ท้องฟ้าของคุณเป็นแบบไหน...

...บนก้อนเมฆเปียกชื้น
ฉันคิดถึงการโดยสารของหมู่มวลความรู้สึก
ของใครบางคน
รวมทั้งฉันและคุณที่กำลังอ่าน...

.....คงเป็นบางสิ่งที่หล่นร่วงอยู่ในสายรุ้งเจ็ดสีของเมื่อวาน ที่ซึ่งมีผู้ขโมยแสงแดดไปจนหมดเกลี้ยง คุณเห็นตรงนั้นไหม เมฆที่ปิดล้อมความว่างเปล่าของท้องฟ้า ปล่อยให้ปีกนกโบยบินกับสายลมรอนแรม คุณเห็นเหมือนผมไหม ทุ่งหญ้าสีครามที่เก็บเศษความรู้สึกเล็กๆของบางสิ่งปลิวกระจายอยู่ในท้องฟ้าของคุณและผม ที่เราวาดด้วยสายตาอิสระ เมฆของใคร สายลมของใคร ช่างน่ารื่นรมย์ คุณเอื้อมมือ ผมเอื้อมมือขึ้นไปบนนั้น แกว่งไกวชิงช้าวัยเยาว์และปล่อยนกตัวเล็กตัวน้อยบินไปมา ผ่านฤดูฝน ร้อนและหนาว ไปสุดฟ้าไกลและกลับคืนมาเช่นนี้สม่ำเสมอ.

...โปรดรักษาท้องฟ้าที่ได้วาดมันด้วยดวงตาของคุณไว้ในหัวใจอย่างแนบแน่น หมอกชิ้นเล็กๆ และนกที่บินผ่านจากตาซ้ายไปขวา ขวาไปซ้าย หมู่มวลความรู้สึกที่เอ่อล้น ทุ่งสีครามที่เรามองเห็นแต่ไม่ได้เป็นอย่างที่เราเห็น ในรุ่งเช้าและบางค่ำคืน จะมีเสียงดนตรีหนึ่งแห่งความคิดฝันขมวดตัวเป็นก้อนเมฆสีเทา แล้วท้องฟ้านี้จะโปรยน้ำฝนในเวลาถัดไป