กับดักของการ ‘ให้’ สายเปย์ต้องอ่าน!

“เอ็นดูเขาเอ็นเราขาด”  สุภาษิตนี้ไม่มีอะไรผิด แต่ผมล้วงออกมาเล่าให้มันถูกกว่านี้ได้

เวลาที่คนเราจะให้อะไรกับใคร ไม่ว่าจะเป็นเงิน ความรู้ ความช่วยเหลือ อารมณ์ของผู้ให้จะต้องเป็นอารมณ์ที่เบิกบาน ปลื้มปีติ และรู้สึกภูมิใจที่ได้หยิบยื่นสิ่งดีๆ ให้กับผู้อื่น นี่แหละคือความยิ่งใหญ่อย่างที่สุดของผู้ให้ และความสุขจากการให้จะเป็นพลังสำคัญในการขับเคลื่อนชีวิตของคุณ ให้คุณได้ทำสิ่งดีๆ อีกมากมายให้กับโลกใบนี้

ทว่าการเป็นผู้ให้บางครั้งก็ติดกับดักเอาได้ง่ายๆ

เครดิตภาพ ภาพโดย PublicDomainPictures จาก Pixabay

เคยเห็นไหมครับ เวลาที่มีคนทำธุรกิจจนรวย แล้วญาติพี่น้องรุมกินโต๊ะ ทุกคนเข้ามาบอกว่าฉันเคยมีพระคุณกับแกนะ แกสบายแล้ว แกต้องช่วยฉัน แล้วคุณก็ต้องติดกับความรู้สึกผิด ถ้าไม่ให้ คือเลว คืออกตัญญู คุณจึงต้องจำใจหยิบเงิน หรือหยิบยื่นความช่วยเหลือให้เขาไปด้วยความรู้สึกหดหู่และอึดอัดคับข้อง

2. คุณให้พวกท่านทั้งหมดที่มี แล้วไม่เปย์ให้กับตัวเองเลยไม่ได้ ผมเคยเขียนเกี่ยวกับการวางเป้าหมายเอาไว้แล้ว เมื่อถึงเป้าคุณควรเปย์ตัวเอง เพื่อให้รางวัลกับการผลักดันตัวเองอย่างหนัก ถ้าคุณไม่เปย์ตัวเอง คุณก็หมดพลังที่จะไปต่ออีกเหมือนกัน ดังนั้นคุณให้พ่อแม่ทั้งหมดไม่เหลือให้ตัวคุณเลยไม่ได้

3. คุณควรกำหนดจำนวนที่แน่ชัดที่จะให้กับพ่อแม่ ส่วนตัวผม ผมกันเงิน 10% ของรายได้ใส่บัญชีหนึ่งต่างหาก พอครบเดือนก็เอาเงินในบัญชีนั้นโอนให้กับพ่อแม่ครับ เน้นว่าต้องแยกบัญชี ไม่ปนกับเงินที่คุณกินใช้ปกติ ไม่งั้นคุณเผลอใช้หมดได้ง่ายๆ แน่นอน

สำหรับป้า น้า อา สรรพญาติโกโหติกา ผมจัดเป็นคนอื่นหมดครับ สำหรับคนอื่นคุณจะให้แค่ไหนก็ได้ตราบเท่าที่คุณยังไม่สูญเสียอำนาจแห่งการตัดสินใจ แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่คุณสูญเสียอำนาจในการตัดสินใจ พูดว่า “ไม่” คำเดียวสั้นๆ ไปเลยครับ แล้วไม่ต้องรู้สึกผิด เขาจะพูดอะไรมา ให้คิดอย่างเดียวว่าเขาแค่พูดความคิดของเขาออกมาเท่านั้น มันไม่ใช่สัจธรรมหรือความจริงของโลก และคุณก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิดด้วย

ก็ขนาดรัฐธรรมนูญยังยอมรับสิทธิ์ในการแสดงความคิดเห็นเลย แล้วคุณเป็นใครจะไปห้ามไม่ให้เขาพูด เขาจะพูดอะไรมันสิทธิ์ของเขา ส่วนเราจะให้อะไรหรือไม่ มันเป็นสิทธิโดยชอบธรรมและเป็นอำนาจในการตัดสินใจของเรา

เราห้ามฝนไม่ให้ตกไม่ได้ฉันใด เราก็ห้ามความคิดและคำพูดของคนอื่นไม่ได้ฉันนั้น คนเดียวที่เราต้องระวังความคิดให้มาก ก็คือ ตัวเราเอง อย่าไปบ้าเก็บความคิดของคนอื่นมาทำร้ายตัวเองซ้ำๆ ปล่อยให้มันเป็นแค่ลมปาก ผ่านมาแล้วผ่านไป อย่าใส่ใจให้เมื่อยเลยครับ

เครดิต ภาพโดย Myriam Zilles จาก Pixabay

ผมพูดถึงผู้ให้จบไปแล้ว คราวนี้ผมจะขอพูดถึงผู้รับบ้าง ผู้รับต้องตระหนักรู้ไว้เสมอว่าการให้เป็นความกรุณาของผู้ให้ คุณไม่มีสิทธิ์เลยที่จะไปบังคับเขาว่าเขาต้องให้เพื่อศีลธรรมอันดี เขาต้องให้เพราะความกตัญญู เขาต้องให้เพราะคุณเคยทำอะไรดีๆ ให้เขา เขาจะปฏิเสธไม่ให้หรือให้น้อย ในฐานะผู้รับคุณทำได้อย่างเดียวคือคุณจะต้องเคารพในการตัดสินใจของผู้ให้ เพราะผู้ให้มีอำนาจอย่างเต็มที่ในเรื่องนี้

นานกว่าทศวรรษมาแล้วที่เกิดภัยธรรมชาติครั้งใหญ่ครั้งหนึ่ง ตอนนั้นมีคนไปขอรับบริจาคจากคนดังผู้หนึ่งเพื่อนำเงินไปช่วยเหลือผู้ประสบภัย แล้วเกิดกระแสวิจารณ์ว่าเขาให้น้อยเกินไป ผมว่ามันตลก เพราะการนั่งด่าใครสักคนไม่ทำให้เงินบริจาคมากขึ้น ถ้าคุณอยากจะช่วยจริงๆ คุณนั่นแหละที่ต้องลุกขึ้นมาระดมทุน จะเดินรับบริจาค วิ่งรับบริจาค ร้องเพลงรับบริจาค หรือเปิดสอนออนไลน์เพื่อรับบริจาคก็ได้ เพราะคุณบังคับใครในโลกนี้ให้ทำอะไรไม่ได้หรอก คนเดียวที่คุณบังคับได้ก็คือตัวคุณเอง

ถ้าคุณอยากให้โลกมันดีขึ้น ต้องหยุดบ่นก่นด่า แล้วออกไปทำซะ อย่างน้อยก็ในบริบทที่คุณทำได้

ไม่ใช่ว่าผมบอกให้คุณออกไปทำให้โลกดีขึ้น แล้วผมไม่ทำอะไรเลยนะ ผมเองก็กำลังลงมือทำอยู่นี่

เวลาที่คุณรำคาญใจกับคนที่บีบบังคับให้คุณหยิบยื่นเงินหรือความช่วยเหลือให้กับเขา เวลาที่คุณห่อเหี่ยวเพราะการให้ หรือไม่พอใจกับคนที่บริจาคให้กับสังคมน้อยเกินไป คุณเลือกบ่นหรือด่าออกโซเชียล ใช่ไหมล่ะครับ แต่ผมไม่บ่น สิ่งที่ผมทำก็คือ ผมออกมาชี้บอกให้ผู้คนตระหนักรู้ถึงอำนาจของผู้ให้และหน้าที่ของผู้รับในการเคารพอำนาจนั้น ไม่ใช่เพื่อตัวผมเอง แต่เพื่อโลกใบนี้

ผมเขียนบทความนี้ เพื่อที่จะเปลี่ยนโลก ถ้าคุณเอาด้วยกับผม แชร์บทความนี้ออกไปเลยครับ

ทัพสหพนธ์ คนที่มาเพื่อ ‘ให้’

เคดิตภาพ ภาพโดย Dean Moriarty จาก Pixabay

-------------

เครดิตภาพปก ภาพโดย Gerd Altmann จาก Pixabay