กว่าจะมาเป็นทาสแมว

มาๆๆๆๆ มาทางนี้เราจะเล่าให้ฟังว่ากว่าที่เราจะมาเป็นทาสเจ้าตัวก้อนขนนี่ มันเกิดขึ้นได้ยังไง พร้อมกันยังเอ่ยยยยยยย……..
บอกเลยว่าก่อนหน้านี้เราเป็นคนที่ไม่ชอบสัตว์เลย ไม่ชอบสัตว์ทุกชนิดอ่ะ แบบเห็นแล้วต้องเดินหนีไปเลยงี้ เจอกันคือไม่ถูกกันเลย ไม่ว่าจะเป็นสัตว์เลี้ยงของเพื่อน ของญาติ หรือของใครก็ตาม เธอต้องเอาพวกมันออกไปให้ไกลชั้นเลยนะ ประมาณนี้เลย แต่พอมาวันนึง วันที่ทำให้เราอยากจะร้องไห้ให้ดังไปถึงดาวอังคารก็เกิดขึ้นจนได้ มันเกิดขึ้นกับอิฉันค่ะคุณผู้โชมมมม มันเกิดขึ้นกับคนเกลียดสัตว์คนนี้ (อยากจะบ้าตาย) วันนั้นเราไปเยี่ยมคนรู้จักของแม่ ที่โรงพยาบาลรัฐแห่งหนึ่งในประเทศไทยนี่แหละ ตอนไปเยี่ยมเค้าก็ไม่มีอะไรหรอก ปกติดีทุกอย่าง แต่ปัญหาระดับโลกสำหรับอิฉันมันเกิดขึ้นตอนขากลับนี่แหละ “แง๊วววววว…..” เสียงนี้มันดังขึ้นมาตอนเรากำลังลงบันได เรา; มัม เสียงเด็กหรอ ใครเอาเด็กมาทิ้งไว้ตรงบันได้เนี่ย มั๊ม; จะบ้าหรอ นั่นมันเสียงแมว ลูกแมว ยูโนว์ เรา; มัม เราไปลงลิฟต์กันมั้ย ไอไม่โอเคอ่ะ พลีสสสสส มัม; โนค่ะ นี่อีกไม่กี่ขั้นก็จะสุดขั้นบันไดอยู่แล้ว ยูจะเดินกลับขึ้นไปเพื่ออะไร เรา; >¿< “แง๊ววววววววว” มันมาอีกแล้ววววว เสียงมรณะ เสียงยมทูตสำหรับอิช้านนนนน มัม; อ้าว เดินลงมาสิ ยูจะค้างทำเอ๋ออะไรเนี่ย ลงมาค่ะลูกขา จะกลัวอะไรนักหนากะอีแค่ลูกแมว เรา; (คิดในใจ) ใช่สิ มัมไม่เคยโดนปีศาจขนตบจนหน้าเกือบแหกเหมือนเค้านี่ 😭 ขานี่ก็นะ จะสั่นไปไหน แค่จะไปเจอปีศาจขนเอ๊งงงงง มัม; หนูลงมาดูน้องสิ น่ารักมากเลย อ้วนมาก 😮 มัมเราแลดูเอ็นดูเจ้าปีศาจขนตัวนั้นมากๆ ในขณะที่เราฉี่กำลังจะไหลเพราะกลัว มัมเราอุ้มเจ้าก้อนขนตัวนั้นไปวางไว้ที่เตียงผู้ป่วย ที่เรียงแถวอยู่ใกล้ๆทางเดิน อยู่ก็มีเวรเปลคนนึงเดินมาโวยวายใส่มัมของเรา เวรเปล; คุณครับๆๆๆ อย่าเอาแมวไปวางบนเตียง มันสกปรก เรา; ห๊ะ อะไรคือสกปรก เราไม่เห็นจะมีตรงไหนของเจ้าก้อนขนตัวนั้นเปื้อนสักนิด เวรเปล; ยังไงก็วางไม่ได้ ถ้าอยากอุ้มมากนั๊กก็เอากลับไปอุ้มที่บ้านเลยไป๊ ถ้าไม่เอาไป เดี๋ยวกรูแตะมันตายคาตี*แน่  (ขึ้นเสียงใส่เราหน้าดำหน้าแดงเลย) เรา; นี่อ่ะหรอคนที่ทำงานช่วยคน ถถถถ ขยะดีๆนี่เอง มัมคะ ลูกจะเอาไอ้ตัวขนๆนั่นกลับบ้านค่ะ มัม; 😳😳😳😳😳😳😳 (ช็อคซีนีม่าไปแล้ว) เดี๋ยวๆๆๆ ยูกลัวไม่ใช่หรอลูก แล้วทำไมถึงจะเอาเค้าไปเลี้ยงล่ะ เรา; ใช่ค่ะกลัว แต่กลัวเจ้าตัวขนๆนี่ตายเพราะเหี้*มากกว่า เวรเปล; 🤨🤨🤨🤨🤨 ทำหน้าเหมือนจะตายขึ้นมาทันทีเลย มัม; อ่ะๆๆๆ เอาก็เอา เดี๋ยวมัมอุ้มเอง ลูกข้บรถละกัน เรา;โอเคค่ะ มัมพาเจ้าตัวขนนั่นไปนั่งเบาะหลังนะ ห้ามปล่อยด้วย ห้ามให้มันร้องเด็ดขาดนะมัม ลูกกลัว 😥😥😥😥😥😥 มัม; จะพยายามนะ แล้ววันนั้นเราก็พาไอ้เต้าก้อนขนตัวนั้นกลับมาบ้าน พร้อมกับความตกตลึงของญาติพี่น้อง แหะๆ ไม่มีใครคิดว่าคนที่กลัวปีศาจขนสุดชีวิตแบบเรา จะกล้าลงทุนไปด่ากับคนอื่น ไม่พอยังเป็นคนเอ่ยปากเอากลัวมาเลี้ยงเองที่บ้านอีก 😅😅😅😅
สำหรับคนอื่นเราไม่รู้นะว่าจะเปลี่ยนไปเป็นแบบเราได้ไหม แต่บางทีถ้าม้นเข้าตาจน หรือสถานการณ์บังคับแบบเรา คนที่เค้าเกลียดและกลัวสัตส์เค้าจะเลือกทำแบบไหน ระหว่างปล่อยให้ตาย กับเก็บเอามาอุ้มชูดูแลเหมือนเป็นลูกตัวเอง แต่เราก็ยังอยากให้ทุกคนเปืดใจนะ ตั้งแต่เรามีเจ้าก้อนขนตัวนี้มาอยู่ด้วย เราไม่เลยเหงาเลยสักวันเดียว เค้าเป็นเพื่อนที่ดีมากกกกก ดีจนอยากจะโยนออกไปอยู่นอกโลกเลยค่ะ// 🤪🤪🤪🤪🤪🤪🤪