ฉันจะเป็นครู

ฉันจะเป็นครู

ย้อนไป เมื่อ 20 ปีที่แล้ว ผมเป็นเด็กคนหนึ่งที่ต้องตื่นตั้งแต่ตี 4 เพื่อนำผักที่แม่เตรียมใส่ถุงไว้พร้อมกับกระปุกเงินเหรียญที่มีเงินอยู่ประมาณ 30 บาท จากนั้นผมก็จะเดินไปขอติดรถของอาเพื่อนำผักไปขายที่ตลาดเช้าในตัวอำเภอซึ่งอยู่ไม่ไกลนักจากบ้านของผม ถึงผู้คนในตลาดจะเดินขวักไขว่เสียงดังวุ่นวายขนาดไหน ก็ไม่ทำให้ผมหายง่วงได้ จนมีเผลอแอบหลับบ้าง

ภาพประกอบจาก http://oknation.nationtv.tv/blog/yamkrub/2014/09/23/entry-1

แต่พอเวลา 06.00 น.ผมก็ต้องรีบกลับบ้านเพื่อมาอาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียน และในทุก ๆ เช้าก่อนไปโรงเรียนก็จะมีอาหารสุดอร่อยของแม่ที่เตรียมไว้ให้ ซึ่งอาหารทุกอย่างล้วนแล้วแต่เป็นเมนูที่มีส่วนผสมหลักคือผักที่แม่ปลูกไว้นั้นเอง แม่ผมเตรียมห่อข้าวพร้อมกับผัดผักบุ้งที่ผมชอบให้เพื่อเป็นอาหารมื้อเที่ยงที่โรงเรียน ผมเดินออกจากบ้านเพื่อไปโรงเรียนซึ่งอยู่ไม่ห่างจากบ้านของผม เมื่อไปถึงโรงเรียนในทุกเช้าผมก็อดกลืนน้ำลายไม่ไหวเพราะเพื่อนแต่ละคนมีขนมนั่งกินล้อมวงกันอย่างมีความสุข ผมได้แต่กลืนน้ำลายแล้วเดินไปหลังตึกเพื่อดื่มน้ำจากก๊อกน้ำเพื่อคลายความหิวได้บ้าง ในช่วงพักเที่ยงของแต่ละวันในขณะที่เพื่อนๆวิ่งเล่นกันอย่างมีความสุข ผมกลับต้องนั่งจำชื่อผักที่แม่ปลูกเพื่อจะได้บอกลูกค้าถูกว่า ผักชนิดนั้นคือผักอะไร หลังเรียนสิ่งที่ผมต้องทำคือการเดินปลีกตัวออกจากเพื่อนคนอื่นที่เดินกลับบ้าน ผมเลือกเดินไปอีกหนึ่งเส้นทางคือทางไปสวนผักของแม่ เพื่อรดน้ำผักและเก็บผักเพื่อเตรียมขายในเช้าวันถัดไป เมื่อมาถึงบ้าน ผมก็จะมานั่งทำการบ้านเพื่อรอแม่ทำกับข้าวให้ทาน ถ้าวันไหนที่ทำการบ้านเสร็จเร็วหน่อย ผมก็จะเดินไปช่วยแม่ทำกับข้าวเสมอ 20.00 น. ผมต้องนอนเพราะในเช้ามืดวันถัดไป ผมมีภาระกิจที่ยิ่งใหญ่คือการนำผักที่แม่เตรียมไว้ไปขายที่ตลาดเช้า ผมทำแบบนี้มาเป็นประจำจนไม่อายที่จะพูดว่า ซื้อผักไหมครับ ผักปลอดสารครับ เป็นคำพูดที่ผมพูดจนติดปาก วันนั้นผมขายผักได้เงินกลับบ้านจำนวน 120 บาท ผมยิ้มจนหน้าบาน เมื่อกลับถึงบ้านคำพูดของแม่คือ ลูกแม่เก่งมากขายผักหมดด้วย พอแม่พูดจบ ผมก็ได้ค่าขนมจากแม่ 10 บาท ซึ่งเป็นเงินที่ผมคิดว่า มันช่างเยอะมากสำหรับเด็กคนหนึ่ง

เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป ฝากติดตามในตอนที่สองด้วยนะครับ