อื่นๆ

ดินแดนไร้นาม

คัดลอกลิงค์
คัดลอกลิงค์
แจ้งตรวจสอบ
ดินแดนไร้นาม

ดินแดนไร้นาม สถานที่ที่ทุกคนต้องการจะเข้าไปแต่กลับไร้คนหวนคืน ว่ากันว่าดินแดนนั้นมีสมบัติมากมาย บ้างก็ว่าเป็นสถานที่ของภูติผีและวิญญาณร้าย เป็นป่ากว้างที่อยู่จุดที่ลึกที่สุดของป่า และมีสัตว์มากมายอยู่ที่แห่งนั้น เพื่อป้องกันไม่ให้คนเข้าไป

' จริงหรือ? ตำนานนี้จะจริงหรือแล้วรู้ได้ยังไงว่าที่นั่นมีสมบัติ มีวิญญาณร้ายทั้ง ๆ ที่ตำนานนั้นก็บอกว่าเข้าไปแล้วไม่มีใครออกมาได้ แล้วใครกันที่เอาเรื่องนี้มาเล่าต่อ ๆ กัน แล้วในเมื่อได้ชื่อว่าดินแดนไร้นามแล้วจะมีจริงหรือ มันก็แค่เรื่องเล่าที่เอาไว้หลอกเด็กไม่ให้เข้าไปเล่นในป่าเท่านั้นแหละ ไร้สาระ ' เด็กหนุ่มคนหนึ่งคิดหลังจากได้ฟังเรื่องเล่าของดินแดนไร้นาม มันเป็นเรื่องที่ไม่มีในบันทึกเป็นเพียงเรื่องที่เล่ากันปากต่อปาก จนไม่รู้แล้วว่าเรื่องจริงของมันเป็นยังไง ดินแดนไร้นาม...มันควรจะมีชื่อสิ สถานที่อะไรกันเป็นแบบไหนกันเขาเองก็สงสัย

Advertisement

Advertisement

ท่ามกลางหมู่บ้านขนาดกลางที่ตั้งอยู่ชายป่าใหญ่ ทุกคนในหมู่บ้านมีทำอาชีพ ล่าสัตว์ ตัดฟืน ทำเกษตรกรรม เป็นหมู่บ้านที่สงบสุข เด็กหนุ่มคนหนึ่งหนึ่งนามว่า ลีโอ เขาเป็นเด็กที่ไม่ค่อยเชื่อเรื่องลึกลับ หรือเรื่องที่ไม่สามารถพิสูจน์ได้อย่างดินแดนไร้นาม แต่ก็นะเด็กอย่างเขาหากไปบอกว่ามันเป็นแค่เรื่องไร้สาระ ก็ได้โดนเพื่อนรุ่นเดียวกันเกลียดขี้หน้าแน่ ๆ เขาจึงได้แต่เถียงอยู่ในใจยามที่มีคนมาเล่าเรื่องนี้ ส่วนใหญ่เป็นพวกนักเดินทางที่ผ่านมา แต่ก็อย่างที่บอกในเมื่อไม่มีใครเคยออกมาได้ แล้วใครกันที่มาเล่าเรื่องนี้ และวันหนึ่งก็ได้มีนักเดินทางสาวคนหนึ่งเดินทางผ่านมา เธอเป็นหญิงสาวที่มีผมยาวสีแดงสด แต่งกายด้วยชุดทะมัดทะแมง มีอาวุธที่ส่วนใหญ่เป็นมีดแทนที่จะเป็นปืน บนใบหน้าของเธอมีหน้ากากที่ปิดบังดวงตาข้างหนึ่งของเธอไว้ ลีโอรู้มาจากชาวบ้านว่าเธอชื่อ อาย eye ที่แปลว่าดวงตา แปลกคนจริง ๆ คนอะไรถึงได้ใช้ชื่อนี้กันแล้วก็จริงเธอเป็นคนแปลก แปลกมาก จนลีโอรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ต้องมีอะไรที่ปิดบังเอาไว้ ถ้าถามว่าเธอแปลกยังไงนะเหรอ ก็ตอนกลางคืนเธอมักจะมองเข้าไปในป่า จ้องมันอยู่อย่างนั้นแล้วก็พูดอะไรพึมพำ ๆ เงินทองที่เธอมีก็ดูมากมาย แต่ก็ไม่เห็นว่าเธอขนของอะไรมาที่ตัวเธอนอกจากกระเป๋าใบเดียวก็ไม่มีอะไรอีก ชอบถามคนนู้นคนนี้เรื่องนั้นเรื่องนี้ ที่ได้ยินแว่ว ๆ มาคือเรื่องหมาป่าสีดำ บางครั้งเธอดูไม่เหมือนนักเดินทาง แต่เหมือนคนที่ตามหาอะไรบางอย่าง แต่คงเป็นหมาป่าตัวนั้นแหละ แต่ลีโอเขาก็สงสัยในตัวเธอมาก

Advertisement

Advertisement

จนคืนหนึ่งเขาถึงขั้นตามดูเธอ วันนี้เธอไม่ได้แค่มองป่าแล้วบ่นพึมพำเหมือนเคย แต่กลับเดินเข้าไปในป่าเลย แต่...นี่ก็ดึกมากแล้วในป่ามันอันตราย ลีโอคิดแต่ก็วิ่งตามเธอเข้าไปแบบไม่ให้เธอรู้ตัว แต่ในฝั่งหญิงสาวเธอเองก็ยกยิ้มมุมปาก เหมือนเธอรู้อยู่แล้วว่าลีโอตามเธอมา 'เด็กน้อยขี้สงสัย อันตรายอยู่ตรงหน้าเธอกลับไม่วิ่งหนีแต่วิ่งเข้าหามัน บ้าบิ่นเกินไปแล้ว' หญิงสาวนึกในใจ

ภาพโดย <a href=kitti851 จาก Pixabay" />

ลีโอเดินตามหญิงสาวมาอย่างเงียบ ๆ จนเขาก็ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ และเขาเดินมาลึกเท่าไหร่แล้ว ระหว่างที่เขาคิด จู่ ๆ หญิงสาวก็หยุดยืนอยู่นิ่ง ๆ เธอกำลังพูดอะไรบางอย่างแต่เขาไม่ได้ยิน จึงเลือกเดินเข้าไปใกล้มากขึ้น จนจับใจความได้ว่า " ทำไมต้องสังหารเขา" เขา...ใคร ในหมู่บ้านเขาก็ไม่เคยมีใครถูกฆ่านะ แล้วจู่ ๆ ก็มีร่างชายหนุ่มผมดำเดินออกมาจากความมืด พร้อมตอบเธอ "ความแค้นของข้าเจ้าไม่ต้องยุ่ง"  น้ำเสียงของเขาดูโกรธเกรี้ยวและพร้อมจะทำร้ายคนอื่นได้ตลอดเวลา " หากเป็นความแค้นของเจ้าข้าไม่ขวาง แต่จำได้หรือไม่ ว่าเจ้ารับปากอะไรข้าไว้ หรือเจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าสังหารเจ้า " หญิงสาวตวาดชายหนุ่มดังลั่น ลีโอมองเห็นชายหนุ่มคนนั้นตกใจผงะถอยหลังเล็กน้อย

Advertisement

Advertisement

" แล้วข้าควรจะทำยังไง " ชายหนุ่มถามเมื่อรู้ว่าตัวเองทำผิด ใช่เขามีความแค้นกับคนที่สังหารภรรยาของตน และเขาเองก็เกือบตาย แต่ได้หญิงสาวคนนี้ช่วยไว้ เธอรับปากจะช่วยให้เขาได้แก้แค้นแต่มีข้อแม้ว่า ชีวิตแลกชีวิต เขาจะสังหารคนผู้นั้นได้แค่คนเดียว แต่เขากลับทำผิดเผลอสังหารคนที่ไม่เกี่ยวข้องไปด้วย

" อย่างที่ข้าเคยบอกชีวิตแลกชีวิต ในเมื่อเขายังไม่ถึงเวลาของตัวเอง และเจ้าสังหารเขาก่อน เลือกเอาระหว่างเอาชีวิตเจ้าชดใช้ให้เขา หรือเจ้าจะมีชีวิตอยู่แต่ไร้ซึ่งอิสระภาพ โดนกักขังที่ดินแดน...." ดินแดนอะไร เขาได้ยินไม่ชัดเลยลีโอพยายามเข้าไปใกล้ แต่เผลอเหยียบกิ่งไม้จนเกิดเสียงดัง ทั้งสองคนมองมาที่ลีโอ หญิงสาวเพียงแค่ยิ้มเล็กน้อย แต่ชายหนุ่มกลับกระโจนมาคว้าคอเสื้อเขา ส่วนมืออีกข้างของเขาง้างขึ้นเตรียมจะตะปบลีโอ ด้วยมือที่เต็มไปด้วยกรงเล็บที่แหลมคม

" ไค แค่ชีวิตเดียวก็ทำเจ้าเสียอิสรภาพทั้งชีวิตแล้ว หากเพิ่มอีกหนึ่งจะต้องมีคนรับผิดชอบแทนเจ้าแล้วนะ " ลีโอที่หลับตารอรับความเจ็บปวดอยู่ ก็ลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงหญิงสาวพูด
" อย่ายุ่งกับลูก ๆ ข้า" ชายหนุ่มหรือไคที่หญิงสาวเรียก ปล่อยเขาแล้วหันไปเผชิญหน้ากับหญิงสาว " นั่นอยู่ที่เจ้า น้องสาวเจ้าดูแลลูกเจ้าได้ และพวกเขาจะปลอดภัย แต่ถ้าเจ้ายังทำผิดคำพูดที่ให้ไว้กับข้า ข้าไม่รับปากนะว่าเจ้าจะได้พบกับลูก ในดินแดนแห่งโซลหรือเปล่า"

" ได้ข้าจะรับโทษเอง"

" งั้นกลับไปซะ ข้าให้โอกาสเจ้าไปบอกลูกกับน้องสาวเจ้า อีกเจ็ดวันข้าจะไปหา " เมื่อหญิงสาวพูดจบชายหนุ่มก็เดินหายเข้าไปในความมืดของป่า และปรากฏเงาร่างของหมาป่าตัวใหญ่ พร้อมเสียงหอนที่ดังลั่นป่าแทน จากนั้นหญิงสาวเลยหันมาหาลีโอ ทำให้เขาผงะเล็กน้อย

ภาพโดย <a href=Allauddin Yousafzai จาก Pixabay" />

" ดินแดนแห่งโซล หรือแดนแห่งจิตวิญญาณ พวกเธอเรียกมันว่าดินแดนไร้นาม เพราะไม่อยากมีใครพูดถึงมัน เลิกสงสัยถึงมันได้แล้วเด็กน้อย รู้เพียงมันมีจริงก็พอ " หญิงสาวพูดกับลีโอ ตัวเขาเองอยากจะเดินออกจากตรงนี้ แต่ขยับไม่ได้ราวกับโดนสะกดให้อยู่กับที่ จะร้องก็ร้องไม่ออกทำให้ตอนนี้เขาหวาดกลัวกับคนที่อยู่ตรงหน้ามาก

" ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันไม่ฆ่าเธอแน่ยังไม่ใช่เวลาของเธอ " หญิงสาวพูดพร้อมยิ้มให้ลีโอ แล้วเธอก็ถอดหน้ากากที่ปิดบังดวงตาของเธออยู่ นัยตาของข้างนั้นเป็นสีน้ำเงินเข้มราวกับสีของมหาสมุทรที่ลึกที่สุด

" จงระลึกไว้ว่าดินแดนไร้นามล้วนมีอยู่จริง สิ่งที่เธอพบเห็นในวันนี้มันจะเป็นเพียงความทรงจำ  เป็นฝันตื่นหนึ่งเพียงเท่านั้น หลับตาแล้วกลับบ้านซะ แล้ววันหนึ่งเราจะได้พบกันอีก "

เช้าวันรุ่งขึ้นลีโอพบว่าตนนอนอยู่บนเตียง เมื่อคืนเขาฝันประหลาดชะมัด แต่ฝันว่าอะไรก็จำไม่ได้ สิ่งที่หลงเหลืออยู่มีเพียงแค่หญิงสาวผมแดงเท่านั้น จึงได้แต่ถอนหายใจ ช่างเถอะก็แค่ฝัน ลีโอคิดได้ดังนั้นจึงทำกิจวัตรประจำวันของตน โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าในตอนนี้ตัวเขาเอง ไม่ได้คิดว่าดินแดนไร้นามนั้นเป็นเรื่องไร้สาระอีกต่อไป

ภาพโดย <a href=Pexels จาก Pixabay" />

ด้านหญิงสาวผมแดงตอนนี้ยืนอยู่ที่ใจกลางป่า และมองไปทางหมู่บ้านที่ลีโออยู่

" ปกติไม่ใจดีขนาดนี้นะ " ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลคนหนึ่งพูดกับเธอ " หากใจดีป่านนี้เจ้าเด็กนั่นคงจำเรื่องราวได้ทั้งหมดแล้ว " ชายหนุ่มผมทองอีกคนพูด " ยังไม่ใช่เวลาของเขา ถึงเขาตายดินแดนแห่งโซลก็ไม่ต้อนรับเขาอยู่ดี " หญิงสาวตอบ

" อาย ดวงตาของเจ้าลบความทรงจำได้จริงหรือ " ชายหนุ่มผมทองถาม " ข้าไม่ได้ลบ ไม่มีใครลบความทรงจำของใครได้หรอก หรือต่อให้ทำได้ ซักวันมันก็จะกลับมา ข้าแค่ทำให้เขาคิดว่ามันเป็นแค่ความฝันเท่านั้น ไปจัดการเรื่องของพวกเจ้าเถอะ โคล เซน " หญิงสาวพูดจบชายหนุ่มทั้งสองก็เดินหายลับไปในป่า เหลือเพียงหญิงสาวที่ยืนมองอยู่ที่เดิม หญิงสาวได้เพียงยกยิ้ม และเดินหายไปตามชายหนุ่มทั้งสอง


เครดิตภาพ

  • ภาพปก : ภาพโดย Harmony Lawrence / Pixabay
  • ภาพที่ 1 : ภาพโดย kitti851 / Pixabay
  • ภาพที่ 2 :  ภาพโดย Allauddin Yousafzai / Pixabay
  • ภาพที่ 3 : ภาพโดย Pexels / Pixabay

คัดลอกลิงค์
คัดลอกลิงค์
แจ้งตรวจสอบ
นิลกาฬ
นิลกาฬ
อ่านบทความอื่นจาก นิลกาฬ

ชอบอ่านนิยายเลยอยากลองเขียนในแบบที่ตัวเองอยากเขียน อยากให้เรื่องเป็นแบบที่เราคิดบ้าง ฝากติดตามด้วยนะ

ดูโปรไฟล์

ความคิดเห็น

กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อทำการคอมเม้นต์