เปิดบทความแรกของผม ขออนุญาตพาทุกคนมาอ่านเรื่องราวประสบการณ์การใช้ชีวิตในต่างแดน ในประเทศโมซัมบิก ทวีปแอฟริกา ของอาสาสมัครตัวแทนเยาวชนคนไทยกันครับ วันนี้ขอบอกเล่าเรื่องราวของการเดินทางที่แสนประทับใจและตราตรึงอยู่ในความทรงจำครับ -ชาป้า 35 ชีวิต ผมมีโอกาสได้สัมผัสนั่งรถโดยสารท้องถิ่น จากหมู่บ้านที่ผมพักอาศัยอยู่เพื่อเดินทางไปทำธุระซื้อของในตัวเมือง ซึ่งเป็นระยะทางประมาณ 20 กิโล ใช้เวลาประมาณ 1 ชั่วโมงครึ่ง ค่าเดินทางคือ 35 เมติกัล เทียบเงินไทยประมาณ 17.5 บาท ผมเตรียมตัวเดินทางโดย "รถชาป้า" หรือ เรียกติดตลกว่า "รถมายเลิฟ" (my love ในภาษาอังกฤษ) เหตุที่เรียกชื่อนี้เนื่องจากบนรถแน่นแบบแน่นมากของผู้โดยสาร ทุกคนมีการโอบกอดใกล้ชิดกันอย่างแนบแน่น บางคนสามารถพบรักกันบนรถชาป้าได้เลย แต่ก็ต้องแล้วแต่โชคชะตาว่าจะได้แนบชิดกับใครคนไหน เพราะบนรถมีทุกเพศทุกวัย ตั้งแต่วันทารกยันคนแก่วัยชรา รถชาป้านี้ก็คือรถกระบะมีท้ายธรรมดาๆ แบบบ้านเรา แต่จำนวนคนไม่ธรรมดาเลยครับ วันนี้อัดแน่น 35 ชีวิตรวมคนขับ ผมนั่งเป็นครั้งที่ 3 แล้ว จำนวนเพื่อนร่วมทางเพิ่มขึ้นทุกครั้งในแต่ละรอบ ความพีคของการนั่งชาป้ายังไม่หมดเพียงแค่จำนวนผู้โดยสารเท่านั้น ขอบกระบะของรถจะถูกจับจอง ทุกคนนั่งขอบกระบะรถแบบเป็นเรื่องชิลๆ ปกติมาก บางคนนั่งแบบไม่จับขอบด้วย ไม่ว่ารถจะขับเร็ว โยกไปโยกมารุนแรงแค่ไหน ทุกคนก็ยังชิลๆ ย้ำอีกครั้ง ชิลมากกกก นอกเหนือจากนั้นตรงกลางยังมีคนยืนอัดแน่นกันอีกแบบแน่นมาก ตลอดระยะทางประมาณ 20 กิโลเมตร โดยใช้เวลาประมาน 1 ชั่วโมงครึ่ง ผมสังเกตุเห็นทุกคนก็ยังพูดคุย หัวเราะกันแบบสนุกสนานตลอดระยะทางการเดินทางเพื่อไปถึงจุดหมาย ส่วนตัวผมนั้นแทบไม่ต้องคิดอะไรมากเลยครับ ลำพังกลิ่นที่ตลบอบอวลที่มาเตะจมูกยังพอรับมือไหว แต่ผมขอแค่นั่งนิ่งๆ ขอพื้นที่เล็กๆ ให้ฉันเถอะ แล้วภาวนาขอให้ถึงมาเซียแบบครบ 32 ด้วยเถิด ถ้าเลือกได้ก็ขอไม่ได้เจอกันบ่อยนักเลย นิยามรถคันนี้โดยผม "รถปลากระป๋อง" ชัดๆ #บันทึกการผจญภัยตะนุน้อยในต่างแดน