ต่างคนต่างวิถี มนุษย์ออฟฟิศก็มี PASSION ได้

ต่างคนต่างวิถี...มนุษย์ออฟฟิศก็มี PASSION ได้

เราเป็นหนึ่งในเด็กต่างจังหวัดที่จากบ้านเข้ามาเรียนมหาวิทยาลัยและพบว่าคอนเซ็ปต์รักบ้านเกิดไม่สามารถใช้กับเราได้ ถ้าเราอยากทำงานตรงสาย อยากใช้ความรู้ที่เรียนมา การหางานในเมืองใหญ่เท่านั้นคือคำตอบ เมื่อบ้านไม่มีก็ต้องเช่าที่พักอาศัย อยู่นานไปก็มีความพยายามตั้งรกรากอยู่ถาวร เป็นมนุษย์เงินเดือนผู้มีฝันแบบ ‘American Dream’ คือมีบ้าน มีรถ มีครอบครัวเล็กๆ เช้าไปส่งลูกเรียนก่อนไปทำงาน เย็นไปรับลูกแล้วแวะทานไอศกรีม วันหยุดเสาร์อาทิตย์ไปเที่ยวต่างจังหวัด ชีวิตและความฝันฝากไว้กับความเจริญก้าวหน้าและความมั่นคงในงานประจำซึ่งมันหมายถึงรายรับที่สม่ำเสมอและมากขึ้นตามประสบการณ์และความเชี่ยวชาญในงาน คนที่เกิดในช่วงปี 1970s ถึง 1990s อาจเติบโตมากับคติสังคมคล้ายๆกันนี้ อันที่จริงเราไม่ได้มุ่งประเด็นที่ generation เสียที่เดียว ลองคิดเล่นๆถึงเพื่อสมัยประถมหรืองานคืนสู่เหย้าของโรงเรียนมัธยม เราจะเห็นว่าเพื่อนร่วมชั้นวัยใสของเรากลับมาพร้อมกับเรื่องราวมากมาย กลายเป็นผู้ใหญ่ที่มาจากหลากหลายสาขาอาชีพ

ในช่วงที่เรายังทำงานอิสระระหว่างเรียนและได้เป็นติวเตอร์พาร์ทไทม์สอนเด็กระดับมัธยมปลายจนถึงมหาวิทยาลัย ทำให้เรามีโอกาสได้เห็นความเปลี่ยนแปลงด้านความเชื่อและทัศนคติเกี่ยวกับการศึกษาและคำจำกัดความของคำว่า ‘ความสำเร็จ’ และ ‘ความภูมิใจ’ ของสังคมอย่างชัดเจนในช่วง 5 ปีหลังนี้ จากความคาดหวังของผู้ปกครองและตัวนักเรียนเองที่จะสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียง จนถึงการที่บัณฑิตจบใหม่ผู้เคยเปี่ยมไฟฝันกลับต้องจบมาพร้อมกับความเคว้งคว้างเมื่อค่านิยมปัจจุบันชวนให้พวกเขารู้สึกไม่มั่นใจและไม่เป็นที่ภาคภูมิหากยังหา PASSION ของตัวเองไม่เจอและยิ่งกลายเป็นความผิดมหันต์หากพวกเขาไม่สามารถสร้างเงินทองหรือความมั่งคั่งได้ในเวลาอันรวดเร็ว

เราเขียนบทความนี้ขึ้นเพื่อสะท้อนโลกอีกมุมหนึ่ง เพราะไม่ใช่ทุกเรื่องบนโลกที่มี absolute answer หรือความถูกผิดแบบเบ็ดเสร็จเด็ดขาด ยังคงมีความฝันอีกหลายแบบของผู้คนมากมายในเมืองใหญ่ เราจึงไม่มีข้อสรุปให้เช่นกันว่าสิ่งใดดีกว่าหรือความคิดใดถูกต้องกว่า เพียงอยากส่งกำลังใจให้เป็ดน้อยทั้งหลาย ผู้เก่งในหลายๆเรื่อง มีความสุขในหลายๆอย่าง แม้คุณจะไม่ใช่ตำนานของโลกใบนี้ แต่โลกใบนี้อยู่ไม่ได้หากไม่มีคนอย่างคุณ

ภาพปก Canva

ภาพประกอบโดยผู้เขียน