ถ้าพูดถึงข่าวดังช่วงนี้สำหรับวงการบันเทิง หนึ่งในข่าวนั้นคือ ข่าวการปิดตัวลงของโรงหนังที่สแตนอโลนโรงสุดท้ายของกรุงเทพ หรือโรงหนังสกาล่า โรงหนังรุ่นเก่าที่ฉายภาพยนต์มานับไม่ถ้วน โรงหนังสกาล่าเริ่มเปิดให้บริการในปีพุทธศักราชสองพันห้าร้อยสิบสอง เวลาล่วงเลยผ่านมากว่าห้าทศวรรษ โรงหนังแห่งนี้ยังคงความเป็นเอกลักษณ์ทั้งตัวอาคารที่ออกแบบมาได้อย่างงดงาม โคมไฟระย้ารูปหยดน้ำแข็งห้าชั้น บวกกับบันไดที่ต้องเดินขึ้นไปเพื่อชมความบันเทิง นอกจากตัวอาคารที่เป็นตึกเก่าสวยงามแล้ว ยังมีแสงไฟนีออนจากตู้แสดงภาพโปสเตอร์ของภาพยนต์สีสะท้อนแสงดึงดูดสายตาผู้ที่เดินผ่าน พนักงานรุ่นเก๋าที่บ่งบอกว่าอยู่ในเจนเนอร์ชั่นรุ่นเบบี้บูม กับยูนิฟอร์มสีสุภาพชุดเดิมมายืนให้บริการ ทั้งจุดขายตั๋วหนังและตรงประตูทางเข้าโรงหนัง ตั๋วหนังคงความเป็นเอกลักษณ์โดยใช้กระดาษบางๆที่ขนาดเท่ากันสองด้านเพื่อฉีกแบ่งครึ่งและเดินเข้าโรงหนังแบบเดิมไม่เคยเปลี่ยน จากคำบอกเล่าของคนรุ่นแม่ แม่เล่าว่าห้าสิบปีที่แล้วตั๋วหนังของโรงหนังแห่งนี้ราคาใบละสิบบาท ถ้าเทียบกับโรงหนังอื่นๆ ที่มีค่าตั๋วแถวหลังราคาเจ็ดบาท แถวหน้าราคาห้าบาท และหากเทียบกับก๋วยเตียวที่ชามละห้าบาทแล้วถือว่าค่าตั๋วแพงโข คนจะเสพศิลป์ดูหนังหรือนัดเดตได้ต้องใช้เงินพอควร แต่พอเรามองย้อนกลับไปแล้ว เรากลับชอบมาดูหนังที่แห่งนี้มากกว่าโรงหนังที่ตั้งขึ้นตามห้างสรรพสินค้า อาจจะด้วยเรื่องของภาพยนต์ที่นำมาฉายที่เป็นหนังนอกกระแส หรือในเรื่องของราคาค่าตั๋วที่ถูกกว่าโรงหนังอื่นๆ ความเป็นเอกลักษณ์ของตัวอาคารที่นับวันอาคารเก่าๆก็เริ่มลดหายไปความสะดวกสบายของสถานที่ที่เดินขึ้นไปหนึ่งชั้นก็ถึงโรงหนังและสามารถซื้อตั๋วเพื่อเข้าชมได้เลย รวมถึงได้เห็นหน้าพนักงานคนเดิมๆที่ให้บริการกันอย่างขยันขันแข็ง ซึ่งบ่งบอกถึงการเลี้ยงดูพนักงานในองค์กรแบบ "ตายเผายัง(young)เลี้ยง" ในวันที่โรงหนังสกาล่าประกาศปิดตัวลง นำมาซึ่งความรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก ภาพจำของสถานที่แห่งนี้คงอยู่ในความทรงจำของใครหลายๆคนไปอีกนาน ฉันคงหวนคิดถึงบันไดแห่งความสุข ที่เราต้องก้าวเดินขึ้นไปทุกครั้งอย่างเต็มใจเพื่อชมภาพยนต์ ฉันเชื่อว่า ณ ที่แห่งนี้ จะประทับอยู่ในความทรงจำของใครหลายๆคน สถานที่ที่มอบความสุข เสียงหัวเราะและรอยน้ำตาให้กับผู้ชมภาพยนต์และจะเป็นอีกหนึ่งตำนานที่ถูกเล่าขานให้คนรุ่นต่อๆไปว่า ณ ที่แห่งนี้เคยเป็นโรงหนังเก่าที่คลาสิคที่สุดในยุคหนึ่งเลย กู้ดบายสกาล่า หนึ่งในความทรงจำดีดีที่ใครหลายๆคนอยากเก็บไว้ ไม่ว่าจะเป็นทูเดย์ หรือคัมมิ่งซูน"ภาพถ่ายโดยนักเขียน"