ตัวแปร ( Variable ) ตัวแปรจะใช้ในการอ้างอิงถึงค่าที่เก็บไว้ในหน่วยความจำ การประกาศตัวแปรเป็นการจองหน่วยความจำเพื่อใช้สำหรับเก็บข้อมูลต่าง ๆ อาจกล่าวได้ว่าตัวแปรมีหน้าที่เก็บข้อมูลไว้เพื่อการประมวลผลนั้นเอง ในไพธอนเราไม่จำเป็นต้องประกาศตัวแปรไว้ก่อน เราสามารถประกาศตัวแปรในระหว่างที่เราต้องการเรียกใช้งานได้ ในส่วนของการประกาศตัวแปร เราจำเป็นที่จะต้องตั้งชื่อของตัวแปร ผู้เขียนแนะนำให้ตั้งเป็นชื่อที่มีความหมาย การตั้งชื่อตัวแปรจะมีข้อกำหนดอยู่เล็กน้อย มีรายละเอียดดังต่อไปนี้ 1. ตัวอักษรตัวแรกต้องเป็นตัวอักษรหรือ _ (ตามด้วยตัวอักษรหรือตัวเลข) เช่น Grade, Grade6, scope_01, _Origin เป็นต้น 2. การตั้งชื่อตัวแปร ห้ามมีช่องว่าง จุดทศนิยม และสัญลักษณ์พิเศษ ยกเว้น _ (underscore) เช่น Last Name แบบนี้ผิด ที่ถูกต้องก็คือ Last_Name 3. การใช้ตัวอักษรพิมพ์เล็กและพิมพ์ใหญ่ต่างกัน จะถือว่าเป็นตัวแปรคนละตัวกัน เช่น Grade กับ grade 4. ห้ามใช้คำสงวนมาตั้งชื่อตัวแปร สามารถดูเพิ่มเติมได้ในหัวข้อคำสงวนคำสงวน (Reserved Words) คำสงวน (Reserved Words) คือคำที่ภาษาไพธอนเก็บไว้เป็นคำสั่งหรือเป็นโครงสร้างของตัวภาษาเอง ผู้เขียนโปรแกรมไม่สามารถนำมาใช้ได้ จะทำให้ตัวแปลภาษาไพธอนเกิดความสับสนและทำงานผิดพลาดได้ คำสงวนในภาษาไพธอนมีดังนี้ ถึงแม้ว่าคำสงวนเรานี้เป็นคำที่ไม่ควรนำมาใช้ เพราะจะทำให้โปรแกรมทำงานผิดพลาดขึ้นมาได้ แต่ถ้าจำเป็นที่จะต้องนำมาใช้งานให้เปลี่ยนเป็นตัวอักษรใหญ่หรือการใช้ _ มาไว้ด้านหน้าเช่น AND หรือ _and การประกาศตัวแปร การจะใช้งานตัวแปรได้นั้น ต้องทำการประกาศตัวแปรเสียก่อน การประกาศตัวแปรของไพธอนนั้นจะแตกต่างจากภาษาโปรแกรมอื่นที่จำเป็นต้องประกาศชนิดของตัวแปรด้วย แต่สำหรับไพธอนนั้นไม่จำเป็นต้องประกาศชนิดของตัวแปร จากตัวอย่าง ได้ทำการประกาศตัวแปร a ให้เก็บค่า 1 ที่เป็นตัวเลขไว้ ตัวแปร b กับ c เก็บค่า 5 กับ 3 ไว้ตามลำดับ ตัวแปร d เก็บค่าที่เป็นข้อความ Hello world (ข้อมูลชนิด String) การกำหนดค่าตัวแปรที่เป็นอักษรหรือข้อความให้ใช้เครื่องหมาย “ ”หรือ ‘ ’ ดังตัวอย่างด้านบน และตัวแปร e ที่นำค่าของตัวแปร a มาบวกกับค่าของตัวแปร c แล้วนำผลลัพธ์ที่ได้มาเก็บไว้ที่ตัวแปร e กำหนดค่าให้ตัวแปร การกำหนดค่าให้ตัวแปรหรือการประกาศใช้งานตัวแปร จะมี 2 ลักษณะตามการใช้งานดังนี้กำหนดค่าให้ตัวแปรเพียงค่าเดียว จากตัวอย่าง เป็นการกำหนดค่าให้ตัวเพียงค่าเดียวต่อหนึ่งตัวแปรเท่านั้น การกำหนดค่าลักษณะเดียวกันในอีกรูปแบบหนึ่งก็สามารถทำได้ดังนี้ จากตัวอย่าง เป็นการกำหนดค่าให้หลายตัวแปรแบบพร้อมกัน โดยการใช้เครื่องหมาย , คั่นระหว่างตัวแปรและคั่นระหว่างข้อมูล การกำหนดค่าในรูปแบบนี้ เป็นการอำนวยความสะดวกของตัวภาษาโปรแกรม Python เพื่อให้สามารถกำหนดค่าหลายตัวแปรให้อยู่ในบรรทัดเดียวกันได้แต่ก็ยังใช้หน่วยความจำในการจัดเก็บแยกออกจากกัน ตามตัวอย่างนี้ เป็นการกำหนดค่า 0.0 ให้กับตัวแปรทั้งสามตัว โดยที่ทั้งสามตัวแปรนี้ก็ยังใช้หน่วยความจำที่แยกออกจากกัน เมื่อมีการเปลี่ยนแปลงค่าของตัวแปรตัวใดตัวหนึ่งก็จะไม่ส่งผลให้ตัวแปรที่เหลืออยู่เปลี่ยนแปลงค่าตามไปด้วย 2. การกำหนดข้อมูลแบบหลายค่าในตัวแปรเดียวกัน ในรูปแบบนี้จะเป็นการกำหนดให้ตัวแปรสามารถเก็บค่าของข้อมูลได้หลายค่าและสามารถเก็บข้อมูลหลายชนิดไว้ในตัวแปรเดียวกันได้ จากตัวอย่างนี้เป็นการประกาศตัวแปรในรูปแบบ Lists ที่สามารถเก็บข้อมูลได้แบบเป็นชุดหรือสามารถเก็บข้อมูลหลายค่าไว้ในตัวแปรเดียวกัน ในส่วนของการใช้งานข้อมูลหลายค่าที่เก็บไว้ในตัวแปรตัวเดียวกันจะมีการกล่าวถึงในบทต่อไป ติดตามบทความได้ที่ True IDเนื้อหาและภาพประกอบบทความโดย สาระนายพัช