1 เตรียมตัวไปใช้ชีวิตในอเมริกา ในช่วงcovid-19

เอาจริง ๆ ไม่รู้จะเริ่มยังไง... ตัดสินใจแน่ ๆ หรือยัง ไปไม่ไป อยู่ไทยทำอะไรดี น่าเบื่อจัง หลายอย่างมากมายวนเวียนในหัว ... แล้วยังไงไม่รู้สิแต่ฉันก็อยู่ที่นี่แล้ว แมสซาชูเสจ ประเทศสหรัฐอเมริกา

ฉันมาที่นี่เดือนตุลาคม 2563 การออกนอกประเทศช่วงนี้ ต้องมีการเตรียมตัวหลายอย่าง อย่างแรกคงเป็นเตรียมใจหากโดนปฏิเสธเข้าประเทศ เนื่องจากสถานการณ์โควิด19 ใครที่ไหนจะมาเที่ยวอเมริกา ไม่สนุกแน่หากต้องนั่งเครื่องบินกลับใช้เวลาบิน 24 ชม. บินมา 24 ชม. บินกลับอีก และไม่รู้ว่าเที่ยวบินจะมีเมื่อไหร่ คงต้องถูกแขวนในสนามบิน หรือยังไงก็ไม่รู้ แต่ก็พยายามหาข้อมูลดู บางคนก็ผ่านเข้าได้ บางคนก็ไม่ผ่านแต่ไม่บอกอะไร ก็ใช่หล่ะใครจะมีอารมณ์มาเขียนบอกหล่ะ ตัดสินใจแล้วถ้าไม่ลองไม่รู้ เตรียมอุปกรณ์ให้พร้อม หน้ากากอนามัย เจลล้างมือ และหลีกเลี่ยงการสัมผัส เงินสดติดตัวเผื่อต้องนอนสนามบิน

การตรวจไม่ยุ่งยาก แค่ขับรถไป drive thru เท่านั้น แต่ขอบอกว่านี่เป็นการตรวจครั้งแรก เจ็บมาก คือ พยาบาล จะสอดอุปกรณ์ (แท่งเก็บตัวอย่างเชื้อ) เข้าทางจมูกทั้งสองข้าง โดยแทงทีละข้าง แทงให้ลึกถึงโพรงจมูกด้านในเก็บเนื้อเยื่อไปเข้าแล็บ ทั้งแสบทั้งเคืองจนน้ำตาไหล ฉันได้ถามคุณหมอแล้วได้ความว่า ต้องแทงมิดด้ามอุปกรณ์ และอุปกรณ์จะโค้งงอไปตามโพรงจมูกของเรา เพื่อเก็บเนื้อเยื่อส่วนนั้นออกมา บอกได้เลยว่าเจ็บจนน้ำตาไหล ไม่เอาอีกแล้ว ยังบ่นด้วยว่า พยาบาลโกรธเกลียดอะไรฉันหรือเปล่า เจ็บมากจริง ๆ ทั้งเจ็บ ทั้งแสบ แต่ก็ต้องอดทนและผ่านไปให้ได้ ผลที่ได้คือ negative คือไม่มีเชื้อคะ เก็บเอกสารไว้ ตีสี่ไปสนามบิน... Let's go to America

....ไปครั้งนี้อยู่นานหน่อยดีกว่า ไม่อยากกลับมาต้องแทงจมูกอีก หมอบอกว่าขากลับต้องแทงที่สนามบิน 1 รอบ และ กักตัว 14 วัน ภายใน 7 วันแทงอีกรอบ และก่อนออกก็อีกรอบ ... ไม่ไหวนะคะ บางคนบอกว่าเมืองไทยแทงเจ็บด้วย อันนี้ไม่เคยโดนที่ประเทศอื่นนะคะ เพียงแค่เค้าเล่ามา...

ที่เคาน์เตอร์เช็กอิน สนามบินสุวรรณภูมิ ต่างไปจากที่เคยเป็นมา เงียบเหงา คนน้อยมาก แน่หล่ะช่วงนี้ใครที่ไหนเค้าบินกัน สายการบินไม่ได้ตรวจเอกสารอะไรมากมาย fit to fly ที่เตรียมมาก็ไม่ได้ขอดู ฉันผ่านการเช็กอินมาอย่างรวดเร็ว และเข้ามาภายในอาคารผู้โดยสาร หวังว่าจะไปใช้บริการ king power lounge แต่ต้องผิดหวังเพราะไม่เปิดบริการ ดีที่มีบัตร citi bank เลยเข้าไปใช้บริการ lounge ของเค้าได้ นั่งหย่อนใจสักพักแล้วไปที่ gate สุวรรณภูมิวันนี้เหงามาก ผิดจากอดีตที่นักท่องเที่ยวมากมายเดินหนาแน่น ร้านค้าในอาคารปิดบริการ ก็ไม่น่าแปลกใจสำหรับสถานการณ์เช่นนี้

ได้เวลาเรียกขึ้นเครื่องแล้ว ผู้โดยสารทยอยเดินขึ้นเครื่อง และนั่งประจำที่ ใช้เวลาน้อยมาก เท่าที่มองด้วยสายตาคาดว่ามีผู้โดยสารไม่เกิน 20 คน สำหรับเที่ยวบิน กรุงเทพฯ - นาริตะ

ยาฮู้.... ตีตั๋วนอน สบายกว่า first class นอนยาว 180 องศา 4 ที่นั่งแถวกลางเป็นที่นอนของฉัน นี่คืออีกหนึ่ง once in the life time ก็ว่าได้ 6 ชม. เรามาถึงนาริตะ ... โอ้ว แม่เจ้า ผีหลอก ไม่มีคนเลย ร้านค้าปิดหมด ไม่มีอะไรกิน ไม่มีน้ำกิน ไม่มีขนมกิน ตู้หยอดเหรียญรับเฉพาะเงินเยน ที่มีติดตัวมาก็ได้แค่ขนม 1 ชิ้น อยากได้น้ำก็ดันไม่พอ ทีแรกคิดว่าใช้ credit card ได้ ก็ต้องจบไปเพราะเครื่องไม่รับ ต้องอดทนเท่านั้น 2 ชม . เครื่องต่อไปอเมริกาเรียกขึ้นเครื่อง

จากสนามบินนาริตะ ประเทศญี่ปุ่นถึงอเมริกาใช้เวลา 15 ชม. เที่ยวบินนี้คนน้อยกว่าขามาจากกรุงเทพฯ - นาริตะ ผู้โดยสารประมาณ 8 คน รวมลูกเรือและนักบินไม่น่าเกิน 25 คน เหงา ๆ แต่สบายมาก นอนยาว 180 องศา หลับเอาแรงเมื่อถึงอเมริกาต้องเจออะไรบ้างยังไม่รู้

สายการบินญี่ปุ่น ก็ต้องเสิร์ฟอาหารญี่ปุ่น อยากได้ราเมนร้อน ๆ จัง

อีกประมาณหนึ่งชั่วโมงก่อนเครื่องลง น้องแอร์เอาเอกสารมาให้กรอก เพื่อแสดงว่าเรานำสิ่งของใดเข้าประเทศบ้าง มีเงินมาเท่าไหร่ ส่วนเอกสารแสดงที่พักอาศัย เหตุผลการเข้าประเทศ ตอนนี้ใช้เป็นระบบคอมพิวเตอร์ เราต้องเสียบพาสปอร์ตที่แสดงหน้าเราเข้าไปในเครื่อง และตอบคำถามให้ครบ เมื่อทำรายการสมบูรณ์ให้ไปเข้าแถวเพื่อรอพบเจ้าหน้าที่ สอบถามตามที่เจ้าหน้าที่เห็นสมควร และพิมพ์นิ้วมือ 10 นิ้ว

คำถามที่มักถาม คือ ... มาอเมริกาทำไม, ทำอาชีพอะไร, มากี่วัน, พักที่ไหนอย่างไร, มีญาติพี่น้องเพื่อนในอเมริกาไหม, มีเงินมาเท่าไหร่, มีพืชผัก เนื้อสัตว์มาหรือเปล่า ... ทั้งนี้คำถามจะขยายต่อหรือไม่ ขึ้นกับคำตอบเราและความพอใจของเจ้าหน้าที่ เราก็ตอบคำถามไปตามความจริง และแสดงเจตนาให้เห็นว่าเราไม่ได้มีความต้องการพักอาศัย หรือทำมาหากินในประเทศอเมริกาเป็นการถาวร

เมื่อผ่านการสัมภาษณ์ และเจ้าหน้าที่จะเป็นคนกำหนดให้ ว่าเราจะอยู่ได้ในอเมริกานานเท่าไหร่ บางคน 30 วัน บางคน 6 เดือน ขึ้นอยู่กับการพิจารณาของเจ้าหน้าที่ และเมื่อผ่านเรียบร้อยเราก็ไปที่สายพานเพื่อรับกระเป๋า  และออกทางออก บางคนอาจโดนขอเรียกแสกนกระเป๋า หรือขอเปิดดูสิ่งของภายในกระเป๋า อเมริกาห้ามนำเข้า ผัก ผลไม้ เมล็ดพันธุ์พืช เนื้อหมู เนื้อสัตว์ เด็ดขาด หมูหยอง หมูแผ่นก็ไม่ได้นะคะ แต่พวกน้ำพริก กะปิ ปลาร้า เครื่องแกง เอาเข้ามาได้ค่ะ ถ้าเค้าถามก็ตอบเค้าดี ๆ ละกันว่าคืออะไร ส่วนใหญ่เมืองที่มีคนเอเชีย หรือ คนไทยอาศัยเยอะๆ เจ้าหน้าที่ส่วนใหญ่รู้จักของพวกนี้ดีคะ จากประสบการณ์ เคยนำมะม่วงเขียวเสวยมาก็ผ่านมาได้ค่ะ  คือเราผ่าเอาเม็ดออกก่อนแล้วใส่ถุง zip lock ใส่เป้มาเลย แบบว่าคนที่นี่อยากกินมาก ก็ยอมแบกมาให้ เพราะมะม่วงที่นี่เป็นมะม่วงแม็กซิกัน รสชาติต่างจากมะม่วงบ้านเรา แต่ก็พอแก้อยากได้ถ้ากินกับน้ำปลาหวาน แต่จะหาหวานมันกรอบแบบเขียวเสวยหายากมากค่ะ หรือถ้าได้ไปตลาดเอเชีย อาจมีหลง ๆ มาบ้าง ดำ ๆ เหี่ยว ๆ ขายลูกละ 3-5$ แพงมากค่ะ

การเดินทางเข้าที่พัก ตอนนี้สะดวกสบายกว่าเมื่อหลายปีก่อนมาก เมื่อก่อนถ้ามาถึงอาจให้ญาติมารับ หรือเรียกแท็กซี่สนามบิน หรือเรียก ลีมูซีน ปัจจุบันมีแค่สมาร์ทโฟนเครื่องเดียว ไปได้ทุกที่ และมีหลายบริษัทให้บริการ เพียงเราโหลดแอปพลิเคชันไว้ บริษัทที่นิยมใช้กันในอเมริกา ก็เช่น Lift (สีชมพู), UBER เมื่อเราเข้าไปในแอปเลือกจุดหมายปลายทาง ใส่ที่อยู่ที่เราจะไป ใส่จำนวนผู้โดยสาร สัมภาระ เลือกขนาดรถ ระบบจะประเมินราคามาเพื่อเราชำระเงินโดยชำระผ่านบัตรเครดิต บัตรทราเวลการ์ด หรือ บัตรเดบิต เป็นเงิน USD จากนั้นเราต้องเดินไปที่จุดที่สนามบินกำหนดให้ขึ้น โดยเดินไปตามป้าย หรือสอบถามเจ้าหน้าที่ หรือโทรหาคนขับรถโดยตรง กรณีที่ไม่มาตามกำหนดเวลา รายการจองจะถูกยกเลิก และเสียค่าธรรมเนียมประมาณ 5$ โดยชาร์จเข้าที่บัตรเราโดยตรง อย่าลืมให้ทิปคนขับนะคะ ตามธรรมเนียมที่อเมริกาการรับบริการจากใคร ผู้ได้รับบริการควรให้ทิป ไม่ได้มีกฎตายตัวว่าเท่าไร ใช่ค่ะการให้ขึ้นกับความพอใจ แต่อย่างน้อยควรเริ่มที่ 10% ที่เรานั่งมา ประมาณ 35$ เราให้ทิปไป 15$ เพราะเราเลือกรถเล็ก sedan แต่รถที่มารับดันเป็น SUV คนขับก็แอบเหน็บ ๆ เล็ก ๆ ว่าทำไมเลือกรถเล็ก กระเป๋าตั้ง 6 ใบ (เขิน ๆ เล็ก ๆ เพราะความงกค่ะ รถเล็กถูกกว่าตั้ง 20$ ถ้าเลือกรถใหญ่ประมาณราคา 68$ แหน่ะ ในขณะที่รถเล็ก 35$ เอง เป็นทริค เล็ก ๆ) พอมาถึงพี่คนขับเค้าช่วยยกกระเป๋าลงให้ด้วยเหมือนจะรีบ ๆ ให้ลงไปให้เสร็จ ๆ จะไปต่อที่อื่นละ เราเลยแอบเกรงใจต้องให้ทิปเงินสดไป 15$ ที่นี่ถ้าทิปเงินสด ผู้ให้บริการจะได้รับเต็ม ๆ ไม่โดนหักเปอร์เซ็น จริง ๆ เราสามารถเลือกได้ว่าทิปหักจากบัตรเครดิต หรือ ให้ทิปเงินสด แล้วแต่เรา

ช่วงโควิดแบบนี้ แท็กซี่จะมีม่านพลาสติกกั้นระหว่างคนขับกับผู้โดยสาร เพื่อความปลอดภัย และเราต้องใส่หน้ากากตลอดเวลา

ขนของเข้าบ้านแล้วรีบอาบน้ำ สระผมให้สะอาด ต้มมาม่าคัพสักถ้วย เรามาถึงสองทุ่มที่อเมริกา ก็น่าจะแปดโมงเช้าเมืองไทย นั่งพักสักพักแล้วเข้านอน ควรนอนให้ตรงตามเวลาที่ชาวบ้านชาวเมืองเค้านอนกัน และพยายามฝืนไม่นอนกลางวัน หากิจกรรมทำ เช่น ไปชอปปิง เดินเที่ยวให้เหนื่อยกลับบ้านเย็น ๆ ค่ำ ๆ จะได้หลับ อันนี้เป็นเทคนิคที่เราหลีกเลี่ยงอาการเจ็ทแลค แต่ช่วงแรก ๆ จะตื่นเช้ามากอยู่ ๆ ไปสักอาทิตย์ ก็สายตามนิสัยเดิม เราใช้เทคนิคนี้ซึ่งก็พอใช้ได้นะ แต่คนอื่นอาจใช้วิธีต่างกันไป

วันนี้เท่านี้ก่อนนะ เป็นการเล่าถึงการเดินทางจากไทยมาอเมริกาในช่วงโควิด ไว้จะมาเล่าการใช้ชีวิตในอเมริกาต่อนะคะ

เปิดประสบการณ์ความบันเทิงที่หลากหลายสุดปัง บน App TrueID โหลดเลย ฟรี !