การใช้ชีวิตในสภาพสังคมที่เห็นแก่ตัว

หลายคนคงเถียงไม่ได้ว่าสังคมเราทุกวันนี้เป็นสังคมที่เห็นแก่ตัวมากขึ้นทุกวัน  เป็นสังคมแห่งการแย่งชิง แข่งขัน ใครดีใครได้ ใครถึงก่อนได้เปรียบ  ฉันเท่านั้นที่ต้องอยู่รอด  คนที่มีน้ำใจ กลายป็นคนโง่ให้ทุกคนกดขี่ เอาเปรียบ ในสภาพสังคมแบบนี้เราควรจะเปลี่ยนแปลงหรือเอาตัวรอดจากสังคมนี้อย่างไร

ภาพโดย StartupStockPhotos จาก Pixabay

ข้อแรก อย่ายุ่งกับใคร(ปลีกวิเวก)  ใช่เเล้ว เมื่อคนอื่นทำให้เราเห็นความแก่ตัวในตัวเขา เราก็ต้องถอยกลับมาเห็นตัวเองบ้างว่าเรากำลัง ทำดีกับคนที่ถูกต้องหรือไม่  และตัดคนไม่ที่ไม่น่าคบออกไป  บางทีอาจจะเหลือตัวเราอยู่คนเดียวเหงา ๆ หน่อย  แต่เดี๋ยวนี้โชคดี ซีรี่ย์เยอะ

ข้อสอง เฉย ๆ ไว้  นี้เป็นคำแนะนำที่ไม่ค่อยดีเท่าไร  แต่ในยุคที่ทุกคนควักปืนขึ้นมายิ่งกันง่าย ๆ แบบนี้อย่าพยายามไปช่วยเหลือใครซึ่ง ๆ หน้า เพราะเราอาจจะไม่ได้กลับบ้าน  ถ้าเกิดเหตุวิวาทขึ้นจริง ๆ ก็ขอให้หลบมุมแล้วโทรหาเจ้าหน้าที่เป็นดีที่สุด  เพราะชีวิตเรายังมีค่ากับคนที่บ้านอยู่ เพราะคงไม่มีใครอยากเป็นฮีโร่ที่เหลือแค่ชื่อนะ

เมื่อก่อนสังคมไทยเป็นสังคมที่เอื้อเฝื้อเผื่อแผ่กัน  มีเรื่องอะไรก็เจรจาไกล่เกลี่ยกัน มีอะไรก็เเบ่งปันกัน มะม่วงบ้านนี้เยอะ เอาไปแลกขนุนบ้านนู้นหน่อย  แต่ทุกวันนี้อากาศมันร้อน และบางครั้งการศึกษามันทำให้คนเริ่มคิดที่จะแสวงหากำไรจากสิ่งต่าง ๆ รอบตัวมากจนเกินไป  “เรื่องอะไรฉันจะต้องเอาไปแลก อยากได้ก็มาขอซื้อฉันซิ” ทั้ง ๆ ที่บางทีมันจะสุกคาต้นแถมตกลงไปเน่าเขตบ้านเค้าด้วยซ้ำ  อยากฝากไว้ให้ทุกคนคิดว่า เราอยากได้สังคมไทยแบบไหน...  เราอยากอยู่ในสภาพเเวดล้อมแบบไหน  เริ่มจากตัวเราเองก่อน  เมื่อเราเปลี่ยนแปลงสังคมไม่ได้  แต่เราสามารถเปลี่ยนแปลงตัวเองได้   หากเราเริ่มที่จะเกรงใจสังคม  คนรอบ ๆ ข้าง อาจจะเริ่มเกรงใจเรา หากเรายอมที่จะลง  บ้างที่ทุกอย่างอาจง่ายขึ้น  หากเราเริ่มมีน้ำใจ  เราอาจจะได้เห็นน้ำใจจากคนอื่นบ้าง เพราะแต่เดิมไทยเราตั้งต้นมาแบบนี้  ฉันหวังเสมอว่า ลึก ๆ ในใจของคนไทยเรา ไม่ได้เห็นแก่ตัวกันทุกคน ......แล้วเจอกัน

ภาพโดย klimkin จาก Pixabay