของบางศาสตร์เกี่ยวกับผลรวมตัวเลขของชื่อนามสกุล วันเดือนปีและเวลาตกฟาก ราศีเกิดและปีนักกษัตรซึ่งหลายสิ่งเหล่านี้ต่างชี้ตรงไปจุดเดียว คือ มีองค์หรือเทวดาประจำตัวคุ้มครองและแน่นอนว่าชะตาชีวิตอาจเป็นตัวกำหนดแต่ว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านั้นสิเพราะบางอย่างมันก็เหลือเชื่อจริง ๆ!?!

2. ไปยังไงเนี่ย!?

ต่อมาอีกไม่นานระหว่างวิ่งออกจากบ้านขณะจะไปซื้อขนมนมเนยที่ร้านขายของชำใกล้บ้านอย่างเร่งรีบเพื่อที่จะกลับมาดูละครจักร ๆ วงศ์ ๆ และการ์ตูนตอนเช้าวันหยุดก็เหลือบไปเห็นกองน้ำที่หกเลอะบริเวณพื้นปูนหน้าบ้านใกล้ ๆ ที่ต้องวิ่งผ่านแล้วความคิดหนึ่งบอกให้ระวังตัวแต่อีกความรู้สึกหนึ่งก็บอกไม่เป็นไรและก็ไม่รู้ว่าเท้าเจ้ากรรมมันวิ่งเข้าไปหากองน้ำนั้นทำไม!? ทันใดนั้นก็รู้สึกเหมือนตัวลอยขึ้นจากพื้นจากนั้นความรู้สึกเดิมก็กลับมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงศีรษะกระแทกกับพื้นปูนดังก้องในสองหูตามด้วยการมองเห็นที่มืดสนิทจากการลื่นล้มหัวฟาดพื้นหน้าบ้านเพื่อนบ้านเลือดนองอีกหนริมถนนเคราะห์ดีที่คนขี่สามล้อเห็นเหตุการณ์ก็เลยรีบมาให้ความช่วยเหลือตามมาด้วยการเย็บหลายเข็มบริเวณหลังศีรษะด้านบนซ้ายที่เดิมเป๊ะ!?!

3. ลืมเฉยซะงั้น?!

ช่วงเวลาที่ไม่ห่างกันมากนักพ่อที่เป็นครูก็ได้นำเก้าอี้นักศึกษาที่เอาไว้นั่งเรียนจดเล็กเชอร์ที่ขาขวาด้านหน้าหักมาซ่อมก็เลยขึ้นไปนั่งเล่นโดยไม่วายที่ผู้ใหญ่จะร้องเตือนเช่นเดียวกับความรู้สึกที่แวบเข้ามาในสมองว่าให้ระวัง แต่ด้วยความคิดที่อยากจะให้ทุกคนรู้ว่าได้ตระหนักรู้ดีแล้วและไม่มีปัญหากับการซนในครั้งนี้ แต่ไม่นานนักขณะนั่งกอดอกคิดเพลิน ๆ บนเก้าอี้ก็เผลอเปลี่ยนอิริยาบทจากที่เอนน้ำหนักไปทางด้านหลังก็เทน้ำหนักมาด้านหน้าผลก็ปรากฎว่าหน้าคว่ำกระแทกพื้นปากเปิกแตกเลือดกลบเต็มปากแต่ก็ไม่เป็นอะไรมากกว่านั้นพร้อมกับความสงสัยที่ลืมไปซะเฉย ๆ ได้ไง?!

4. เรื่องไม่เป็นเรื่องซะได้?!

ครั้นพออยู่ในชั้นประถมตอนนั้นละครจักร ๆ วงศ์ ๆ เรื่องขวานฟ้าหน้าดำกำลังดังมาก็เลยไปซื้อขวานพลาสติกมาแล้วใช้เชือกมัดร้อยที่ปลายด้ามจับมาฝึกขว้างออกไปแล้วดึงให้มันวกกลับมาเข้ามือเหมือนในละครที่บริเวณข้างบ้านพักครูของพ่อ ปรากฎว่าเชือกมันดันไปคล้องพันกับโครงอัฒจันทร์เหล็กที่ถูกวางพิงไว้ข้างบ้านพักครู ซึ่งใจหนึ่งก็บอกว่ามันอันตรายเนื่องจากโครงเหล็กหลายโครงนั้นถูกวางพิงไว้โดยไม่ได้มัดใดใดทั้งสิ้น แต่อีกใจก็ต้องการเล่นต่ออย่างทันทีและไม่คิดว่าจะมีอะไรเคลือบแคลงก็เลยปีนขึ้นไปแกะเชือกออก ทันใดนั้นมันก็พากันล้มครืนลงมาทันทีก็เลยกระโดดมานั่งยอง ๆ หันหลังใช้สองมือประสานจับป้องกันท้ายทอยพร้อมกับก้มศีรษะลงแต่ก็ไม่วายดังปั่ก ๆ ๆ! เข้าที่ศีรษะสุดท้ายก็โดนเย็บไปอีกหลายเข็มบริเวณหลังศีรษะด้านบนซ้ายที่เดิมเป๊ะอีกครั้ง สามหนแล้วนะกับบริเวณจุดเดิมที่เจ็บ!?

5. ทำไปได้นะ!?

พอต่อมาหลังจากได้จักรยาน BMX ตามสมัยคู่ใจแล้วก็ปรับเสริมแต่งสนามฟุตบอลในโรงเรียนด้วยอุปกรณ์กีดขวางต่าง ๆ ที่หาได้ในสไตล์วิบากแล้วก็ปั่นแข่งกินเดิมพันกัน เท่านั้นไม่พอยังนำใบสักแห้งมาเสียบติดกับเบรคหลังเพื่อให้มันเสียดสีถูกับล้อแล้วมีเสียงดังคล้ายเวลารถวิ่งจริง ๆ ในระหว่างพักนั้นก็เล่นคิดพิเรนทร์ด้วยการนำเอาท่อนไม้มาเสียบรูแถว ๆ สวิงอาร์มล้อหน้าเพื่อก้มลงจับเป็นแฮนด์รถคล้ายเสือหมอบ เพื่อน ๆ มีร้องเตือนเล็กน้อยในขณะที่เราก็อยากทำอะไรแปลกใหม่เป็นการโอ้อวดไปในตัวว่าสามารถ หลังจากขี่มาด้วยความเร็วได้ที่ก็ก้มลงจับท่อนไม้ด้วยมือทั้งสองข้างพอล้อไปสะดุดกับก้อนหินก็ปรากฎว่าโครมสนั่นทันทีรถล้มคว่ำไม่เป็นท่าด้วยลักษณะปากถูไถลไปกับพื้นถนนทำให้ต้องเย็บไปสามสี่เข็มแค่ปากเสียรูปนิดหน่อยโชคดีที่ไม่ถึงกับต้องกลายเป็นคนปากแหว่งขนาดนั้นไปได้ แต่ก็บวมกินอะไรไม่ได้อย่างเคยไปนาน!

6. มะ ๆ มาจากไหน?!

พอมาอยู่ประถมปลายคราวนี้เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ และเริ่มไม่เข้าใจกับชีวิตที่ต้องมาเจอะเจออะไรแบบนี้เมื่อคัดตัวนักกรีฑาวิ่งร้อยเมตรชายของโรงเรียนได้เป็นตัวแทนสองคนกับเพื่อนเป็นที่เรียบร้อยแล้วหลังจากเลิกเรียน จากนั้นก็มีอะไรมาดลจิตดลใจให้กลับขึ้นไปบนห้องเรียนกับเพื่อนที่เป็นตัวแทนวิ่งด้วยกันทั้ง ๆ ที่กระเป๋านักเรียนก็เอาลงมาด้วยแล้ว ครั้นพอขึ้นไปที่ห้องเรียนห้องริมสุดบนอาคารเรียนชั้นสองก็ดันไปเจอกับไก่เจ้าปัญหาที่ไม่รู้ว่ามันเป็นเจ้ากรรมนายเวรรึเปล่าที่ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นมันขึ้นมาเลย แต่วันนี้มันกลับอาจหาญมายืนกร่างบนโต๊ะเรียนกลางห้องซะงั้นก็เลยรีบวิ่งเข้าไปไล่มันทันที พอมันกระโดดไปอยู่ที่หน้าต่างบริเวณหลังห้องก็เลยรี่วิ่งอ้อมไปทางหน้าห้องแล้วรีบวิ่งไปไล่มันต่อทันทีโดยใจหนึ่งก็อยากไล่แบบธรรมดา ๆ แต่อีกใจก็โกรธมันเพราะกลัวมันทำเลอะแล้วก็ไล่ไม่ยอมไปซักกะทีก็เลยใส่อารมณ์เข้าไปไม่ใช่น้อยกระโดดเข้าไล่มันที่หน้าต่างอย่างไวแล้วก็ได้ผล! ไก่เจ้ากรรมมันกระโดดบินออกจากหน้าต่างลงไปยังพื้นดินเบื้องล่าง แต่ทว่า! ด้วยความเร็วที่สปีดวิ่งมาพร้อมกับอารมณ์ที่เต็มเปี่ยมก็เลยทำให้แรงสปริงตัวกระโดดตัวลอยออกมาจากหน้าต่างตามไก่ไปติด ๆ ก็เลยพยายามใช้สองมือยันพื้นดินแล้วตีลังกาหมุนตัวไปข้างหน้าแล้วลุกขึ้นยืนตามปกติได้สำเร็จซึ่งทีแรกก็รู้สึกว่าโล่งใจที่ทุกอย่างปกติและภูมิใจที่ตกลงมาแล้วแก้ไขได้สวยแต่พอเพื่อนที่มาด้วยกันอยู่ริมหน้าต่างบนห้องเรียนชี้มือมาที่แขนซ้ายก็เลยรีบยกขึ้นมาดูแล้วก็ต้องตกใจสุดขีดที่แขนซ้ายที่หงายท้องแขนขึ้นงอคว่ำเป็นรูปครึ่งวงกลมพร้อมกับมีกระดูกท่อนแทนโผล่ออกมาสีขาวจั๊วะราวสองนิ้วได้ ไฉนเลยจะอยู่ได้ต้องเข้าโรงพยาบาลผ่าตัดแขนแล้วก็เข้าเฝือกเพื่อป้องกันอีกขั้นตอนหนึ่ง ดูครับดู! มันเกิดขึ้นได้ยังไงล่ะครับนั่นแต่ละเหตุการณ์เนี่ย!?!

นั่นนะสิครับมันเป็นเพราะอะไร!? มันเป็นแค่ช่วงเวลาเสี้ยววินาทีจริง ๆ ยังดีนะที่ไม่ได้เกิดอะไรที่ร้ายแรงมากมายก็ไม่รู้ว่าเคยไปทำอะไรไว้ที่ไหนเมื่อไหร่? ทำไมมันถึงมาประจวบเหมาะอะไรเช่นนั้นซึ่งมันก็เป็นประสบการณ์ที่น่าแปลกประหลาดไม่น้อยกับตัวเอง อยากรู้จังว่ามีใครเคยสงสัยอะไรแบบนี้มั่งมั้ย?!

เรื่องโดย นรชนไท

เครดิตภาพ

ภาพปก  โดย Andrea Piacquadio จาก Pexels

ภาพที่ 1  โดย skyli216 จาก Pixabay

ภาพที่ 2  โดย Tim Grundtner จาก Pexels

ภาพที่ 3  โดย Pixabay จาก Pexels

ภาพที่ 4  โดย Mati Mango จาก Pexels

ภาพที่ 5  โดย cottonbro จาก Pexels

ภาพที่ 6  โดย Pexels จาก Pixabay