3 เรื่องราวจากประสบการณ์ขนหัวลุกจริง

เรื่องเล่าต่อไปนี้ เป็นเรื่องที่เคยได้ยินได้ฟังผ่านคำบอกเล่าจากคนรอบข้าง อาจมีการใช้ถ้อยคำสำนวนเพื่อการอ่านที่ได้อรรถรสเพิ่มขึ้น โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

ขอขอบคุณภาพจาก : https://wallpaperaccess.com/smoke

เขาคือใคร?

เรื่องนี้เป็นเรื่องของลูกพี่ลูกน้องของฉันเอง เขามีอายุมากกว่าฉันถึง 1 รอบปีนักษัตร พี่ของฉันได้แชร์ประสบการณ์ตอนที่ตนเองอยู่ในช่วงทำงานโรงงาน

ที่โรงงานนั้น จะมีชั้นวางของตั้งเรียงแถวติดๆกัน ลักษณะเหมือนกับชั้นวางของบนห้างสรรพสินค้าทั่วไป ช่วงนั้นเป็นช่วงเวลาว่างพอดี (หรืออาจจะกำลังอู้อยู่) กลุ่มเพื่อนสาวก็จับกลุ่มนั่งเมาท์กันตามประสา ทั้งโกดังไม่เหลือใครอยู่เลยนอกจากพวกเธอ แต่แล้วก็กลับได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคน กำลังก้าวเดินอยู่แถวช่องถัดไป จากที่เขานั่งกันอยู่ ทุกคนเงียบพร้อมกัน พลางมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ระหว่างพื้นกับชั้นแรกที่วางของนั้นมีช่องว่างเล็กๆอยู่ ทุกคนเห็นเงาที่ค่อยๆเยื้องย่างช้าๆตามทางเดิน มีหนึ่งคนในกลุ่ม ตัดสินใจก้มมองลอดช่องลงไป แล้วก็ได้เห็นกับรองเท้าผ้าใบสีขาวเก่าๆ บ่งบอกว่าเป็นพนักงานของที่นี่แน่นอน แต่ละคนอึดอัดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมาก จนพร้อมใจกันลุกขึ้นเพื่อที่จะพิสูจน์ความจริงด้วยการไปดูให้เห็นกับตา ทุกคนค่อยๆเดินไปจนสุดปลายทาง คนใจกล้าที่สุดในกลุ่มชะโงกหน้าออกไปมองหาต้นเหตุที่ทำให้พวกเขาต้องทำท่าทางลับๆล่อๆเช่นนี้ แล้วก็พบกับ...ความว่างเปล่า!…ไม่มีแม้กระทั่งเงาของสิ่งมีชีวิตเลย หลังจากเห็นว่าตรงหน้าคือความว่างเปล่า วงก็แตกกระจายไปคนละทิศละทาง และจนทุกวันนี้ก็ยังหาสาเหตุและที่มาของฝีเท้าปริศนานั้นมันไม่ได้

นั่นเงาอะไร

มาถึงเรื่องสุดท้ายกันแล้ว เรื่องนี้ฉันได้ประสบพบเจอกับตัวเอง และที่สำคัญคือในบ้านของตัวเองอีกด้วย…วันนั้นเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ฉันอยู่กับแม่สองคน พ่อออกไปทำงานตั้งแต่เช้าตรู่ ฉันได้เปิดคอมพิวเตอร์เพื่อเล่นเกมคลายเครียดกับแม่ เล่นกันอยู่สักพักก็เริ่มปวดปัสสาวะ (ฉี่) จึงลุกไปเข้าห้องน้ำในห้องครัว ปกติจะไม่ค่อยชอบปิดประตูห้องน้ำเวลาไม่มีใครมาเห็นอยู่แล้ว ก็เปิดทิ้งเอาไว้แบบนั้น ระหว่างทำธุระนั้น หางตาของฉันเห็นเงาสีดำแวบผ่านประตูห้องน้ำไป ในใจคิดว่าต้องเป็นแม่แน่ๆ เพราะแม่น่าจะกำลังแช่ผ้าอยู่ อาจจะออกมาเอาไปตาก…ว่าแต่ทำไมถึงไม่มีเสียงเปิดประตูหลังบ้านเลยล่ะ? ฉันเอะใจมาก จนรีบทำธุระตรงนั้นให้เสร็จแล้วออกไปดูให้แน่ใจ ฉันเห็นแม่ยังคงนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ที่เดิม

“แม่ เมื่อกี้ได้ไปหลังบ้านรึเปล่า?”

“เปล่านะ ก็นั่งอยู่ตรงนี้ตลอด”

“ไม่ได้ออกไปเอาผ้าเหรอ”

“ตากเสร็จตั้งนานแล้ว”

“…”

ฉันได้แต่อึ้งอยู่คนเดียว พยายามหลอกตัวเองว่าอาจจะตาฝาดไป แต่ในใจก็ค้านว่าฉันเห็นเหมือนคนเดินผ่านไปจริงๆ มันเป็นประสบการณ์ที่ทำให้ฉันจะไม่มีวันเปิดประตูห้องน้ำไว้อีกเลยตลอดไป…