ไลฟ์แฮ็ก
จะเกิดอะไรขึ้น เมื่อเราไม่ได้เขียนหนังสือมาเป็นระยะเวลา 10 ปี!!
เมื่อเราอยู่ในยุคที่คอมพิวเตอร์หรือสมาร์ทโฟนมีติดบ้านหรือติดตัวกันทุกครอบครัว เมื่อเทคโนโลยีและการสื่อสารที่มีระหว่างกันและกันเป็นเรื่องที่ง่ายดายจนสามารถพูดจาหรือเจอหน้ากันได้เพียงเสี้ยววินาทีที่อยากจะทำ หากแต่ย้อนกลับไปเมื่อ 20-30 ปีก่อน ความง่ายดายและความรวดเร็วในเรื่องนี้อาจจะต้องแปรผันไปเป็นความพยายามและความอดทนในทุกเรื่องแห่งการสื่อสารถึงกันและกัน
เย็นวันหนึ่งหลังจากที่ลูกของผมได้เลิกเรียนในเวลา 15.00 น. ผมก็ได้เห็นการบ้านของเขาในเวลาเกือบจะค่ำของวันนั้น การบ้านที่เขาจะต้องท่องบทกลอนที่มีสระ ใ จำนวน 20 ตัว และต้องท่องแบบปากเปล่าให้คุณครูฟัง ด้วยเหตุที่บ้านไม่มีเครื่องพิมพ์จึงต้องอาศัยความสามารถของเด็กยุค 90 เข้าช่วยเหลือนั่นก็คือการเขียนนั่นเอง แม้จะร้างลาจากการเขียนมานานเป็น 10 ปีจากการเรียนที่มหาวิทยาลัย โจทย์ข้อนี้ก็คงไม่ไกลเกินความสามารถที่เราต้องทำเพื่อลูกอยู่แล้วละ
Advertisement
Advertisement
เริ่มต้นอย่างแรกเลยคือนั่งทำใจและเหลาดินสอเพื่อใช้ร่างตัวอักษรไปพลางๆ ในใจก็คิดรอเลยว่าเราจะเขียนได้ไหม จะเขียนยังไงดี
ครั้งดินสอพร้อมที่จะกำหนดบรรทัดโดยการตีเส้นแล้ว เราก็เริ่มลงมือเขียนกันได้
ผู้ใหญ่หาผ้าใหม่ ให้สะใภ้ใช้คล้องคอ
เขียนไปได้เพียง1บรรทัด อาการของความปวดเมื่อยของนิ้วและมือที่ใช้เขียนแสดงออกมาอย่างไม่ต้องรั้งรอ ความทรงจำในวัยเด็กแทรกซึมเข้ามาในสมองเป็นช็อตๆ เหมือนเราหมุนภาพฟิล์มผ่านแสงในโรงภาพยนต์แล้วออกมาเป็นเรื่องราว เรื่องราวที่เราต้องเขียนทุกข้อความในการบ้านตอนเด็กๆ " โจทย์ ประโยคสัญลักษณ์ วิธีทำ คำตอบ " ข้อความหรือคำที่เราต้องเขียนเป็นหน้าๆในสมุดเพราะโดนลงโทษจากคุณครู ข้อสอบที่เราต้องเขียนอธิบายถึงคำตอบที่เราจะตอบเป็นหน้าๆ สิ่งเหล่านั้นล้วนผุดเข้ามาพร้อมกับความปวดร้าวของมือเราที่ลงมือเขียนในวันนั้น แต่อารมณ์และความรู้สึกในวันนี้ไม่ใช่ความเหนื่อย ไม่ใช่ความท้อแท้ที่กลั่นออกมาเป็นน้ำตาในวันที่เรายังเด็ก แต่เป็นรอยยิ้มและความปลื้มใจที่เราผ่านสิ่งที่ขัดเกลาให้เรามีจิตใจที่มีความอดทนและพยายามในการที่จะแสดงคำตอบหรือความคิดของเราออกมาเป็นตัวหนังสือซักตัว บัดนี้ ความอดทนและพยายามเหล่านั้นได้ทำให้เราแสดงออกออกมาให้ลูก ซึ่งเป็นเด็กที่อยู่ในยุคนี้ เห็นถึงระเบียนวินัยในการเขียนและนำไปใช้ในส่วนของลูกต่อไป
ตัวอักษรแล้วตัวอักษรเล่า คำแล้วคำเล่าผ่านไปจนจบบทกลอนที่ลูกต้องสอบท่องจำได้ผ่านไป ความเมื่อยเล้าของมือที่เคยแต่กระดิกนิ้วเพื่อพิมพ์ข้อความที่ต้องการสื่อสารลงไปในสมาร์ทโฟนก็ยิ่งเริ่มทวีคูณ แต่ก็กัดฟันเขียนจนเสร็จ
Advertisement
Advertisement
จากนั้นก็รีบวางปากกาที่ต้องนำมาเขียนทับแบบร่างเพื่อป้องกันความซนของลูกโดยการลบมันทิ้งไป สายตาที่ต้องเพ่งอยู่ที่ตัวหนังสือที่บรรจงเขียนขึ้นมากับพลันเหลือบไปเห็นเด็กคนนึงนั่งมองเราอยู่ด้วยความสงสัยว่าเราเขียนอะไรอยู่บนโต๊ะของเขาตั้งนาน ด้วยความสงสัยนั้นจึงเป็นแรงดึงดูดที่จะนำเด็กคนหนึ่งเข้ามาดูสิ่งที่อยู่บนโต๊ะ
" นี่แหละลูก... คือความพยายาม ถ้าเราตั้งใจทำอะไรซักอย่าง มันจะไม่มีอะไรที่เราทำไม่ได้ " บางช่วงเวลาอาจจะมีบทพิสูจน์ในความพยายาม ความอดทนของเรา ฝึกและขัดเกลาให้เราได้เป็นคนที่ใจเย็น มีสมาธิกับทุกสิ่งที่เราลงมือทำไป ความพยายามเหล่านั้นจะผลักดันให้เกิดวินัยในวันที่เราต้องส่งการบ้านให้คุณครู หรืออาจจะส่งผลดีๆแก่คนอื่นในอีก 20-30 ปีข้างหน้าเหมือนพ่อในวันนี้ วันที่พ่อต้องมาเขียนหนังสือคัดลายมืออย่างที่พ่อเคยเขียนในวันนั้น วันที่พ่อยังเป็นเด็กเหมือนหนูในวันนี้
ตะกอนที่ใช้เวลา ถูกกวาดโกยให้ผู้คนได้พิจารณาและดูคุณค่าของมัน
ความคิดเห็น
