ดุ่งดุ๊ง เจ้าตัวกลมสีฟ้า

วันนั้นเป็นวันเสาร์ ช่วงบ่ายต้น ๆ เรากับเพื่อนสนิทไปเดินที่ตลาดนัดจตุจักร โดยไม่มีเป้าหมายว่าจะซื้ออะไรเป็นพิเศษ เริ่มต้นจากโซนขายหนังสือ เราชอบนิยายแปล ส่วนเพื่อนเล็งนิยายกำลังภายใน สถานีแรกพวกเราอุดหนุนกันไปคนละตั้ง จึงฝากที่ร้านไว้ก่อน เพราะหนทางยังอีกยาวไกล

ช่วงต่อ ๆ มาเป็นการยินยอมพร้อมใจกันไหลไปกับคลื่นนักช้อปตามซอยแคบ ๆ สายตาปรับเข้าสู่โหมดแสกนขั้นสูง ช่วงสี่ห้าวินาทีที่ก้าวผ่านหน้าแต่ละร้าน ต้องมองกวาดเข้าไปเป็นตัวแซด เผื่อเจอชิ้นที่โดนใจ มีร้านที่เราขอแวะบ้าง เพื่อนขอแวะบ้าง หรือขอแวะพร้อมกันและชี้ชวนกันซื้อ เวลาผ่านไปกับการเดินหน้าลูกเดียว อย่าหวังจะกลับหลังหันให้เสียขบวน ของที่ซื้อได้นั้น ชิ้นไหนเล็กกว่าก็ทยอยจับใส่ถุงที่ใหญ่กว่า เพื่อความคล่องตัว เนื่องจากมือข้างหนึ่งต้องถือทิชชูเพื่อคอยซับเหงื่อถี่ขึ้นเรื่อย ๆ ยิ่งเดินลึกเข้าไปเท่าไหร่ ปากคอก็เริ่มแห้งมากขึ้นเท่านั้น พอเจอร้านขายน้ำตามหัวมุมซอยก็แวะซื้อ แต่ไม่มีช่วงให้หยุดยืนดื่มเพื่อดับกระหาย น้ำขวดเย็นฉ่ำกลับอัพเลเวลให้ต้องทุลักทุเลหนักยิ่งขึ้น จึงเดินดูดน้ำสุดหลอดไปหลายทีตามทางอีกพักใหญ่ จนกระทั่งเพื่อนขอแวะร้านดอกไม้ประดิษฐ์ที่อยู่ตรงมุมของซอยถัดไปทางซ้าย เราจึงได้โอกาสพัก

เนื่องจากมันเคลื่อนไปได้อย่างอิสระทุกทิศทาง มีจังหวะหนึ่งที่มันลอยตัวขึ้น แล้วบังเอิญไปชนกับกล่องไส้กรอง เราตกใจจนเกือบจะเปล่งเสียงอุทานออกมา แต่กลับรู้สึกเอ็นดู เมื่อเห็นเจ้าตัวกลมสีฟ้ายังชิล ๆ ไม่เป็นอะไร อุปสรรคมีไว้ให้พุ่งชน เมื่อชนแล้วจะรออะไร มาจากทางไหน ก็กลับไปทางนั้น เท่านั้นเอง

เมื่อสังเกตท่วงท่าดำดิ่งลงสลับกับดีดเด้งขึ้น เจ้าตัวกลมสีฟ้าน่าจะชื่อ “ดุ่งดุ๊ง” เพราะเสียง “ดุ่ง” นั้นแทนตอนทิ้งตัวตามสบายลงเบื้องล่าง ส่วน “ดุ๊ง” แทนช่วงดันตัวเองขึ้นด้านบนเหมือนฟองอากาศ ฟังเสียงดูแล้วก็น่ารักดี

ระหว่างที่ยืนเพลินกับโชว์ใต้น้ำแบบไม่จำกัดรอบ ลีลาระบำ 360 องศาพาเราเข้าสู่ภาวะ ASMR ตั้งแต่วินาทีไหนไม่ทราบได้ แต่มีอยู่แวบหนึ่งในภวังค์ เราเห็นภาพตัวเองกำลังดูเจ้า “ดุ่งดุ๊ง” อยู่ในตู้ปลาที่บ้าน ภาพนั้นชัดเจนมาก

เราเงยหน้าขึ้นทันที แล้วมองลึกเข้าไปในร้าน ไม่ปรากฏตัวเจ้าของร้านหรือลูกจ้างสักคน ร้านที่อยู่ถัดไปอีกสามสี่คูหาก็ปิดประตูม้วน คำถามยิ่งแย่งกันผุดขึ้นมา ตกลง “ดุ่งดุ๊ง” เป็นแมงกะพรุนถ้วยใช่ไหม เพราะมองจากด้านบน ไม่เห็นหนวดยาวระโยงรยางค์ สีฟ้าแปลกตานี้เกิดจากยีนเรืองแสงตามธรรมชาติใช่ไหม ไม่ใช่การฉีดสีสังเคราะห์นะ ต้องให้กินอะไร อาหารเม็ดได้ไหม หรือต้องเลี้ยงด้วยไรทะเลตัวเป็น ๆ เท่านั้น ที่ร้านมีน้ำทะเลขายด้วยหรือเปล่า ต้องอยู่ที่อุณหภูมิกี่องศา แล้วพวกมันอยู่กันเป็นกลุ่มก้อนไม่ใช่หรือ มีพิษไหม ผิดกฎหมายหรือเปล่า ว่าแต่ว่า...ตัวนี้ขายไหม หรือเจ้าของร้านเลี้ยงไว้ดูเล่นเอง

เพื่อนเดินมาสะกิดที่ไหล่ พร้อมกับอวดช่อดอกไม้อย่างภาคภูมิใจ เรายังยืนลังเลอยู่อีกสักพัก เผื่อเจ้าของร้านจะกลับมา ในใจนั้นอยากจะพาเจ้าดุ่งดุ๊งกลับบ้านด้วย แต่ก็ไม่ค่อยมั่นใจว่าจะรอด เพราะยังไม่เคยเห็นใครเลี้ยงสัตว์ทะเลตามบ้านมาก่อน

หลังจากปรึกษากับเพื่อนอีกครู่หนึ่ง ก็ต้องตัดใจ พวกเราเลือกเดินออกไปทางถนนลาดยาง เพื่อย้อนกลับไปที่ร้านขายหนังสือ

ทั้งคำถามที่ยังไม่ได้ถูกเอ่ยถาม และคำตอบที่ยังไม่มีใครมาช่วยตอบ ถูกพับเก็บไปกับกาลเวลา

แต่สิ่งที่น่าประหลาดใจคือดุ่งดุ๊ง เจ้าตัวกลมสีฟ้า ผู้พลัดถิ่นจากใต้ท้องทะเล แอบขอวีซ่าตลอดชีพจากเราตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ลักลอบมาดุ่งดุ๊งอยู่ในกล่องความทรงจำของเรา

วันดีคืนดี ก็โผล่มาโชว์ลีลา ASMR แล้วจูงเราข้ามมิติกลับไปสู่เมื่อกี่ปีก็จำไม่ได้แล้ว เอาเป็นว่านานเลยแหละ ถ้ามีคนถามว่านานแค่ไหนแล้ว เฉลยก็ได้ว่านานขนาดนิยายเกาหลียังไม่มา นิยายวายก็ยังไม่มี

วันนั้นเป็นวันเสาร์ ช่วงบ่ายต้น ๆ ...

เรื่องโดย 1456

ขอบคุณรูปภาพจาก Pexelsภาพปก / ภาพประกอบที่ 1 / ภาพประกอบที่ 2 / ภาพประกอบที่ 3 / ภาพประกอบที่ 4 / ภาพประกอบที่ 5 / ภาพประกอบที่ 6 / ภาพประกอบที่ 7