หากมีใครสักคนตั้งคำถามกับเราว่า"เป็นลูกคนเดียวเหงาไหม" แน่นอนว่าเรามีคำตอบผุดขึ้นมาในหัวทันทีแบบไม่ต้องผ่านกระบวนการคิดใดๆเลยว่า"เหงามาก" ขอสารภาพตรงๆเลยว่าเราแอบอิจฉาคนที่มีพี่น้องมาโดยตลอด เพราะเราอยากมีเพื่อนเล่นขายขนมครกด้วยกันตอนเด็ก อยากมีเพื่อนวิ่งไล่จับด้วยกันทุกวัน จนกระทั่งวันหนึ่ง เราเจอสิ่งมีชีวิตก้อนกลมๆสีขาวนวลตัวหนึ่งนอนขดอยู่บนกำแพงรั้วบ้านข้างๆ มันส่งเสียงร้อง"เหมียว"ออกมาเบาๆ มือของเรารีบคว้าขนมแมวมาอย่างไวและตัวก็พุ่งตรงไปหาเจ้าของเสียงนั้นอย่างรวดเร็วตามสัญชาติของทาสแมว และตอนนั้นเองที่เราได้รู้จักกับ "เพื่อนตัวใหม่"เพื่อนของเราตัวนี้ชื่อว่า"ทองก้อน" เจ้าของบ้านข้างๆเป็นคนตั้งชื่อให้ เป็นแมวเพศเมีย ตัวสีขาวนวล มันถูกทิ้งไว้ บ้านข้างๆเลยเก็บมาเลี้ยง ช่วงแรกๆมันค่อนข้างกลัวเรา ไม่ค่อยกล้าเข้ามาหา แต่ด้วยความมหัศจรรย์ของขนมแมวเลีย...ไม่นานเราก็สนิทกันมาก :)มันซนมากๆ เรียกได้ว่ามีพื้นที่ตรงไหนให้วิ่งเล่นหรือสำรวจจะวิ่งไปทั่ว ค้นดูทุกซอกทุกบริเวณยิ่งกว่านักสืบ แถมตัวนี้ขี้อ้อนมากๆอีกต่างหาก ยิ่งเวลาอยากกินขนมอะไรจะอ้อนเป็นพิเศษเลยแหล่ะ ร้ายนักนะ!!เจ้าก้อนจะวิ่งมาหาเราที่หน้าประตูเวลาที่เรากลับบ้านเกือบทุกครั้ง จนเจ้าของบ้านข้างๆยังแซวว่าอยู่บ้านใครกันแน่ มันเข้ามาวิ่งเล่นกับเราในบ้านบ่อยมาก แถมเมื่อตอนที่เราไปถอยกล้องตัวใหม่ แน่นอนว่าเจ้าก้อนคือนางแบบขาประจำเลยก็ว่าได้แถมมันชอบมานั่งหมอบใหล้ๆ ให้เราลูบหัวและเกาคางให้มากๆ เรียกได้ว่าเจ้าก้อนถูกใจสิ่งนี้ เวลาว่างๆหรือช่วงตอนเย็นๆ เราชอบอุ้มมันใส่หน้าตระกร้าจักรยานและปั่นพามันรับลมเย็นๆตามที่ต่างๆแถวบ้าน มันจะทำหน้าเหมือนไม่อยากขึ้น แต่ก็ไม่ได้ดื้อจะต้องลงให้ได้ขนาดนั้น ส่วนทางเราดนียกว่าเห็นหน้ามันละแฮปปี้มาก เจ้าก้อนเป็นเพื่อนที่ดีและคอยรับฟังเรื่องราวที่เรามาเจอในแต่ละวันเยอะมากๆ ทั้งวันที่สุขและเศร้า จัดว่าเป็นผู้ฟังที่ดีและน่ารักตัวหนึ่งของเราเลย ซึ่งแน่นอนว่าตอนนี้บ้านข้างๆได้ยกมันให้กลายมาเป็นสมาชิกใหม่ของบ้านเราเรียบร้อยแล้ว เราเลยไม่มีเวลาว่างพอให้เหงาสักเท่าไหร่ เพราะ มัวต้องวิ่งไล่จับเจ้าก้อนที่กำลังวิ่งคาบหนูหนีอยู่...